Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Μπορεί κάποιοι να εξεπλάγησαν από την τόση ευαισθησία, δεδομένης της απόστασης που χωρίζει τα δύο σημεία, κάποιοι μίλησαν για υπερβάλλουσα αρχαιολατρία. Ομως έτσι είναι, οτιδήποτε ακουμπά τον Ιερό Βράχο, οτιδήποτε μπορεί να εκληφθεί ακόμα και ως αισθητική απειλή, γεννά αντιδράσεις. Αλλά πώς φτάσαμε από τους ουρανοξύστες του Ελληνικού στα 10ώροφα κτίρια στη σκιά της Ακρόπολης; Εύκολα, διότι εδώ δεν είναι απλώς Ελλάδα, εδώ είναι Βαλκάνια.

Οι όροι δόμησης κοντά σε αρχαιολογικούς χώρους, που ορίζονται από πολύπλοκα Προεδρικά Διατάγματα, από Υπουργικές Αποφάσεις και εκατοντάδες ερμηνευτικές εγκυκλίους, που περνούν από την κρίση των σοφών του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και του Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων, δεν μπορούν να προστατεύσουν τίποτα αν δεν συνοδεύονται από την προσωπική ευαισθησία, γνώση και κουλτούρα των ανθρώπων που καλούνται να τους εφαρμόσουν. Από τους υπαλλήλους των υπηρεσιών μέχρι εκείνους που αιτούνται τα 10ώροφα. Η διαχρονική έλλειψη των παραπάνω είναι εμφανής στην εικόνα που έχει σήμερα η Αθήνα και η οποία διαμορφώθηκε σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Από τις αντιπαροχές μέχρι το μπάζωμα των ποταμών, από την πολλαπλή κακοποίηση της πλατείας Ομονοίας μέχρι την εξαφάνιση των νεοκλασικών και του πρασίνου.

Η καταστροφή του αστικού τοπίου της Αθήνας έχει ολοκληρωθεί προ πολλού. Να γκρεμιστούν ολόκληρα τετράγωνα, όπως με επιπολαιότητα λένε κάποιοι, δεν γίνεται πια. Ούτε να ξαναβγεί στην επιφάνεια ο Ιλισσός, παρά μόνο μια κοίτη του για να θυμίζει στους περαστικούς πώς ήταν κάποτε η πόλη. Το μόνο που μοιάζει εφικτό εδώ που φθάσαμε είναι τουλάχιστον να αποφεύγονται οι χοντράδες με τόνους μπετόν στου Μακρυγιάννη. Εστω και αφού έχουν ανεγερθεί κάτω από τη μύτη του κράτους.

Οι τρεις υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηναίων υπερθεματίζουν για ήπιους όρους δόμησης, για ένα νέο χωρικό σχέδιο, για προστασία του Ιερού Βράχου και όλων των σημαντικών τοποσήμων που οριοθετούν την ιστορία της πόλης. Εχουν καλή πρόθεση αναμφισβητήτως, όμως μάλλον παλεύουν με φαντάσματα. Να υπενθυμίσουμε πως η οδός Αθηνάς, ο δρόμος που περνά μπροστά από το δημαρχείο, δεν ανήκει στον Δήμο της Αθήνας. Κυκλοφοριακά ανήκει στο υπουργείο Μεταφορών, ενώ, για να γίνουν εργασίες στο οδόστρωμα, θα πρέπει να προηγηθεί προγραμματική συμφωνία. Ούτε η κλειστή παιδική χαρά του Ζαππείου ανήκει στον Δήμο της Αθήνας.

Ανήκει στην Επιτροπή Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων. Ακόμα και το οδόστρωμα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας ανήκει στην ευθύνη της Περιφέρειας, τα παρτέρια στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, και μόνο τα φρεάτια ανήκουν στον Δήμο Αθηναίων. Διότι σε αυτή τη χώρα δύο πράγματα έχουν περάσει στην αθανασία: η Ακρόπολη και η γραφειοκρατία.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής