Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Σίγουρα «χωράνε» πολύ περισσότερα θέματα απ’ αυτά που ανακοινώθηκαν με τις επίσημες δηλώσεις. Το πλήρες περιεχόμενο αυτής της μακράς συζήτησης θα αποκαλύπτεται σιγά-σιγά και εν καιρώ. Κυρίως όμως από την πραγματικότητα η οποία θα διαμορφώνεται. Αλλωστε, αυτή παραμένει η αψευδής μάρτυρας των γεγονότων.

ΥΠ’ ΑΥΤΗΝ την έννοια, παραμένουν ακατανόητοι οι διατεταγμένοι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί. Πόσω μάλλον όταν, όπως όλα δείχνουν, ήταν μια πρόχειρα προετοιμασμένη συνάντηση. Στην οποία είχε φροντίσει να βάλει την ατζέντα μόνος (;) του ο Τ. Ερντογάν: Την ημέρα της επίσημης επίσκεψης του Α. Τσίπρα επικήρυξε τους 8 Τούρκους αξιωματικούς – Οι τουρκικές Ε.Δ. εξέδωσαν NAVTEX εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας νοτιοδυτικά του Καστελλόριζου, στο πλαίσιο της άσκησης «Γαλάζια Πατρίδα» – Και η Προεδρία της Τουρκίας έθεσε θέμα «τουρκικής μειονότητας στη Θράκη». Μπροστά σ’ αυτά, οι νέες παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά που έγιναν την παραμονή της επίσημης επίσκεψης του Ελληνα πρωθυπουργού στην Αγκυρα μοιάζουν με «πταίσμα».

Ο Α. ΤΣΙΠΡΑΣ όλα αυτά, τουλάχιστον στο δημόσιο λόγο του, τα «πέρασε ντούκου». Και κυρίως την επικήρυξη των 8 αξιωματικών, η οποία από μόνη της είναι μια εχθρική πράξη. Ακόμα και η «Λιμπερασιόν» έγραψε για τον Ερντογάν ότι «νομίζει πως είναι σε γουέστερν». Για την ελληνική κυβέρνηση είναι «ως μη γενόμενο». Τι μένει για πανηγυρισμούς; Οτι το κλίμα ήταν καλύτερο. Και όντως ήταν καλύτερο σε σχέση με το κλίμα που επικράτησε όταν ο Τούρκος Πρόεδρος είχε επισκεφθεί την Αθήνα, τινάζοντας στον αέρα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και βάζοντας επισήμως και θέμα Λωζάννης. Αξίζει όμως να πανηγυρίσει κανείς επειδή ο Ερντογάν δεν τα έκανε πάλι «Γης Μαδιάμ»; Αξίζει να πανηγυρίσει κανείς γιατί το θέμα της Χάλκης από θέμα του Διεθνούς Δικαίου έγινε «διμερές θέμα»; «Η Χάλκη για τους μουφτήδες» είναι διμερές παζάρι, εκτός της πάγιας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Να πανηγυρίσει κανείς για τη λήψη κι άλλων Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης όταν δεν έχουν εφαρμοστεί από την Τουρκία τα υφιστάμενα;

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ώρα εξαγγέλλεται συνάντηση Κατρούγκαλου – Τσαβούσογλου για προπαρασκευαστικές συζητήσεις γύρω από την επίλυση του Κυπριακού. Ακόμα και στο καλό σενάριο (της προσυνεννόησης με τον Ν. Αναστασιάδη), ο χειρισμός του Κυπριακού έπαψε να είναι θέμα το οποίο χειρίζεται η Κύπρος; Κι αν ναι, από πότε; Υπάρχουν κι άλλες «γκρίζες ζώνες», οι οποίες γίνονται ακόμα πιο «γκρίζες» δεδομένης της ευκολίας με την οποία ο Α. Τσίπρας τίναξε στον αέρα την εθνική στρατηγική για τα Σκόπια και κατέληξε στην επαχθή συμφωνία των Πρεσπών. Υπάρχει και η μη αποκρυπτόμενη λατρεία του στη μυστική διπλωματία. Η οποία παραμένει το εκκολαπτήριο των «ανατροπών» και των παραχωρήσεων. Το μελάνι της υπογραφής και της κύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών δεν έχει στεγνώσει ακόμα ώστε να αντέξει η ελληνική κοινωνία μια «λύση» του Κυπριακού στα πρότυπα των Πρεσπών.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, όμως, δύο σοβαροί λόγοι για να πανηγυρίζει η κυβέρνηση: 1. Φαίνεται πως εξασφάλισε ότι οι επικείμενες εκλογές θα γίνουν σε συνθήκες ηρεμίας ή έστω σχετικής ηρεμίας στο Αιγαίο. Μια νέα επικίνδυνη ένταση στο Αιγαίο, με νωπές τις Πρέσπες, θα ήταν κακή για τη χώρα, αλλά καταστροφική για τον ΣΥΡΙΖΑ. 2. Κατάφερε να αλλάξει την εσωτερική ατζέντα, έστω για μερικά 24ωρα. Αντί η δημόσια συζήτηση να αφορά το θεσμικό και κοινοβουλευτικό κουρέλιασμα στο οποίο επιδίδεται η κυβέρνηση, η συζήτηση γίνεται για το πόσο σημαντική ήταν η επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Χάλκη -που ήταν- ή αν η Μπέτυ Μπαζιάνα είναι η αγαπημένη της Εμινέ Ερντογάν.

Το θεσμικό έκτρωμα που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας «κρύφτηκε». Για λίγο όμως. Καθώς και το καλάθι με το οποίο επιστρέφει από την Τουρκία ο Α. Τσίπρας δεν φαίνεται να έχει μέσα «καλούδια»…

Αν δεν ήταν «σοβαρός» τι θα γινόταν

Αφού έχει διατρέξει μια αξιοσημείωτη διαδρομή αντιφάσεων και αλληλοαναιρούμενων θέσεων για τα «κόκκινα δάνεια» και το ενδεχόμενο νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, τις τελευταίες τρεις μέρες είπε τα πάντα και τα ακριβώς αντίθετά τους!

Ο λόγος για τον «σοβαρό της κυβέρνησης» Γ. Δραγασάκη. Ο οποίος τον Νοέμβριο του 2015 έλεγε ότι μέχρι τότε δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ το θέμα. Τον Αύγουστο του 2016 έλεγε ότι τα κόκκινα δάνεια δεν είναι εμπορεύματα. Τον Μάιο του 2017 έλεγε ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τον Ιούλιο του 2018 έλεγε ότι πρέπει να μειωθούν δραστικά. Και πριν από 4 μέρες άρχισε τη «μεγάλη πεντοζάλη»… Αφού άνοιξε μόνος του θέμα νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, μετά έδωσε συνέντευξη για να πει ότι… δεν είπε αυτό, και χθες, από το πιο επίσημο βήμα, «διευκρίνισε» ότι, αν γίνει νέα ανακεφαλαιοποίηση «ενδεχομένως να κληθεί να τα βάλει (σ.σ.: τα χρήματα) ο Ελληνας φορολογούμενος»! Το ερώτημα, επομένως, είναι τι άλλο θα έλεγε και κυρίως θα έκανε αν δεν ήταν ο «σοβαρός της κυβέρνησης»;

Το τέλος του εμπάργκο…

Με απόφαση του Κ. Μητσοτάκη, από σήμερα σταματάει το εμπάργκο της Ν.Δ. στην ΕΡΤ. Πρόκειται για μια κίνηση πολιτικής ανωτερότητας και καλής θέλησης προς τη νέα διοίκηση της ΕΡΤ, η οποία δείχνει να θέλει να σταματήσει η πρωτοφανής και ανεπανάληπτη ταύτιση της ΕΡΤ με τα υπόγεια του Μ. Μαξίμου. Ολα ξεκίνησαν με την πρόσκληση του νέου επικεφαλής της ΕΡΤ κ. Δρόσου, ο οποίος κάλεσε στο Ραδιομέγαρο τον επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Κ. Μητσοτάκη, Κ. Ζούλα. Οι πληροφορίες λένε ότι υπήρξε μια αρκετά εποικοδομητική συζήτηση, από την οποία δεν έλειψαν οι δεσμεύσεις για βελτίωση της αντικειμενικότητας και της πολυφωνίας της «δημόσιας τηλεόρασης». Το άμεσο μέλλον θα δείξει αν πρόκειται για ειλικρινή μεταμέλεια και διάθεση η ΕΡΤ να πάψει να είναι κυβερνητική ντουντούκα και να γίνει περισσότερο δημόσια…

…και το ερώτημα

Ωστόσο, παραμένουν κάποια ερωτήματα. Και, με δεδομένη την άποψη που παγίως υποστηρίζω, ότι τα εμπάργκο σε ΜΜΕ δεν είναι φυσιολογική κατάσταση για μια Δημοκρατία. Η Ν.Δ., με τη στάση της, όπως αναφέρεται και στη μακροσκελή ανακοίνωση που εξέδωσε, ανάγκασε τη νέα διοίκηση της ΕΡΤ να εκφράσει «τον προβληματισμό της για την αντικειμενική δυσκολία που αντιμετωπίζει πλέον η ΕΡΤ, εν όψει και των εκλογών, να καταγράφει όλες τις απόψεις, λόγω του εμπάργκο της Ν.Δ.». Πέτυχε δηλαδή το στόχο της. Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι αρκετά. Στέκομαι σε ένα μόνο: Γιατί η κυβέρνηση αποφάσισε να αλλάξει τώρα τη διοίκηση της ΕΡΤ, λίγο πριν από τις εκλογές;

Ενώ επί 4 χρόνια γινόταν κομματικό πάρτι στη Λ. Μεσογείων, σε σημείο που να αντιδράσουν-παραιτηθούν ακόμα και στελέχη που είχαν τοποθετηθεί σε θέσεις ευθύνης από τον ΣΥΡΙΖΑ; Και το κάνει αυτό ένα κόμμα που συνέχισε το εμπάργκο του στη δημόσια τηλεόραση σε όλη την προεκλογική περίοδο του 2015. Πόσο πειστική είναι, άραγε, η βραδυφλεγής ευαισθησία του Μ. Μαξίμου για την αντικειμενικότητα; Αν αναζητεί απλώς άλλοθι αντικειμενικότητας, είναι η κατάλληλη στιγμή -η ώρα του θεσμικού εκτροχιασμού- να της δοθεί;

Απορίες

1. 8,6% μέσος όρος στους νομούς του «βόρειου τμήματος του πρώτου μέρους» είναι άσχημη επίδοση για το «κόμμα των Πρεσπών»;

2. Εντάξει, πρώτος ο Μπακογιάννης στην Αθήνα, αλλά πέμπτος, πιο κάτω και από Γερουλάνο και Τεντόμα ο «άχαστος» Ηλιόπουλος;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου