Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Οι σύνεδροι καταχειροκρότησαν το σύντροφο Πάνο, βλέποντας στο πρόσωπό του ένα χρήσιμο συνέταιρο. Δύο χρόνια και μία Συμφωνία μετά, ο Πάνος Καμμένος εξακολουθεί να μιλά αλλά κανείς από το κοινό δεν χειροκροτεί. Ούτε καν οι δικοί του. Και ο Γοργοπόταμος έγινε ανένδοτος αλλά χωρίς στρατιώτες πρόθυμους να πολεμήσουν.

Η άνοδος και η πτώση των ΑΝ.ΕΛ. είναι πιο ξεκάθαρο αφήγημα από την άνοδο και την πτώση της κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, άλλωστε, και ανεξαρτήτως αν ο Πάνος Καμμένος δρομολογήσει νωρίτερα τις εξελίξεις, όποτε και αν γίνουν εκλογές -Μάρτιο, Μάιο ή Οκτώβριο- η κυβέρνηση θα τις χάσει. Ομως, ακόμα και έτσι, την επομένη των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρχει στην πολιτική τραμπάλα του δίπολου. Οι ΑΝ.ΕΛ., όμως, δεν θα είναι καν στη Βουλή.

Από την εκλογική έκπληξη του 2012 με ποσοστό 10,6% έως την εκλογική, ιστορική συρρίκνωση του 2019 μεσολάβησαν μερικά Μνημόνια και ο Παπαχριστόπουλος. Οπου Παπαχριστόπουλος δεν είναι το πρόσωπο αυτό καθαυτό αλλά η πολιτική οντότητα που συμβολίζει. Μια γενιά πολιτικών, βουλευτών και υπουργών άνευ χαρτοφυλακίου, που στο όνομα του αντιμνημονιακού αγώνα συμμάχησαν με τον ιδεολογικό αντίπαλό τους. Χωρίς πολιτική ταυτότητα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, έδωσαν ραντεβού στη μέση του ιδεολογικού πουθενά. Το αποτέλεσμα αυτής της συνύπαρξης είναι μια υβριδική συγκυβέρνηση στην οποία συνυπήρχαν ο Πάνος Καμμένος με τον Γιώργο Κυρίτση, η Μαρίνα Χρυσοβελώνη με την Τασία Χριστοδουλοπούλου και ο Κώστας Ζουράρις με τον Νίκο Καρανίκα.

Η εξουσία, βέβαια, είναι πανίσχυρη κόλλα, ικανή να συγκολλήσει ακόμα και κομμάτια που δεν προέρχονται από το ίδιο σώμα. Στην ελληνική περίπτωση συγκολλήθηκαν ΑΝ.ΕΛ. και ΣΥΡΙΖΑ και τώρα που αρχίζει να φεύγει η εξουσία, διαλύονται εις τα εξ ων συνετέθησαν. Οσο για τον Πάνο Καμμένο, οι απειλές του δεν αφορούν στη Συμφωνία των Πρεσπών. Ποτέ δεν την αφορούσαν, άλλωστε. Απλώς αυτή η Συμφωνία αποτελούσε ιδανική αφορμή για τα μέτρα του.

Αν ήθελε ο αρχηγός των ΑΝ.ΕΛ. να μην περάσει το ονοματολογικό, θα το είχε τορπιλίσει όταν τον έπαιρνε. Είχε άπειρες ευκαιρίες, όταν ακόμα ασκούσε επιρροή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του, όταν το θέμα ήταν φρέσκο και, κυρίως, πριν προχωρήσουν οι διαδικασίες στη γειτονική χώρα και μαζί τους και οι έξωθεν πιέσεις. Οι δικαιολογίες του τύπου «έχω εμπιστοσύνη στον Νίκο Κοτζιά» ή ακόμα χειρότερα «δεν θα περάσει η Συμφωνία στα Σκόπια» αντέχουν πολιτική ανάλυση όσο αντέχουν οι παντόφλες στο χιόνι. Είναι αστείες.

Ο Πάνος Καμμένος έχει δηλώσει παραίτηση από αυτή την κυβέρνηση και αποχώρηση από την πολιτική περισσότερες φορές από όσες και ο ίδιος έχει συνειδητοποιήσει: Για το κούρεμα του χρέους, για τον ΦΠΑ στα νησιά, για το τρίτο Μνημόνιο, για τον Μουζάλα, τον Φίλη, τα Θρησκευτικά, τον Κοτζιά. Κατάπιε το χρέος, τον ΦΠΑ και το Μνημόνιο, νίκησε στα σημεία τους Μουζάλα, Φίλη και Κοτζιά, αλλά η πολιτική δεν είναι 100άρι, είναι μαραθώνιος. Ο Πάνος Καμμένος κέρδισε πολλές μάχες δίνοντας χτυπήματα κάτω από τη μέση, δημιουργώντας ανύπαρκτους Γερμανοτσολιάδες, στοχοποιώντας πολιτικούς και κάνοντας τσαμπουκάδες χωρίς τσαμπουκά. Συμμάχησε με την παράταξη που δίχασε τη χώρα και τελικά έχασε τον πόλεμο.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]