Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Αλλά, ως γνωστόν, ο Καμμένος δεν σηκώνει μύγα στο… σπαθί του. Θα υποβάλει μήνυση εναντίον Μπακογιάννη; Αμφιβάλλω. Αφενός, γιατί η κυρία θα εκδυθεί της ασυλίας που παρέχει η βουλευτική της ιδιότητα και θα εμφανιστεί στο δικαστήριο και αφετέρου γιατί ο Καμένος στη δική του ασυλία έβαλε… βέτο.

Ταυτόχρονα, είμαι υποχρεωμένη να μνημονεύσω και τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι η πρώτη φορά, στη μακρά τετραετή, μνημονιακή και γερμανοτσολιάδικη πρωθυπουργία του, που άρθρωσε ολόκληρη… μιάμιση αλήθεια. Η μισή είναι ότι «ακροδεξιοί της Νέας Δημοκρατίας κατηγόρησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου για αρχηγό της “17 Νοέμβρη”». Ανέβασε στην πυρά τον συγγραφέα Καμμένο, ως ακροδεξιό, ο οποίος γράφοντας* για το ασύλληπτο της «17 Νοέμβρη», διατύπωσε τη θεωρία ότι οι τρομοκράτες «κρατούσαν τον Ανδρέα από κάπου» και γι’ αυτό δεν τους συλλάμβανε. H μισή αλήθεια Τσίπρα είναι το «ακροδεξιός» περί Καμμένου. Ως τώρα επέμενε ότι ο εταίρος του καλύπτει το… κέντρο!

Η ολόκληρη αλήθεια είναι η απάντησή του στην ερώτηση των κοινοβουλευτικών συντακτών: «Θα φύγει ο Καμμένος από την κυβέρνηση;». «Και πού θα πάει, ρε παιδιά, να φύγει;», είπε ο… χαλαρός. Το σωστό να λέγεται!
Κρίμα, όμως, ρε παιδιά, που μετά το διάγγελμα της Ιθάκης, ο Τσίπρας δεν διάβασε ποίηση Καβάφη. Θα μπορούσε να εντυπωσιάσει τους συναδέλφους λέγοντας: «Διά τον Καμμένο “δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδόν… ειμή μόνον οίκαδε”». Δηλαδή, ώρα είναι να κρεμάσει τα αμπέχονα αεροπορίας, ναυτικού, στρατού στην ντουλάπα, περιμένοντας τη βουλευτική σύνταξη.

Ωστόσο, επειδή παρακολουθώ ασκαρδαμυκτί τις δηλώσεις Καμμένου, μου κάνει εντύπωση ότι πέρασε μάλλον στα… ψιλά η τελευταία: Ανακοίνωσε, από τη Μεγίστη, ότι εντός των επόμενων μηνών θα γίνει η ανακήρυξη της ΑΟΖ του Ανατολικού Αιγαίου. Για να μην υπάρχει αμφιβολία, ξεκαθάρισε: «Μιλάμε για το Καστελλόριζο». Το γεγονός ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ στη συγκεκριμένη περιοχή απαιτεί εξαιρετική προεργασία, ικανό νομικό «οπλοστάσιο», διεθνή διπλωματική ενημέρωση και διάλογο με τη γείτονα που διακατέχεται από σύνδρομο επεκτατισμού, ου φροντίς Καμμένω.

Η ερώτησή μου είναι απλή: Από πότε η ανακήρυξη ΑΟΖ αποτελεί προνομιακό πεδίο αποφάσεων του υπουργού Εθνικής Αμυνας; Κατά τη διεθνή πρακτική είναι ζήτημα το οποίο χειρίζεται η διπλωματική και νομική υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών με κυβερνητική εντολή. Ο Καμμένος υπουργός Εθνικής Αμυνας είχε συνεννοηθεί με τον υπουργό Εξωτερικών Τσίπρα; Και ο Κοτζιάς ανήγγειλε -φεύγων- την πρόθεση κήρυξης ΑΟΖ στο Ιόνιο και μάλιστα με διαδικασία… Προεδρικού Διατάγματος, για να πληρωθεί το λεχθέν υπό Ευάγγελου Βενιζέλου: «Μερική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης εκτός Αιγαίου, με τα χωρικά ύδατα στο Αιγαίο να παραμένουν στα 6 μίλια, σημαίνει αποδοχή, πρώτον, του θεμελιώδους τουρκικού επιχειρήματος περί ειδικών συνθηκών στο Αιγαίο και, δεύτερον, της τουρκικής πρακτικής καθώς η Τουρκία έχει διαφοροποιημένο μήκος χωρικών υδάτων. Τέτοιες κινήσεις που απασχολούν την εθνική πολιτική επί σαράντα πέντε χρόνια ούτε εξαγγέλλονται υπό τέτοιες ενδοκυβερνητικές συνθήκες ούτε, πολύ περισσότερο, γίνονται έτσι, ως επικοινωνιακό αντίβαρο».

Ας πει κάποιος στον Καμμένο ότι δεν απαντά στο χαρακτηρισμό της Ντόρας για «κότα τρίλειρη και μακροπουπουλάτη» με… επικοινωνιακό πόλεμο, όπου θα συντρίψει, θα εξαφανίσει… «τους άλλους». Με κάτι ανάλογους …τρίλειρους κοτακισμούς ξεπουπουλιάστηκε η Ελλάδα. Σε ατυχείς πολέμους. Ψυχραιμία!

* Π.Η. Καμμένου, «Τροµοκρατία, Θεωρία και Πράξη», 1992. Εκδόσεις Ελληνική Ευρωεκδοτική. Ο συγγραφέας «φωτογράφιζε» συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους ως… τρομοκράτες της «17Ν».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]