Γράφει ο Γιάννης Ευαγγελίδης

Τον Ιούνιο του 2015, ο κ. Τσίπρας ζητούσε τη βοήθεια της Ρωσίας για να τυπώσει χαρτονομίσματα και να βγει από το ευρώ, αλλά του τα χάλασε ο Πούτιν ενημερώνοντας τον Ολάντ και έτσι ματαιώθηκε η έφοδος Λαφαζάνη στο Νομισματοκοπείο. Στο διάστημα που ακολούθησε ο Αλ. Τσίπρας ξέχασε το σκίσιμο των Μνημονίων που υποσχόταν και αποδείχθηκε ο καλύτερος συνεργάτης των δανειστών, ενώ προσχώρησε και στη σφαίρα της αμερικανικής επιρροής. Τότε μιλούσε για «καινούργιες θάλασσες» και για «νέα και ασφαλή λιμάνια», υπονοώντας την έξοδο από την ευρωζώνη και εύρεση καταφυγίου στη Ρωσία, στην Κίνα ή τη Βενεζουέλα, αλλά, ενώ κατηύθυνε το σκάφος στα βράχια, την τελευταία στιγμή άλλαξε πορεία και τώρα προσπαθεί να το ξαναβγάλει στην ανοιχτή θάλασσα των αγορών χωρίς να έχει εξασφαλίσει καμία προστασία. Από εκεί που θα βάραγε τα νταούλια και τα «γεράκια» που κάποτε εκείνος κατήγγειλε θα «χόρευαν», είναι αυτά που δίνουν τον τόνο.

Ακόμα και στα ενεργειακά υπάρχει διαφωνία με τη Μόσχα, καθώς ο κ. Τσίπρας έχει υιοθετήσει τις πάγιες αμερικανικές θέσεις στηρίζοντας ανοιχτά «την πολιτική της διαφοροποίησης των πηγών της ενέργειας προς την Ε.Ε., που σημαίνει πολλαπλασιασμό των πηγών και όχι αποκλεισμό», υιοθετώντας τις πάγιες αμερικανικές θέσεις, την ώρα που ο Βλ. Πούτιν υπενθύμιζε ότι η Ρωσία προμηθεύει το 50% του φυσικού αερίου και το 10% του πετρελαίου που καταναλώνει η Ελλάδα.

Αλλά και ο πρόεδρος Πούτιν άφησε σαφείς αιχμές για τις σχέσεις του πρωθυπουργού με τον αμερικανικό παράγοντα. Εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών από την Ελλάδα και χαρακτήρισε «σαχλαμάρες» τα περί συνωμοσίας της Μόσχας κατά της χώρας μας. Είναι φανερό ότι τα «αλληλοκαρφώματα» έχουν πάρει τη θέση των φιλοφρονήσεων και ότι οι δύο πλευρές έχουν πολύ περισσότερα πλέον να χωρίσουν.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]