Γράφει ο Γιάννης Ευαγγελίδης

Από τη στιγμή που η κόντρα ανάμεσα στους δύο κορυφαίους υπουργούς προσέλαβε τέτοιες διαστάσεις, η συγκεκριμένη επιλογή ήταν μονόδρομος για τον πρωθυπουργό. Εκανε αυτό που θα τον διατηρούσε στην εξουσία, έστω κι αν χρειαζόταν να θυσιάσει το βασικό συνεργάτη του στα εθνικά θέματα και αρχιτέκτονα της περιβόητης συμφωνίας των Πρεσπών και να πάρει το μέρος του υπουργού Αμυνας και πολέμιου της συμφωνίας που θέλει να εφαρμόσει ο πρωθυπουργός.

Και απορώ πραγματικά με ορισμένους φιλοκυβερνητικούς αρθρογράφους, οι οποίοι, αφού κατακεραύνωναν τόσον καιρό τον κ. Καμμένο, διερωτώνται, ύστερα από τις εξελίξεις αυτές, τι κέρδισε ο κ. Τσίπρας από την επιλογή του να στηρίξει τον κ. Καμμένο. Μα, τι άλλο φυσικά από την παραμονή του στην εξουσία μέχρι να αναγκαστεί να πάει σε εκλογές, όντας σφιχταγκαλιασμένος μέχρι τέλους με τον κ. Καμμένο. Πράγμα που είναι λογικό να μην αρέσει στο συμπολιτευόμενο Τύπο, αλλά αρέσει, όπως φαίνεται, πολύ στον κ. Τσίπρα, καθώς αποτελεί προϋπόθεση για τη διατήρηση της καρέκλας του. Αυτοί που όψιμα ανακάλυψαν τι εστί Καμμένος, έχουν την απάντηση για το πώς η κυβέρνηση άντεξε τελικά τον υπουργό Αμυνας, αλλά δεν μπόρεσε να αντέξει τον Κοτζιά.

Με απλά λόγια, και οι διαφωνίες Τσίπρα – Καμμένου, από το Σκοπιανό μέχρι τις βάσεις, δεν ήταν τίποτε άλλο από σικέ. Ειδικά τώρα που ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. οδεύουν, όπως όλα δείχνουν, σε εκλογική συντριβή, ο καθένας από τους εταίρους απευθύνεται στο δικό του ακροατήριο για να σώσει ό,τι μπορεί. Το πρόβλημα όμως για τον κ. Τσίπρα είναι αν θα μπορέσει να κρατηθεί για πολύ ακόμα στην εξουσία, όντας πλέον όμηρος όχι μόνο του κ. Καμμένου, χωρίς την ψήφο των βουλευτών του οποίου δεν μπορεί να σταθεί η κυβέρνηση, αλλά πλέον και του Ν. Κοτζιά, ο οποίος εκφράζει μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και έσπευσε ήδη να στείλει προειδοποιητικό μήνυμα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]