Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος
Την τελευταία δεκαετία οι ντόπιοι λιγόστεψαν κατά 9%. Μεταξύ άλλων έφυγαν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά 200.000 οικονομικά ενεργοί πολίτες, δηλαδή μια πόλη στο μέγεθος της Πάτρας ή της Λάρισας. «Τέτοια μεταναστευτική έξοδο είχαμε να δούμε από τη δεκαετία του ’30», λένε γνώστες της ιστορίας του τόπου.
Η χώρα για την οποία μιλάμε έχει ξεμείνει από παιδιάτρους και τα μετρημένα στα δάχτυλα ελικόπτερα αεροδιακομιδής καθηλώθηκαν στο έδαφος λόγω έλλειψης χρημάτων. Οι δάσκαλοι στα περίχωρα της πρωτεύουσας αναγκάζονται Να σβήνουν να φώτα όταν βρέχει, λόγω του κακοσυντηρημένου δικτύου ηλεκτροδότησης.

Το κράτος έχει ουσιαστικά παραδεχθεί την ήττα του. Δεν μπορεί να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος αν οι δανειστές δεν δεχθούν κάποιο είδος αναδιάρθρωσης. Ομως οι προτάσεις που ακούγονται για ευκολίες στην αποπληρωμή δόσεων και πάγωμα των επιτοκίων δεν αρκούν για να γυρίσει η ανάπτυξη. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι αν η οικονομία δεν βγει από το τέλμα -το ΑΕΠ βρίσκεται σε διαρκή πτώση από το 2008- δεν μπορεί να γίνει καμία σοβαρή συζήτηση για το χρέος πριν από την επόμενη δεκαετία.

Η δύσμοιρη χώρα ανήκει σε μια μεγάλη συνομοσπονδία κρατών, που δεν μπορεί όμως να την ξελασπώσει. Δεν το επιτρέπουν οι κανόνες. Και οι κανόνες, ως γνωστόν, «πρέπει να τηρούνται» (όταν αφορούν βέβαια τη σωτηρία των αδυνάμων).

Για να μη σας ταλαιπωρούμε άλλο, μιλάμε για το Πουέρτο Ρίκο, πολιτεία β’ διαλογής των ΗΠΑ. «Δεν είμαστε Ελλάδα ούτε Αργεντινή, αλλά θα γίνουμε αν δεν δράσουμε γρήγορα», είπε στους «Financial Times» ο κυβερνήτης Αλεχάντρο Γκαρσία Παδίγια. «Ο,τι κι αν κάνουμε όμως», παραδέχθηκε, «μάλλον θα χρειαστούμε νέα ρύθμιση του χρέους σε λίγα χρόνια».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου