Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Εγινε στην Κύπρο με το σχέδιο του Κόφι Ανάν, έγινε στην Ελλάδα με το δημοψήφισμα στο οποίο κάλεσε τον λαό ο Αλέξης Τσίπρας για να ανατρέψει στην συνέχεια την ετυμηγορία του, έγινε στην Βρετανία με το Brexit, έγινε και στα Σκόπια με τους πολίτες να γυρίζουν την πλάτη τον Ζόραν Ζάεφ και τις επιδιώξεις του για την συμφωνία που υπέγραψε με την κυβέρνηση στις Πρέσπες.

Το αν ο λαοί σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις αποφάσισαν ορθά ή λάθος η ιστορία θα το δείξει αλλά δεν είναι τυχαίο ότι και στις τρεις περιπτώσεις οι πολίτες αντιστάθηκαν με εντυπωσιακό τρόπο στις προτροπές που σε πολλούς ακούστηκαν σαν διαταγές από τους εξωτερικούς παράγοντες.

Οι εποχές που οι ξένοι πήγαιναν με καθρεφτάκια και φωτογραφικές μηχανές για να εντυπωσιάσουν τους,… ιθαγενείς και στην συνέχεια τους έκαναν ότι ήθελαν έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τουλάχιστον στις κοινωνίες που έχουν αποκτήσει δημοκρατικά πολιτεύματα και είναι μέλη με τις δικές τους δυνάμεις στην παγκόσμια κοινότητα.

Από την στιγμή που η ηγεσία ενός κράτους αποφασίσει να δώσει στον λαό την δυνατότητα να αποφασίσει μέσω ενός δημοψηφίσματος και όχι μέσω εκλογών τότε θα πρέπει να τους αφήσει εντελώς ελεύθερους χωρίς προπαγάνδα για την μία η την άλλη λύση και χωρίς τεχνάσματα.

Αν δεν το κάνει τότε η κατάληξη θα είναι πάντα ίδια όσες παρεμβάσεις και αν υπάρξουν από το εξωτερικό. Και στην συνέχεια όσοι έτρεξαν να διοργανώσουν τα δημοψηφίσματα θα ψάχνουν να βρουν τρόπους να τα ανατρέψουν, κάτι που το έχουμε βιώσει πολύ καλά και εμείς στην Ελλάδα.

Το αν είναι χρήσιμο ένα δημοψήφισμα ή μπορεί να κρύβει περισσότερους κινδύνους από οφέλη είναι μία μεγάλη συζήτηση, αλλά είναι σίγουρο ότι ο κάθε κυβερνήτης που θα το επιλέξει θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος και για τα δύο ενδεχόμενα και δεν θα πρέπει να περιμένει βοήθεια από τον εξωτερικό παράγοντα!

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]