Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Πόσω μάλλον όταν αυτή η μελέτη -από την αρχή μέχρι το τέλος της-διατρέχεται από εμφανή διάθεση «κατανόησης» της βίας και από «τρυφερά χάδια» σχεδόν σε κάθε είδους παραβατικότητα.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είναι απορίας άξιον τι ακριβώς «μελετούσε» η «επιτροπή Παρασκευόπουλου» επί 8 μήνες, για να καταλήξει σ’ αυτό το κείμενο, το οποίο υπολείπεται κατά πολύ από τις φοιτητικές μπροσούρες που εξέδιδε ο «Ρήγας Φεραίος» τη δεκαετία του 1980. Ο Κ. Γαβρόγλου βρήκε «εξαιρετικό» το «πόρισμα Παρασκευόπουλου». Βέβαια ο Κ. Γαβρόγλου είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος πριν συγκροτήσει αυτή την επιτροπή είχε αποφανθεί με επιστημονική τεκμηρίωση ότι η λύση για τη βία στα πανεπιστήμια είναι ένα «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα». Οπότε μάλλον σχετική είναι η αξία των ευσήμων που απένειμε ο υπουργός Παιδείας στην επιτροπή που ο ίδιος συγκρότησε, βλέποντας προφανώς ότι καθυστερεί απελπιστικά η δημιουργία του «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος».

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ η βία στα πανεπιστήμια κλιμακώνεται και εμπλουτίζεται. Π.χ. έρευνα του ΠΑΜΑΚ για περιστατικά ανομίας σε ΑΕΙ την περίοδο 2011-2017 εντοπίζει 358 περιστατικά ανομίας, μεταξύ των οποίων: σύλληψη ένοπλου ληστή, εμπρησμοί, φόνος, βιασμοί, ναρκωτικά, διάρρηξη με αλυσοπρίονο, γροθιές κατά πρώην πρύτανη και ξυλοδαρμούς. (Η παρασκευή και η κατανάλωση μολότοφ δεν έχει καταγραφεί). Πρόκειται προφανώς για «παράπλευρες απώλειες», κατά την «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών».

ΑΠΕΝΑΝΤΙ σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα η «μελέτη Παρασκευόπουλου» προτείνει χαρούμενες, στοργικές και παραμυθένιες «λύσεις», όπως: Street work και υποκατάστατα για την αντιμετώπιση του εμπορίου ναρκωτικών, συγκρότηση διαρκούς επιτροπής διαπραγμάτευσης σε μεγάλες καταλήψεις, απομάκρυνση των ΑΤΜ από τα ΑΕΙ για να μην εκρήγνυνται, παραχώρηση χώρων σε συλλογικότητες για κοινωνικές δράσεις κ.ά. Μέχρι και την… ανακάλυψη… άθραυστων λαμπών προτείνει, προκειμένου να υπάρχει φως και όχι σκοτάδι στους χώρους των ΑΕΙ…

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ σε όλη αυτή τη φαιδρότητα θα μπορούσε να είναι το «πλάκα με κάνεις;» που έγραψε ο Στ. Θεοδωράκης σχολιάζοντας το εμβριθές πόρισμα της επιτροπής. Αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να τελειώσει έτσι χιουμοριστικά κι εκεί το πράγμα. Γιατί το «πόρισμα Παρασκευόπουλου» ουσιαστικά προτείνει την άνευ όρων παράδοση των πανεπιστημίων στους κάθε λογής καταληψίες και μπαχαλάκηδες. Τους οποίους αναγνωρίζει ως έχοντες τον πρώτο λόγο, την ίδια ώρα που βάζει σε δεύτερη μοίρα τους φοιτητές, το ΔΕΠ και τους καθηγητές. Καταργεί τον δημόσιο χαρακτήρα των ΑΕΙ και τα «ιδιωτικοποιεί» παραχωρώντας τα στους «αγωνιστές της ανομίας».

ΑΥΤΟ το πόρισμα ουσιαστικά είναι το μανιφέστο της ιδεολογικής αγκύλωσης μιας Αριστεράς που αρνείται να ενηλικιωθεί και αρκείται στους προβληματισμούς των άγουρων χρόνων της αφέλειας και της ηθελημένης αυταπάτης. Ενα πόρισμα που σπρώχνει ακόμα πιο χαμηλά την τριτοβάθμια εκπαίδευση και στέλνει ακόμα περισσότερα Ελληνόπουλα στο εξωτερικό.

ΤΟ «ΠΟΡΙΣΜΑ» δεν διανοείται ν’ αγγίξει την παραβατικότητα. Δεν αντέχει καν το προφανές που επιτάσσει ο νόμος: την αυτεπάγγελτη επέμβαση για κάθε αξιόποινη πράξη, πόσω μάλλον για κακουργήματα. Μαζί με την πρόληψη, μαζί με τη συνεργασία και με διάθεση κατανόησης. Αλλά η διάθεση κατανόησης δεν μπορεί να είναι ο φερετζές της συνειδητής ανοχής στην παραβατικότητα. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι καταληψίες και οι μπαχαλάκηδες έχουν ιδιοποιηθεί πανεπιστημιακές σχολές και τις χρησιμοποιούν ως παρασκευαστήρια μολότοφ και ορμητήρια για καταδρομές. Αρα δεν έχουν καμία διάθεση ούτε για συνεννόηση ούτε για νομιμότητα.

ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ, άραγε, ότι το «πόρισμα Παρασκευόπουλου» και ο διαβόητος πλέον «νόμος Παρασκευόπουλου» έχουν τουλάχιστον δύο κοινά στοιχεία; 1. Την εμφανή διάθεση προστασίας εγκληματικών στοιχείων από τη Δικαιοσύνη και 2. την «εξασφάλιση» της αύξησης της εγκληματικότητας, με μια «ιδιαίτερη προτίμηση» στο οργανωμένο εμπόριο ναρκωτικών.

ΑΥΤΟ το πόνημα-«κόσμημα» της «αριστερής διανόησης» μπορεί εύκολα να πάει στο πουθενά για να συναντήσει το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα». Το οποίο ήταν η πρώτη «λύση» που είχε ο κ. Γαβρόγλου αλλά που, δυστυχώς, δεν δούλεψε κι αυτή.

Η «παραγγελία» και ο Γκαουλάιτερ

Ποιοι τόλμησαν μέσα στη γενικευμένη κατακραυγή να βγουν και να υπερασπιστούν ανοιχτά τον Σ. Καψώχα; Τα δυο «αριστερά εξτρέμ» της κυβέρνησης κι ένας που «ταξιδεύει» αμέριμνος και «δένει τα κορδόνια του στη σέντρα».

Ο Τ. Κουίκ, αν και δημοσιογράφος επί μακρόν, μπορεί και να μην κατάλαβε τι ακριβώς είπε ο «ενημερωμένος και αξιοπρεπής» συνάδελφος που χαρακτήρισε Μουσολίνι τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οπότε, κρατείται μια μικρή επιφύλαξη… Αλλά τόσο ο Π. Πολάκης όσο και ο «θεωρητικός» Θ. Καρτερός ήξεραν πολύ καλά και γιατί και πώς υποστήριξαν τον συνεργάτη της δημόσιας ΕΡΤ. Ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν έχει πάρει πίσω απολύτως τίποτα απ’ όσα είπε…

Ειδικά ο Θ. Καρτερός μ’ ένα εμφυλιοπολεμικό κείμενο επιτέθηκε προσωπικά στον Κ. Μητσοτάκη, υπερακοντίζοντας σε οξύτητα και εμπάθεια τον Σ. Καψώχα. Γενίκευσε και «ιδεολογικοποίησε» τον απαράδεκτο αφορισμό του τέως συνεργάτη του Γ. Παπαντωνίου και νυν αριστερού συνεργάτη της ΕΡΤ. Ετσι ώστε να μη μείνει καμία αμφιβολία και σε κανέναν ότι ο Σ. Καψώχας λέγοντας ό,τι είπε απλώς έκανε τη δουλειά: Μετέφερε αγόγγυστα την κομματική γραμμή των «υπογείων» του Μ. Μαξίμου κι έκανε τη «βρόμικη δουλειά».

Μαξίμου και Καρτερός παρήγγειλαν, Καψώχας εκτέλεσε. Οπως όλοι οι καλοί «πολιτικοί νονοί» κι όλοι οι καλοί γκαουλάιτερ.

Τα «παράξενα» των δημοσκοπήσεων 1

Φαινομενικά ακατανόητη μοιάζει η «φωτογραφία της στιγμής» που τράβηξε η Pulse για τον ΣΚΑΪ, παρά τη μεγάλη διαφορά που καταγράφεται μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ (9,5% χωρίς αναγωγή, 10,5% με αναγωγή). Μια διαφορά η οποία σε πεντακομματική Βουλή -όπως δείχνει η μέτρηση- οδηγεί σχεδόν με βεβαιότητα σε αυτοδυναμία και μια διαφορά η οποία παραμένει μη αναστρέψιμη.

Ωστόσο, μετά την τραγωδία στο Μάτι (το 72% κρίνει αρνητικά την επίδοση της κυβέρνησης), μετά τη συμφωνία των Πρεσπών (το 60% την κρίνει αρνητική), μετά την έξοδο από τα Μνημόνια (οι πολλοί περισσότεροι δεν περιμένουν βελτίωση στην καθημερινότητά τους), ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει τη μεγαλύτερη άνοδο (2,5%) απ’ όλα τα κόμματα…

Τα «παράξενα» των δημοσκοπήσεων 2

…Το Μ. Μαξίμου σχεδόν… πανηγυρίζει την ήττα του με 10%. Ουσιαστικά όμως πανηγυρίζει τη μη κατάρρευσή του, την οποία πολλοί προεξοφλούσαν ειδικά μετά το Μάτι.

Η ουσία είναι ότι αυτή η μέτρηση, όπως και οι περισσότερες που γίνονται, δείχνουν τι συμβαίνει στο εκλογικό σώμα της 20ής Σεπτεμβρίου του 2015. Κι εκεί τι συνέβη; Ανέβηκε λίγο η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα την άνοδο του 2,5%. Ομως από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 έως τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 «χάθηκαν» περίπου 750.000 ψηφοφόροι. Από τις εκλογές του 2012 έχουν «χαθεί» περισσότεροι από 1.500.000 ψηφοφόροι. Αυτοί οι εκλογείς ουσιαστικά δεν «μετρούνται» στις δημοσκοπήσεις. Το λογικό είναι ότι ένα μέρος των «χαμένων ψηφοφόρων», μετά τα όσα έχουν συμβεί αυτά τα 3,5 χρόνια, θα επανεμφανιστεί. Επανεμφανιζόμενο θα αλλάξει την εικόνα σε σημαντικό βαθμό. Χωρίς όμως ν’ αλλάζει την παγιωμένη τάση.

Απορίες

1. Καλά η κ. Αχτσιόγλου ήθελε να γίνει Βρούτσης όταν θα μεγάλωνε;

2. Δηλαδή αν είχε εκλεγεί με σταυρό ο Ν. Κοτζιάς πόσο πιο αλαζόνας θα μπορούσε να είναι;

3. Αληθεύει ότι η επόμενη δημόσια εμφάνιση του κ. Καμμένου θα είναι με το γνωστό t-shirt που γράφει «Greece is not for sale»;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]