Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Ύστερα από έξι χρόνια θριαμβευτικής πορείας του Αλέξη Τσίπρα στα πολιτικά πράγματα της χώρας, που ξεκίνησε τον Μάιο του 2012 και κορυφώθηκε με τις εκλογικές νίκες του 2015, η κλεψύδρα της εξουσίας αδειάζει για τον ΣΥΡΙΖΑ και η εξέλιξη αυτή βρίσκει απροετοίμαστο τον στενό κύκλο του πρωθυπουργού.

Το έχουμε δει στο παρελθόν το έργο: «Εγώ δεν χάνω από αυτόν» να κραυγάζουν εν ενεργεία πρωθυπουργοί που τελικώς ηττήθηκαν πανηγυρικά από αυτούς που ειρωνεύονταν.

Ομως τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αμαθείς στα καλά της εξουσίας οι σημερινοί θαμώνες του Μαξίμου και έχοντας συνηθίσει στα μεγαλεία της καρέκλας τους, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η κοινωνία προχωρά, ωριμάζει και ετοιμάζεται στις προσεχείς κάλπες να ανάψει το πράσινο φως για μια πολιτική αλλαγή.

Η γραμμή άμυνας που επιλέγουν μπροστά στις επερχόμενες εξελίξεις δεν τους τιμά. Ηδη έχουν κάψει τη «γη της οικονομίας» δεσμεύοντας τη χώρα για τα επόμενα χρόνια με προνομοθετημένα μέτρα και υψηλά πλεονάσματα έως 5,1% βάσει του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, τώρα επιδιώκουν να δηλητηριάσουν το πολιτικό πεδίο μιλώντας για «χούντες», «φασίστες» και «ακροδεξιούς».

Δεν τους νοιάζει η επόμενη μέρα και οι συνέπειες που θα έχει στη λειτουργία της δημοκρατίας και των θεσμών το πολιτικό τους δηλητήριο, νοιάζονται μόνο για το σήμερα, για το πώς θα κρατήσουν τις καρέκλες τους.

Για παράδειγμα, στο ζήτημα του ασφαλιστικού, τι πιο υγιές για το πολιτικό σύστημα και εντέλει για τον πολίτη η αντιπαράθεση προτάσεων. Η κυβέρνηση υπερασπίζεται το νόμο Κατρούγκαλου που φέρνει επικουρικές από 50 ευρώ και μειώνει τις αποδοχές για τους νέους συνταξιούχους σε σχέση με τους παλαιότερους. Η Νέα Δημοκρατία τάσσεται υπέρ ενός ανταποδοτικότερου συστήματος με τη δημιουργία ατομικού κουμπαρά για τις επικουρικές ώστε να υπάρχει κίνητρο ασφάλισης.

Ωστόσο η αντιπαράθεση δεν γίνεται με βάση τις διακριτές διαφορές ανάμεσα στα δύο συστήματα αλλά για τον Πινοσέτ, λες και το ασφαλιστικό της Σουηδίας, που και αυτό έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα, είναι χουντικής προέλευσης.

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα ευρωπαϊκό δημοκρατικό κόμμα που βοήθησε καλή τη πίστει τον κ. Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015 ώστε να μην παρασυρθεί από τις εσωκομματικές του Σειρήνες και ρίξει τη χώρα στον γκρεμό του Grexit. Τώρα εισπράττει από το Μαξίμου κατηγορίες περί «Ακροδεξιάς» και «χούντας».

Πρόκειται για συμπτώματα καθεστώτων που βρίσκονται σε αποδρομή, για τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Και όμως, ο ποιητής είχε προνοήσει για αυτά και καλούσε τον Αντώνιον να μη γελασθεί, να μην απατηθεί η ακοή του, να ακούσει με συγκίνηση και όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου και να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που χάνει.

Αυτή είναι η μοίρα των κομμάτων και των πολιτικών. Να νικούν αλλά και να χάνουν με αξιοπρέπεια.

Η ρουτίνα σε μια σύγχρονη δημόσια ραδιοτηλεόραση

Ένας σχολιαστής της δημόσιας τηλεόρασης παρομοίασε την ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μανιφέστο του «θεωρητικού του φασισμού». Χωρίς καμία καθυστέρηση η Επιτροπή Ηθικής και Δεοντολογίας του οργανισμού συνεδριάζει και αποφασίζει την απομάκρυνση του συγκεκριμένου συνεργάτη. Όχι γιατί το ζήτησε η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά γιατί η Επιτροπή διαπίστωσε ότι ο σχολιαστής παραβίασε βασικούς κανόνες δεοντολογίας και κυρίως δεν σεβάστηκε το πλαίσιο λειτουργίας της δημόσιας τηλεόρασης.

Άλλωστε βασικός ρόλος των εποπτικών οργάνων του οργανισμού είναι να ελέγχει την ποιότητα των εκπομπών, την τεκμηρίωση των επιχειρημάτων, την πολυφωνία και όλα τα στοιχεία που διασφαλίζουν τον δημόσιο χαρακτήρα. Για αυτό το λόγο άλλωστε ο φορέας εισπράττει κάθε μήνα τέλη από το υστέρημα των φορολογουμένων. Αυτά θα συνέβαιναν σε κάθε σύγχρονο ραδιοτηλεοπτικό φορέα της Ευρώπης. Όχι για να εξυπηρετηθούν κομματικές σκοπιμότητες αλλά γιατί, εάν ο ίδιος ο φορέας δεν υπερασπιστεί το δημόσιο χαρακτήρα και το ρόλο του, δεν θα βρεθεί κανείς να υπερασπιστεί τη δημόσια τηλεόραση όταν χρειαστεί…

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]