Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Και το αργότερο έως τη ΔΕΘ θα αρχίσει να παρουσιάζει τις παροχές του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει εκλογών. Θα υποσχεθεί τη μείωση του ΕΝΦΙΑ -που θα καταργούσε ολοκληρωτικά το 2015- κατά 30%, η οποία, αν και εφόσον γίνει, θα εφαρμοστεί τον Σεπτέμβριο του 2019. Θα υποσχεθεί μείωση εισφορών για τους επαγγελματίες. Αν και ο αρμόδιος υπουργός, Τάσος Πετρόπουλος, ακόμα ισχυρίζεται πως οι επαγγελματίες τον αποθέωναν στο δρόμο για τις εισφορές που τους επέβαλε.

ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ κερασάκι στην προεκλογική τούρτα θα είναι η μη εφαρμογή της μείωσης των συντάξεων από την 1η Ιανουαρίου 2019. Το είχε ομολογήσει πριν από καιρό ο Πάνος Καμμένος λέγοντας πως δεν είναι… βλάκες να πάνε στις κάλπες με τσεκουρωμένες συντάξεις. Βέβαια, θα υπάρχει μια εξαιρετικά προσεκτική διατύπωση στη δέσμευση αυτή: μη εφαρμογή σημαίνει αναστολή των μειώσεων για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Ουσιαστικά ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει να μετακυλίσει το πολιτικό κόστος στην επόμενη κυβέρνηση, ενώ θα υπόσχεται πως αν επανεκλεγεί, τότε θα ακυρώσει οριστικά το μέτρο.

ΚΑΛΑ είναι όλα αυτά τα προεκλογικά παιχνίδια. Και καλό είναι να αφαιρούνται επώδυνα μέτρα από τις πλάτες των φορολογουμένων και συνταξιούχων. Η χώρα και οι πολίτες, όμως, έχουν πληρώσει πολύ ακριβά τις υποσχέσεις. Το 2009 ήταν ο ΓΑΠ που έλεγε πως «λεφτά υπάρχουν». Το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας δεσμευόταν πως θα έσκιζε τα Μνημόνια και με ένα νόμο και ένα άρθρο θα μας γύριζε στην εποχή της ευμάρειας. Και οι δύο κέρδισαν με ιδιαίτερη ευκολία τις εκλογές. Ο ΓΑΠ πήρε 44% και ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο 36%.

ΑΣ δούμε, όμως, την πραγματικότητα. Και τις δύο φορές ο βαρύς λογαριασμός ήρθε έξι μήνες μετά τις κάλπες. Οι ανορθόδοξοι πολιτικοί χειρισμοί του ΓΑΠ επιτάχυναν την ήδη «δρομολογημένη» από το 2008 χρεοκοπία της χώρας. Το κοκτέιλ ανικανότητας, άγνοιας, αμετροέπειας, που το βιώσαμε ως τακτική του τσιπροβαρουφακισμού, έφερε τη χώρα μπροστά στο Grexit το καλοκαίρι του 2015.

ΤΟΤΕ ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο και εντελώς αχρείαστο Μνημόνιο. Η Ελλάδα θα μπορούσε να βιώσει το 2015 αυτό που θα προσπαθεί να ζήσει το 2019. Δεν σημαίνει ότι η κατάσταση ήταν… παράδεισος, αλλά δεν χρειάζονταν και οι φαντασιακοί παράδεισοι που υποσχόταν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτούς πληρώσαμε και θα πληρώνουμε για πολλά ακόμα χρόνια. Η οικονομία έχασε τέσσερα ολόκληρα χρόνια, οι τράπεζες δέχτηκαν το τελειωτικό χτύπημα με τα capital controls και ό,τι είχε απομείνει από την ήδη τότε ερειπωμένη πραγματική οικονομία, γκρεμίστηκε. Οι πολίτες φορτώθηκαν τουλάχιστον 15 δισεκατομμύρια σε άμεσους – έμμεσους φόρους και περικοπές συντάξεων.

ΑΣ ξεκολλήσουμε. Δεν είναι ζήτημα κομματικό. Ολοι οι εκπρόσωποι των θεσμών που μιλούν τώρα για το τέλος του δανειακού προγράμματος αναγνωρίζουν πως η ζημιά που έγινε κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2015 κόστισε δεκάδες δισεκατομμύρια στη χώρα.

ΜΟΝΟ το Μαξίμου δεν μπορεί να το παραδεχθεί; Και τολμούν τώρα να πανηγυρίζουν. Χρειάζεται προσοχή. Η χώρα δεν αντέχει άλλα πειράματα με νέο… πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Πλέον δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας. Αν επαναλάβουμε τα λάθη του 2015 θα ψάχνουμε πάλι πού θα τυπώσουμε δραχμές πριν καν το καταλάβουμε. Οχι άλλος σανός.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]