Γράφει ο Φώντας Μπαραλιάκος*

Ο λόγος είναι πολύ απλός. Μέχρι τις 18 Ιουλίου του έτους που διανύουμε, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης», όλοι εμείς, δουλεύαμε (όσοι δουλεύουμε) για να πληρώσουμε έμμεσους και άμεσους φόρους και ασφαλιστικές υποχρεώσεις μας προς το κράτος !!!

Δηλαδή από τις 365 μέρες που έχει ο χρόνος, τις 198 τις αφιερώσαμε για τις υποχρεώσεις σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές και μας μένουν και 167 «φορολογικής ελευθερίας» για να ξοδέψουμε τα εισοδήματα μας για εμάς ! Για να μπορέσουμε να ζήσουμε…

Δηλαδή φέτος μέχρι στιγμής έχουμε δουλέψει πενήντα ημέρες για να εξοφλήσουμε τις υποχρεώσεις μας σε άμεσους φόρους, 67 ημέρες για τους έμμεσους και 81 ημέρες για τις ασφαλιστικές εισφορές.

Πέρυσι (2017) οι αντίστοιχες ημέρες «φορολογικής ομηρίας» ήταν 12 λιγότερες (6η Ιουλίου) ενώ σύμφωνα με την ίδια μελέτη φέτος δουλέψαμε για το κράτος 50 (!!!) μέρες περισσότερες από ότι το 2009 (28η Μαΐου).

Σαφώς και ο στόχος της εκάστοτε κυβέρνησης είναι η μέρα που «απελευθερώνεται» ο μέσος Έλληνας πολίτης από τις υποχρεώσεις του προς το κράτος, να βρίσκεται το δυνατόν προς τις αρχές του έτους.

Αλλά το ζητούμενο είναι ποια κυβέρνηση μπορεί να το πετύχει αυτό. Ποια κυβέρνηση το πιστεύει και ποια κυβέρνηση έχει αυτές τις πολιτικές που θα οδηγήσουν στις μειώσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών.

Μια τέτοια πολιτική ακολουθήθηκε για παράδειγμα κατά την περίοδο 2012-2015 με ένα σχέδιο φορολογικών μεταρρυθμίσεων που δεν επιβάρυναν τα ελλείμματα και ενίσχυσαν την αναπτυξιακή διαδικασία. Οι ημέρες φορολογικής ελευθερίας εκείνη την εποχή ξεκινούσαν την 26η Ιουνίου (σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα από ότι σήμερα) και αν της επέτρεπαν να ολοκληρώσει την θητεία της, αυτή η ημερομηνία θα είχε μεταφερθεί πολύ νωρίτερα.

Οι μέρες του έτους που θα μπορούμε να ξοδεύουμε τα εισοδήματα μας για εμάς και τα παιδιά μας, δεν αυξάνονται φορώντας γραβάτα ούτε κάνοντας φιέστες περί δήθεν «καθαρής εξόδου». Αυξάνονται με συγκεκριμένες πολιτικές και στοχεύσεις με ρεαλιστικό σχέδιο αύξησης της ανταγωνιστικότητας και βελτίωσης όλων των μεγεθών της οικονομίας.

Η οικονομία μας χρειάζεται επανεκκίνηση. Χρειάζεται κίνητρα που θα ενθαρρύνουν επενδύσεις, που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, με καλύτερες εργασιακές συνθήκες, που θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις της πατρίδας.
Μία αύξηση των εισοδημάτων με παράλληλη μείωση των ασφυκτικών υποχρεώσεων στο κράτος θα μας δώσει την ελευθερία που λείπει και την ενθάρρυνσης για να δουλέψουμε και να δημιουργήσουμε. Γιατί, κακά τα ψέματα, με τις υπάρχουσες συνθήκες όρεξη για δουλειά δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει γιατί γνωρίζουμε εξ αρχής ότι δουλεύουμε για να πληρώνουμε το κράτος…

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, η θηλιά σφίγγει κι άλλο τον λαιμό και απαιτείται άμεσα πολιτική αλλαγή.

*O Φώντας Μπαραλιάκος είναι Οικονομολόγος – Σύμβουλος επιχειρήσεων

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]