Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Για 6 μέρες η «Αιώνια Πόλη» βρισκόταν παραδομένη στις φλόγες. Σύμφωνα με την παράδοση, ο αυτοκράτορας, εμπνευσμένος από τη θέα της φλεγόμενης πόλης, έπαιζε τη λύρα του και τραγουδούσε την καταστροφή της Τροίας.

23 Iουλίου 2018, στη θέα μιας άλλης φλεγόμενης πόλης, η επικοινωνιακή ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, απέδωσε την ευθύνη στις ακραίες καιρικές συνθήκες, στον στρατηγό άνεμο και ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Τσίπρας αναφέρθηκε σε περίεργους – σκοτεινούς σχεδιασμούς με το περίφημο «με προβληματίζουν οι παράλληλες εστίες φωτιάς».

Τι και αν η άποψη της πυροσβεστικής υπηρεσίας, σύμφωνα με πηγές του Διαδικτύου, είναι ότι «εν μέσω αντιπυρικής περιόδου δεν είναι ασυνήθιστο να εκδηλώνονται ακόμα και δέκα πυρκαγιές την ημέρα στην Αττική». Για τον κ. Τσίπρα ούτε η ανυπαρξία πολιτικής προστασίας ούτε η απουσία σχεδίου έκτακτης ανάγκης φταίνε! Το να είσαι πρωθυπουργός χώρας και να προσπαθείς να χειριστείς επικοινωνιακά μια εθνική τραγωδία συνορεύει ηθικά με το να είσαι αυτοκράτορας και να παίζεις τη λύρα σου και να τραγουδάς εμπνευσμένος από τη θέα της φλεγόμενης πόλης.

Παρά το γεγονός ότι μόνο παράγοντας έκπληξης δεν είναι οι καλοκαιρινές πυρκαγιές στη χώρα μας και παρά το ότι μια σειρά από πυρκαγιές εκδηλώνονται από πυλώνες ή κάποιον υποσταθμό της ΔΕΗ, όπως αυτή στην Κινέτα και παλαιότερα η μεγάλη πυρκαγιά στον Κάλαμο και στην Πάρνηθα, και παρά το ότι η χθεσινή μέρα ήταν η πρώτη μέρα της αντιπυρικής περιόδου με δείκτη επικινδυνότητας 4 στην Αττική, ο κρατικός μηχανισμός πιάστηκε στον ύπνο! Και όλα αυτά επειδή το κράτος είναι ανοργάνωτο. Επειδή η ατιμωρησία αποτελεί κυβερνητική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Αλλά και επειδή για τη σημερινή κυβέρνηση η πολιτική προστασίας σε περιπτώσεις καταστροφών, όπως η προχθεσινή και όπως λίγο καιρό πριν αυτή της Μάνδρας, δυστυχώς, αποτελεί ένα τραπέζι με πολλές καρέκλες.

Είναι τουλάχιστον υποκριτικό όμως και συνάμα προκλητικό να είσαι στην αντιπολίτευση και να εξαπολύεις μύδρους κατά της κυβέρνησης για ανεύθυνους χειρισμούς και τώρα που είσαι στην πρώτη γραμμή να λες ανενδοίαστα ό,τι σου κατέβει αδιαφορώντας για το κόστος της απώλειας και πετώντας το μπαλάκι σε φανταστικούς εχθρούς, στον άπιαστο άνεμο και στην κακιά την ώρα.

Αλήθεια πόσες ακόμη ζωές θα χαθούν επί ματαίω, πόσες ακόμη εικόνες οικογενειών να χάνονται αγκαλιασμένες στις στάχτες θα αντικρίσουμε και για πόσο ακόμη θα λέμε για πόνο τόσο μεγάλο και βουβό πως ο χρόνος είναι θεράπων ιατρός του μέχρι να καταλάβουμε πως τις φωτιές δεν τις βάζουν οι εμπρηστές αλλά το ανοχύρωτο κράτος, η ανύπαρκτη πολιτική προστασίας για περιπτώσεις καταστροφών και η έλλειψη ανάληψης ευθύνης για την άδικη απώλεια ανθρώπινων ζωών και περιουσιών;

Κλείνοντας, σκέφτομαι ότι μπορεί γενικά να ισχύει πως ο άνεμος δεν γνωρίζει προς ποια κατεύθυνση πρέπει να φυσήξει, γνωρίζω όμως έναν άνεμο ο οποίος όσο συνεχίζονται να χάνονται άδικα ανθρώπινες ζωές και περιουσίες τόσο θα δυναμώνει. Είναι ο άνεμος της γαλήνης που βρικολάκιασε, όπως θα έλεγε και ο ποιητής, και αυτός ο άνεμος όταν έρθει η ώρα θα ξέρει προς τα πού να φυσήξει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]