Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Παράλληλα, η δήλωση του πρωθυπουργού των Σκοπίων ότι ζήτησε κάθε βοήθεια από τον Ντόναλντ Τραμπ εν όψει του δημοψηφίσματος που θα διεξαχθεί το φθινόπωρο αναδεικνύει το σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισαν παρασκηνιακά οι ΗΠΑ στην πορεία των διαπραγματεύσεων Τσίπρα – Ζάεφ.

ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ τόσο έως το δημοψήφισμα των Σκοπίων όσο και έως την εισαγωγή προς κύρωση της συμφωνίας στην ελληνική Βουλή θα ακουστούν πολλά ακόμη, πιστευτά και απίστευτα πράγματα, απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στους χειρισμούς της κυβέρνησης.

ΚΑΤ’ ΑΡΧΑΣ ας γυρίσουμε στον Ιούνιο του 1976, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε καθαρά και ξάστερα από το βήμα της Βουλής πως «η Ελλάς ανήκειν είς την Δύσιν». Αυτό ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει για πάντα. Η Ελλάδα ανήκει στο δυτικό κόσμο, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και είναι προς το συμφέρον να έχει στο πλάι της την Ουάσιγκτον, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως δεν πρέπει -μέσα σε αυτό το πλαίσιο- να διατηρεί εξαιρετικές και επωφελείς σχέσεις με τη Μόσχα, την Κίνα και τον αραβικό κόσμο.

ΟΠΟΤΕ, είναι αρκετά γραφικό να δίνουν μαθήματα «αμερικανισμού» εκείνοι οι οποίοι τη δεκαετία του ’80 φώναζαν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και έλεγαν, όπως ο Αλέξης Τσίπρας ακόμα και τον Σεπτέμβριο του 2014, ότι ίσως να είναι προς το συμφέρον της χώρας να αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ!

ΤΟ λάθος, όμως, του Μαξίμου είναι άλλο και ακόμα πιο σοβαρό. Από την πρώτη στιγμή που ήρθε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε στο να βρει κάποια χώρα να παίξει το ρόλο του από μηχανής θεού στην τραγωδία της περιβόητης τσιπρο-βαρουφάκειας διαπραγμάτευσης. Ετσι, ζήσαμε διάφορα ευτράπελα με τον Μαδούρο, τον Πούτιν και άλλους ηγέτες. Το πρόβλημα είναι πως τρία χρόνια μετά και ύστερα από διαδοχικές αποτυχίες σε όλα τα μέτωπα, το Μαξίμου, τελικά, κατέληξε να γίνει… εντολοδόχος της Μέρκελ και του Τραμπ.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, με αυτό τον τρόπο -όπως έχει δείξει η Ιστορία- δεν λύνονται προβλήματα, αντίθετα πολλαπλασιάζονται. Η χώρα μας, λοιπόν, έχει πολλά ανοικτά ζητήματα, από τα εθνικά έως τα δημοσιονομικά. Εννοείται πως χρειάζεται στήριξη και ισχυρές συμμαχίες, αλλά τα προβλήματα πρέπει να τα λύσει μόνη της. Οπως είχε γράψει και ο Μανώλης Ρασούλης «καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία, μα έχω το δράμα μου και εγώ». Και το μεγαλύτερο δράμα της χώρας είναι η επικρατούσα νοοτροπία στην πλειοψηφία πολιτών και πολιτικών, που φρενάρουν κάθε προσπάθεια να γίνουμε επιτέλους ένα κράτος πραγματικά δυτικό και ανεπτυγμένο. Αν δεν γίνει αυτή η θεμελιώδης φιλελεύθερη μεταρρύθμιση, κανένα μεγάλο πρόβλημα δεν θα επιλυθεί.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]