Ο Χαριτόπουλος μιλούσε για τον Πειραιά του ’50 και του ’60, για τους μάγκες και τα ρεμπέτικα. Ανάμεσα σε αυτούς που παρακολουθούσαν την παρουσίαση, μία παρέα από παλιά συμμαθητούδια από την Καλλίπολη. Συμφωνούσαν, κουνώντας το κεφάλι. Οταν η παρουσίαση είχε τελειώσει, πήγα στο πηγαδάκι που είχαν κάνει τα συμμαθητούδια. «Ρε παιδιά, ακούγαμε ρεμπέτικα; Λάγιους δεν του λέγαμε όσους ακούγανε Μητσάκη και Καζαντζίδη; Οταν πηγαίναμε για σουβλάκι στην πλατεία, αυτοί βάζανε στο τζουκ μποξ Ζαγοραίο και εμείς το Nature Boy και το Rock Around the Clock».

Τα συμμαθητούδια συμφώνησαν -έτσι καλά παιδιά είμαστε από την πλατεία Σερφιώτη- και η κουβέντα πήγε σε παιδιά και εγγόνια και τι διαφορά έχει ο σφάχτης από τη σουβλιά.

Το θέμα δεν είναι η παλιά παρέα της πλατείας, αλλά η χαμένη νεολαία του ’50 και του ‘60. Οχι «τα παιδιά του μόχθου» στις παλιές ταινίες με τον Νίκο Τσαχειρίδη και τη Βιβέτα Τσιούνη. Ούτε οι καρικατούρες του σινεμά με τον Βουτσά να τρελαίνει στις σφαλιάρες τον Εξαρχάκο. Αλλά τα παιδιά της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς που προτίμησαν τον αμερικάνικο τρόπο ζωής και τις σερφ ταινίες με την Κόνι Φράνσις και τον Τρόι Ντόναχιου, από το Σκαφάκι τις Πειραϊκής με τις γιαγιάδες να κολυμπάνε με τα μαύρα κομπινεζόν φουσκωμένα σαν αερόστατα.

Τα παιδιά, που, όταν οι λαμπράκηδες φώναζαν «έξω ο έκτος στόλος», σταυροκοπιόντουσαν να μείνει και μαζί τους τα λαθραία Chesterfield και Lucky Strike στα περίπτερα του λιμανιού. Τα παιδιά που αντιλαμβανόντουσαν την Αμερική σαν σύμμαχο της Ελλάδας και τον αμερικάνικο τρόπο ζωής χίλιες φορές καλύτερο από τον -Θεός φυλάξοι- σοβιετικό.

Το αμερικάνικο όνειρο που κατέγραψε στον Τέταρτο Σπόνδυλο ο Martti Larni, όπου ένας Φινλανδός κλειδώνεται κατά λάθος σε μια τουαλέτα του Central Station και για να περάσει η ώρα, βάζει ένα τσιγαρόχαρτο σε μια χτένα και παίζει φυσαρμόνικα και ένας μουσικός παραγωγός, που περιμένει απέξω, αποφασίζει να τον κάνει εκατομμυριούχο.

Τα θυμόμουνα παρακολουθώντας τον θρίαμβο του Ντόναλντ Τραμπ επί της Χάρις. Και σκεφτόμουνα πόσο από τη σημερινή Ευρώπη λείπει η χώρα-«ατμομηχανή» που θα τραβήξει τις υπόλοιπες από το τέλμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που πίστεψε ότι η οικονομία μπορεί να αντικαταστήσει την ιδεολογία. Η Αμερική του ’50, που, μαζί με το σχέδιο Μάρσαλ, έδινε νέες επιλογές στο τζουκ μποξ της κουρασμένης ευρωπαϊκής κουλτούρας.

Τι περιμένουν οι Αμερικανοί που ψήφισαν τον Τραμπ

Είναι πολύ καθησυχαστικό για τους απανταχού φιλελέφτ να πιστεύουν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ εκλέχθηκε πρόεδρος επειδή οι Αμερικανοί είχαν εξοργιστεί από την ακρίβεια στις ΗΠΑ. Ο Τραμπ εξελέγη και για να καταπολεμήσει την ακρίβεια. Αλλά και για να ελέγξει καλύτερα τα σύνορα. Κυρίως να απαλλάξει την Αμερική από τον συνδυασμό Χόλιγουντ και κουλτούρας της Ανατολικής Ακτής, που υπαγορεύουν τον τρόπο που ο Αμερικανός των Μέσων Πολιτειών και του Νότου θα μιλάει, θα τρώει και θα συμπεριφέρεται. Οι απανταχού φιλελέφτ προσπαθούν να υποβιβάσουν τη σημασία της εκλογής Τραμπ, αφού αν ο κόσμος το συνειδητοποιήσει, θα φανεί ότι δεν είναι άτρωτοι και ότι η πορεία προς τη γουόκ κουλτούρα, που τα βιβλία θα ξαναγράφονται και τα αγάλματα που δεν γουστάρουν θα πέφτουν, δεν είναι μοιραία και μπορεί να αναστραφεί.

Ο Τραμπ, σε λόγο και συμπεριφορά, είναι όνειδος για την αμερικανική δημοκρατία. Οι ακτιβιστές και ακτιβίστριες που καταστρέφουν πίνακες στο Λούβρο δεν αντιμετωπίζονται από «Τζέντλεμεν Τζιμ» που πλαταγίζουν τη γλώσσα τους «τσ τσ τσ…». Οι δράσεις, αν δεν υπάρξει συνθηκολόγηση, δημιουργούν αντιδράσεις. Το παιχνίδι που παίζεται στην Αμερική δεν αφορά τις τιμές στα σούπερ μάρκετ.

ΤΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ

Σε λίγες μέρες η «τρύπα του Κούβελα», όπως είχε ονομαστεί η πρώτη απόπειρα κατασκευής μετρό του δημάρχου Θεσσαλονίκης Σωτήρη Κούβελα, ολοκληρώνεται. Μετά από 37 χρόνια η Θεσσαλονίκη αποκτά ένα σύστημα υπόγειας μεταφοράς 13 σταθμών μήκους 9,6 χιλιομέτρων. Οχι κάτι που να μπορεί να συγκριθεί με το μετρό του Λονδίνου των 272 σταθμών και 402 χιλιομέτρων, αλλά ένα έργο που θα ανακουφίσει κυκλοφοριακά τη Θεσσαλονίκη και κυρίως αποτελεί αρχή για τη συνέχεια του έργου.

Επειδή η ολοκλήρωση του έργου δεν επέτρεπε μουρμούρα, οι κριτικές επικεντρώθηκαν στο λογότυπο. Για την αισθητική του λογοτύπου μίλησε ο υφυπουργός Υποδομων Νίκος Ταχιάος στον Eleftherostypos.gr. Οποιος θέλει να μπει στη λογική της σχεδίασης δεν έχει παρά να δει το «μ» του utorrent program. Θα καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε μία σχεδίαση που αφορά κάτι σύγχρονο σε ένα σύγχρονο έργο σε μια πόλη με ατελείωτη ιστορία. Η «απόδοση του “μ” στα χειρόγραφα της εποχής και επελέγη η προσαρμογή της πεζής γραφής του σε μία πιο σύγχρονη μορφή» εύκολα διακρίνεται στο λογότυπο του μετρό. Οχι τόσο ευφάνταστο όσο οι μουσαμάδες που είχαν στήσει επί ΣΥΡΙΖΑ για να κάνουν τα «εγκαίνια» του μετρό. Είναι όμως η διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τα σκηνικά επιθεώρησης.