Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΑΣ μην ξεχνάμε πως ο Αλέξης Τσίπρας για τις διαπραγματεύσεις στο Σκοπιανό είχε ενημερώσει μέσα στη νύχτα πρώτον πρώτον τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και στη συνέχεια είχε μιλήσει με τους πολιτικούς αρχηγούς. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός είχε αποπέμψει τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη με αφορμή τις αλλαγές στη διδασκαλία των Θρησκευτικών. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί η φράση «Πάνο, έχουμε δρόμο μπροστά ακόμα» του Αλέξη Τσίπρα προς τον Π. Καμμένο στην περί… γραβάτας ομιλία στο Ζάππειο. Και μπορεί να υποθέσει κανείς πως δεν εννοούσε τον διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Κάπου εδώ εξαντλείται και όλη η συζήτηση για το νέο μεταρρυθμιστικό ψευδοαφήγημα του Μαξίμου.

ΕΤΣΙ κι αλλιώς προηγούνται μεταρρυθμίσεις, οι οποίες δεν απαιτούν νομοθέτηση αλλά δυστυχώς από ό,τι φαίνεται δεν πρόκειται να υλοποιηθούν ποτέ. Όπως είναι ο διαχωρισμός της Πραγματικότητας και της Εκλογοϋποσχεσιολογίας, μια ασθένεια η οποία δείχνει ανίατη και προσβάλλει όλα τα κόμματα, καθώς πλησιάζουν οι κάλπες.

ΑΝ επιθυμούμε όμως να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, η χώρα χρειάζεται μία και μοναδική ρηξικέλευθη μεταρρύθμιση. Τον πλήρη διαχωρισμό Κράτους – Κυβέρνησης. Πρέπει όλες οι δομές του κράτους να αποκομματικοποιηθούν. Από τα υπουργεία και τους εποπτευόμενους φορείς έως τις περιφέρειες και τους δήμους.

ΚΑΘΕ κυβέρνηση ξηλώνει όσους έχουν τοποθετήσει οι προηγούμενοι και βολεύει τα δικά της παιδιά. Και άντε πάλι από την αρχή. Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν έχει τέλος. Απαιτείται ενδελεχής αξιολόγηση όλων των υπαλλήλων και στελεχών του δημόσιου τομέα από μια Ανεξάρτητη Αρχή που θα μπορούσε να προέλθει από τη μετεξέλιξη του ΑΣΕΠ και ασφαλιστικές δικλίδες που θα μπλόκαραν οποιουδήποτε τύπου πολιτική/κομματική παρέμβαση στους διορισμούς γραμματέων, διοικητών, διευθυντών κ.ά. Όλες οι υπηρεσίες πρέπει να εξυπηρετούν τους πολίτες και τις επιχειρήσεις που συναλλάσσονται με το κράτος και όχι να στήνουν διαρκώς γραφειοκρατικά εμπόδια.

ΑΛΛΙΩΣ μπορούμε να τα αφήσουμε όλα όπως είναι τώρα και πιθανότατα να γίνουν ακόμα χειρότερα στο μέλλον. Ας σκεφτούμε μόνο ότι το 2009 ο μέσος πολίτης έπρεπε να εργάζεται 148 ημέρες για να πληρώσει άμεσους – έμμεσους φόρους και εισφορές και φέτος πρέπει να δουλέψει 198 ημέρες. Διαλέγουμε και παίρνουμε: μικροπολιτικές αδιέξοδες συζητήσεις προς κατανάλωση… σανού ή ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις για να ζήσουμε, επιτέλους, σε μια καλύτερη χώρα;

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]