Γράφει η Αλίκη Κοτζιά

Πόσω μάλλον, όταν ένας από τους ηγέτες οδεύει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με μηδενική προετοιμασία: ο πρόεδρος Τραμπ είπε ότι αν δεν του αρέσει, θα φύγει -τόσο απλά.

Αμερικανοί αναλυτές στρέφουν στο βλέμμα σε προηγούμενες συνόδους – σταθμούς στην Ιστορία, για να κατανοήσουν τις αποφάσεις του Ντόναλντ Τραμπ και να υποθέσουν τι θα γίνει από εδώ και στο εξής, μετά τη συνάντησή του με τον Βορειοκορεάτη Κιμ.

Η ματιά σε ιστορικές συνόδους μπορεί να δώσει μια ιδέα: για παράδειγμα, την επαύριον της συνόδου του Μονάχου, το 1938, πολλοί στη Βρετανία πανηγύρισαν για τα καλά αποτελέσματα που είχε η συνάντηση του Τσάμπερλεν με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και τον Νταλαντιέ της Γαλλίας. Η Ιστορία άλλα έδειξε, ωστόσο.

Αμέσως μετά τη Γιάλτα, όπου οι «Τρεις Μεγάλοι» χώρισαν τις τύχες του κόσμου, ο Τσόρτσιλ δήλωνε πολύ ευχαριστημένος από τη συνάντησή του με τον Στάλιν – καμιά σχέση με το ναυάγιο του Μονάχου και τον «καημένο Τσάμπερλεν».

Επίσης, σημαντική ως προς τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματά της ήταν η συνάντηση Νίξον – Μάο στο Πεκίνο, το 1972. Τότε δεν φάνηκαν οι συνέπειες, ο δε Νίξον άρχισε μετά από λίγο να έχει άλλα προβλήματα, ωστόσο από το Πεκίνο άρχισε να ανοίγει ο δρόμος για τη μετέπειτα πορεία του Ψυχρού Πολέμου.

Μερίδα του Τύπου επισημαίνει ότι στο προηγούμενο διάστημα ο Λευκός Οίκος δεν συγκάλεσε ούτε μία σύσκεψη ειδικών ούτε ένα στρογγυλό τραπέζι διπλωματών και υψηλόβαθμων αξιωματούχων υπό την αιγίδα του Τραμπ.

Είναι γνωστό ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν συμπαθεί τις πολύωρες και πολυπληθείς συσκέψεις, και προτιμά να αποφασίζει μόνος του ή να γράφει έξυπνες φρασούλες στο twitter. Στο επόμενο διάστημα θα φανεί αν μπορεί να χειριστεί ζητήματα υψηλής διπλωματίας.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]