Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Βαριά κουβέντα, αλλά ακόμη βαρύτερο αυτό που έγινε, αν το καλοσκεφτεί κανείς: Τα τρία από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία) επιτέθηκαν κατ΄ ουσίαν στρατιωτικά στο τέταρτο (Ρωσία) που έχει τη στήριξη του πέμπτου (Κίνα). Αν οι «κακοί» του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου (Γερμανία, Ιαπωνία) παραμένουν σε καραντίνα, ποιος θα σώσει τον πλανήτη από τους «καλούς»; Και ποιοι είναι οι «καλοί» στην προκειμένη περίπτωση; Οι Αγγλοσάξονες -με σύμμαχο τους Γάλλους- που χτύπησαν μια χώρα χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ και χωρίς να έχουν καλά καλά στα χέρια τους αποδείξεις ότι ο Ασαντ χρησιμοποίησε χημικά στην Ντούμα; Ή οι Ρώσοι που στηρίζουν ένα καθεστώς που εγκληματεί κατά του λαού του;

Τουλάχιστον το 2003 ο Κόλιν Πάουελ ξόδεψε ώρες στον ΟΗΕ για να πείσει ότι ο Σαντάμ είχε απαγορευμένα όπλα – που φυσικά δεν διέθετε, πέρα από τη φαντασία του Μπλερ.

Τώρα η «συμμαχία των τριών» δεν περίμενε ούτε το πόρισμα του Οργανισμού Απαγόρευσης Χημικών Οπλων. Είναι μεν διεθνώς αναγνωρισμένος, εδρεύει στη Χάγη και όχι στην Αγία Πετρούπολη, αλλά έκανε το «λάθος» να δεχθεί το αίτημα Ρώσων και Σύρων για επιτόπια έρευνα. Αρα, «δεν μας κάνει». Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και τις εκστρατείες σε Ιράκ και Αφγανιστάν είναι ότι τώρα η δυτική κοινή γνώμη δεν «μασάει».

Το «μεγάλο παιχνίδι» παίζεται ωμά, χωρίς νομικές και ανθρωπιστικές φιοριτούρες – όπως τον παλιό καλό καιρό που δεν υπήρχαν ο ΟΗΕ και η Κοινωνία των Εθνών. Το δίκαιο του ισχυρού έχει πάρει κανονικά το λόγο και κάποια στιγμή η άνοδος της ρωσικής επιρροής θα βάλει σε πειρασμό το «Κόμμα του Πολέμου» των ΗΠΑ να προχωρήσει από τα συμβολικά σε πραγματικά χτυπήματα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]