Διάβασα για την πλατφόρμα που παρουσίαζε «ζωντανό» πρόγραμμα, τουλάχιστον για δύο χρόνια, με τεράστιο πλήθος συνδρομητών. Αλλά είναι άπειρες οι πλατφόρμες, στο ξέφραγο αμπέλι του Διαδικτύου, όπου προβάλλεται είτε ζωντανό είτε μαγνητοσκοπημένο πρόγραμμα. Κάθε λογής περιεχομένου, ενδιαφέροντος και γούστου.

Η διαφορά είναι ότι η πλατφόρμα αυτή είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον σε περισσότερους από 20.000 «φανατικούς» συνδρομητές -κατόρθωμα, το λες- που δεν πλήρωναν 13 ευρώ, όπως εμείς στο NETFLIX, όπου με μία συνδρομή έχουν πρόσβαση τέσσερα μέλη της οικογένειάς μας. Κατέβαλαν ένα μεγάλο ποσό είτε με το «κομμάτι» είτε με το μήνα, για να έχουν τη δυνατότητα της πρόσβασης στο πρόγραμμά της. Μάλιστα, το ποσό καθοριζόταν και ανάλογα με το ημερήσιο πρόγραμμα και τα λεπτά «της θέασης».

Τι περιείχε το πρόγραμμα; Αλλοτε προβαλλόταν «ζωντανά» η άγρια «πάλη», χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς, με ελεύθερα γρονθοκοπήματα και λακτίσματα, ανάμεσα σε ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, λίγο περισσότερο από είκοσι ετών, τα οποία ήταν ΑμεΑ. Πολλές φορές «ο αγώνας» διεξαγόταν με τα παιδιά γυμνά και με τον πλατφορμάρχη να δίνει εντολές «βάρα!», «πιο δυνατά!», «όπα! έτσι», «τώρα ξύπνησες!», «αν δεν βαρέσεις στα μούτρα, στο κεφάλι, λεφτά δεν έχει!». Τα ΑμΕΑ υπάκουαν και έπεφτε τόσο πολύ ξύλο που μετά, ιδίως το κορίτσι, έπεφτε κουρέλι στο πάτωμα και έκλαιγε απαρηγόρητο.

Ωστόσο, το ενδιαφέρον των «θεατών» ανέβαινε κάθετα -όχι πως η κλωτσοπατινάδα δεν τους «συγκινούσε», αφού, διαδραστικά, έστελναν και sms με «παραγγελιές»- όταν τα δύο παιδιά σε «σκηνοθεσία» του πλατφορμάρχη, επιδίδονταν σε σεξουαλικές πράξεις, προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού.

Φανταστείτε, 20.000 «άρρωστοι» -δεν τους λες ανθρώπους- πλήρωναν για να βλέπουν δύο ανάπηρα παιδιά να κτυπά το ένα το άλλο ανελέητα ή να κάνουν sex κατά παραγγελία. Και δεν βρέθηκε ένας ανάμεσα στους 20.000 των σαδιστών, των οφθαλμοπόρνων και ψυχικά διαταραγμένων, να κάνει μια καταγγελία στην Αστυνομία, γι’ αυτό το επί χρήμασι τραγικό θέαμα, που μας προσβάλλει όλους. Να σταματήσει το μαρτύριο των παιδιών, στο οποίο υποβάλλονταν, ανίκανα να αντιληφθούν τι ακριβών έκαναν. Ισως και να είχαν πειστεί από τον κακούργο ότι «έδιναν παράσταση σαν ηθοποιοί», όπως στην τηλεόραση.

Δύο παιδιά με διανοητικά και άλλα προβλήματα προσφέρονταν ως θέαμα σε «υγιείς» που γυρίζουν στο σπίτι τους, φιλούν τα παιδιά τους ή τη σύντροφό τους και τo πρωί business as usual.

Τα ρεπορτάζ -σε όλα τα ΜΜΕ- δεν διευκρίνιζαν αν τα ΑμεΑ ζουν σε κάποια δομή, ή έχουν οικογένεια, ή έχει κάποιος την επιμέλειά τους. Αν, δηλαδή, έχουν κάποια προστασία. Ηταν «ικανά» να κρύβουν την «εργασία» τους, τους μώλωπές τους και κανείς δεν είχε καταλάβει τον εξευτελισμό που ζούσαν; Ποιος τα εκμεταλλευόταν, εν γνώσει, του μαρτυρίου τους;

Το να γράψω ηθικοπλαστικά διάφορα για την κοινωνία και μερικές γενικότητες, καλώντας την Πολιτεία να επιληφθεί, ποιον ενδιαφέρει.

Εχουμε ανάμεσά μας 20.000 τέρατα! Αυτό πρέπει να μας τρομάξει…