Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Πυροβολισμοί στην Ομόνοια. Δολοφονία εν ψυχρώ εμπόρου ναρκωτικών στα Εξάρχεια. Ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ αστυνομικών και ληστών σούπερ μάρκετ στους Αμπελoκήπους. Όλα αυτά σε λίγες ημέρες, όλα αυτά μέσα στο φως της ημέρας. Ανάμεσα σε διερχόμενους πολίτες, ανυποψίαστους γείτονες, φιλήσυχους επαγγελματίες. Οι σκηνές Φαρ Ουέστ που εκτυλίσσονται σε δύο ιστορικές πλατείες της πόλης σοκάρουν με τη βιαιότητα αλλά και με την ξεδιάντροπη θρασύτητα με την οποία εκδηλώνονται. Οι ειδήσεις αυτές δεν φιγουράρουν στις πολιτικές σελίδες των εφημερίδων, αλλά μήπως θα έπρεπε;

Η ασφάλεια των πολιτών της πρωτεύουσας, αλλά και κάθε πόλης ή μικρού χωριού αυτού του τόπου, είναι βαθιά πολιτικό θέμα. Εχει να κάνει με την οργάνωση του κράτους, την αποτελεσματική αστυνόμευση, την αρχιτεκτονική αναβάθμιση, την επαγγελματική αναζωογόνηση, έτσι ώστε να επιστρέψουν οι κάτοικοι σε μια ειρηνική επανακατάληψη των γκέτο. Αντ’ αυτών τα άβατα, όπως ήταν και είναι ακόμα περιοχές πέριξ της Ομόνοιας, στις οποίες δεν διανοείσαι να περπατήσεις νύχτα και σε λίγο ούτε και την ημέρα, θεριεύουν. Όπως συμβαίνει και στα Εξάρχεια. Το «απόρθητο κάστρο» στο οποίο μάχονται δύο αντίπαλα στρατόπεδα, οι αντιεξουσιαστές και η μαφία των ναρκωτικών.

«Η πλατεία Ομονοίας, αυτός ο πυκνωτής της πολιτισμικής ποικιλομορφίας και καθρέφτης της κοινωνικής “αταξίας”, η πολύπαθη πλατεία των πέντε δρόμων και των δύο γραμμών μετρό, αποτέλεσε για κάθε αρχιτέκτονα και πολεοδόμο, κατά αναλογία με το βενιζελικό όραμα, τη Μεγάλη Ιδέα», γράφει ο Θ. Ανδριόπουλος στον «Κοινωνικό Ατλαντα» και σε κάνει πραγματικά να θλίβεσαι πώς από πηγή έμπνευσης κατέληξε σε σημείο αναφοράς για τη σκοτεινή πλευρά της πόλης.

Ελάχιστα μέτρα μακρύτερα, η συνοικία που συνδύασε το όνομα και την ιστορία της με τα πιο φιλελεύθερα πνεύματα, με πνευματικούς ανθρώπους, με την εναλλακτική νεολαία, η πλατεία που αποτέλεσε μήτρα ιδεών και κινημάτων, είναι τώρα οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που υπήρξε κάποτε. Ίσως γιατί, όπως είπε ο Γ. Καμίνης, «τα Εξάρχεια υποφέρουν από το γεγονός ότι η αστυνομική παρουσία είναι κατά καιρούς ανύπαρκτη και κατά καιρούς υπερβολική». Ίσως γιατί αυτή η εμβρυακή Πολιτεία εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι χωρίς να μπορεί να περάσει στο επόμενο επίπεδο. Χωρίς να μπορεί να βρει τι χρειάζεται το άστυ για να ξαναγίνει πόλη.

Διαβάστε περισσότερα στον Ελεύθερο Τύπο που κυκλοφορεί