Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Στην τηλεόραση, στις ιστοσελίδες, στο σταθμό του μετρό, στις ενημερωτικές πινακίδες στις εθνικές οδούς, στην οθόνη του ΑΤΜ της τράπεζας. Ενα 17χρονο παιδί, ο Αλέξανδρος, είχε εξαφανιστεί. Στη φωτογραφία φαινόταν σαν έτοιμος να γελάσει. Αν δεν ήξερες, νόμιζες πως είχε τραβηχθεί στην τάξη του σχολείου από κάποιο πειραχτήρι συμμαθητή του. Δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα, ούτε ο Αλέξανδρος βρέθηκε τελικά. Δηλαδή βρέθηκε, αλλά δεν σώθηκε, επειδή τίποτα δεν πήγε καλά στη σύντομη ζωή του.

Κάτι δεν πάει γενικώς καλά όταν ένα 17χρονο παλικαράκι βρίσκεται νεκρό, από ανακοπή καρδιάς, εννιά μέρες μετά την εξαφάνισή του και μάλιστα στον προαύλιο χώρο του κρατικού νοσοκομείου από όπου χάθηκε. Κάτι δεν πάει καλά όταν ένα 17χρονο παιδί, με σοβαρότατα οικογενειακά και ψυχολογικά προβλήματα, βρίσκεται σε ένα ίδρυμα, χωρισμένο από τα αδέλφια του, και αφού πρωτύτερα έβγαζε απεγνωσμένες κραυγές βοήθειας μέσα από τα σόσιαλ μίντια. Κραυγές που «φώναζαν» το πρόβλημα που είχε, ένα πρόβλημα που θα μπορούσε ίσως να αντιμετωπιστεί αν μεγάλωνε σε μια σταθερή και ζεστή οικογένεια, αν του προσφερόταν έγκαιρα η ιατρική βοήθεια που χρειαζόταν. Όμως, κάτι δεν πήγε καλά και στα αντανακλαστικά του μηχανισμού. Το Χαμόγελο του Παιδιού ενημερώθηκε για την εξαφάνιση τέσσερις ημέρες μετά, οπότε και ενεργοποιήθηκε το Amper Alert. Τις πρώτες ημέρες το παιδί ήταν ακόμα ζωντανό, γεγονός που αποδεικνύει πόσο κρίσιμες είναι οι πρώτες ώρες από την εξαφάνιση ενός ατόμου και πως ακόμα και ένα -ανθρώπινο- λάθος στο μηχανισμό αναζήτησης μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Παιδιά σαν τον Αλέξανδρο δυστυχώς υπάρχουν και άλλα στην Ελλάδα. Που χρειάζονται βοήθεια, αλλά δεν ξέρουν πως να τη ζητήσουν. Πολλές φορές μάλιστα εξακολουθούν να ζουν μέσα στο διαλυμένο οικογενειακό περιβάλλον που απειλεί το μυαλό και τη ζωή τους, με γείτονες που δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

Για αυτό το κράτος οφείλει να ανασυντάξει το μηχανισμό πρόνοιας, από τα ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά μέχρι τις αναδοχές και τις υιοθεσίες. Εδώ δεν χωρούν Μνημόνια και περικοπές.

Πρέπει να γίνουν οι προσλήψεις που απαιτούνται και ακόμα περισσότερες. Να περισσεύουν, κυριολεκτικά, υπάλληλοι στη φροντίδα αυτών των παιδιών. Να φροντίσει τις υποδομές ζητώντας από διαθέσιμους ιδιώτες να συνδράμουν. Να ενισχύσει θεσμικά το έργο των εισαγγελέων ανηλίκων, να τσακίσει τη γραφειοκρατία, να φροντίζει για την άμεση και άριστη συνεργασία των κρατικών υπαλλήλων με οργανισμούς όπως το Χαμόγελο του Παιδιού.

Να κάνει τα πάντα για να βρίσκουν τη βοήθεια που χρειάζονται οι Αλέξανδροι αυτής της χώρας και τα αδέλφια τους. Και όλοι οι υπόλοιποι, όλοι εμείς, να μην κλείνουμε τα μάτια στο δράμα της διπλανής πόρτας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]