Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Οι επιθέσεις, για παράδειγμα, που εξαπολύει κατά του ΣΥΡΙΖΑ ο πρώην ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο σκληρές που δύσκολα θα υιοθετούνταν ακόμα και από την παραδοσιακή αντιπολίτευση. Από τον Γιάνη Βαρουφάκη μέχρι τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τα βέλη είναι τόσο πολλά που κοντεύουν να κρύψουν τον ήλιο της Αριστεράς. «Είναι τραγωδία τούτη την ώρα ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία, υπό το ψευδώνυμο της Αριστεράς, έχει εξελιχθεί σε τυφλό εργαλείο της στρατηγικής των ΗΠΑ και δορυφόρο του “χωροφύλακά” τους στην περιοχή, του Ισραήλ», έλεγε χθες ο επικεφαλής της ΛΑΕ, συνεχίζοντας ακάθεκτος την ομοβροντία πυρών.

Πολλές φορές βέβαια ένας χωρισμός βιώνεται ακόμα πιο επώδυνα πριν φθάσει στο διαζύγιο. Oταν οι καβγάδες γίνονται εντός της οικογένειας. Καταστάσεις τύπου «Κράμερ εναντίον Κράμερ» έχουν ζήσει όλα τα κόμματα, ειδικά τα κόμματα εξουσίας. Οι ενδοπαραταξιακές διαφοροποιήσεις, οι εσωκομματικές ισορροπίες, οι διαφορετικές προτιμήσεις και φιλοδοξίες ανήκουν σε μια παράδοξη «κανονικότητα» της πολιτικής, που συνήθως είναι δημιουργική, μερικές φορές όμως πυροδοτεί εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.

Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία πότε εκφράζονται οι διαφοροποιήσεις αυτές, με ποιο τρόπο και για ποιο σκoπό. Αν εκφράζονται εντός των θεσμικών οργάνων, αν δημοσιοποιούνται ευρύτερα χωρίς προσωπικές αναφορές ή αν έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση και πολεμική. Οι περιπτώσεις, για παράδειγμα, του Ευ. Αντώναρου, ή πριν καιρό της Κατερίνας Παπακώστα, ξεπερνούσαν τις συνήθεις διαφωνίες επί πολιτικού, παίρνοντας τη μορφή του προσωπικού. Εκεί εναπόκειται στην ικανότητα του ηγέτη να αποφασίσει ποιο είναι το καλό για την ενότητα του κόμματος. Οι αποφάσεις δεν είναι ποτέ εύκολες, αλλά το ίδιο και η εποχή μας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]