Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Κατ’ αρχάς, όλοι γνωρίζουμε ότι η περίφημη αξιολόγηση επί ημερών Γκίκα Χαρδούβελη δεν θα έκλεινε εάν πρώτα δεν διαλύονταν οι πολιτικές αβεβαιότητες στην Ελλάδα. Αυτό μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους. Με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τον Δεκέμβριο του 2014 ή με την προκήρυξη εκλογών.

Οι δανειστές δεν ήθελαν να ρισκάρουν τα συμφέροντά τους με πρόωρες υπογραφές. Οχι γιατί είχαν λάβει σοβαρά υπόψη τους τις προειδοποιήσεις του Αλέξη Τσίπρα τον Οκτώβριο του 2014 ότι «δεν θα αναγνώριζε καμία απολύτως συμφωνία», αλλά κυρίως γιατί ήθελαν να κερδίσουν πολλά ακόμη, που δεν δεχόταν η κυβέρνηση Σαμαρά.

Τότε η Ελλάδα έχασε μία ιστορική ευκαιρία. Στις αρχές του 2015 θα είχε υπογραφεί το mail Χαρδούβελη με ήπια μέτρα της τάξης του ενός δισεκατομμυρίου, η χώρα θα αποκτούσε προληπτική πιστωτική γραμμή για ασφαλή έξοδο στις αγορές και τον Μάρτιο τα ελληνικά ομόλογα θα έμπαιναν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ δίνοντας οριστικό τέλος στον μνημονιακό ζυγό.

Ομως το μέτωπο που είχε διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ κατά της εκλογής Προέδρου, με τη συμμετοχή, ας μην το ξεχνάμε και της Χρυσής Αυγής, ήταν ισχυρό, όπως σφοδρό ήταν και το κύμα ψεύδους που είχε κατακλύσει τη χώρα για το «σκίσιμο των Μνημονίων» και την κατάργηση της λιτότητας από το «μάγο» Τσίπρα.

Οι δανειστές ήταν οι μόνοι κερδισμένοι από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. Μέσω του δημοψηφίσματος πήραν τον έλεγχο του πιστωτικού συστήματος. Τα μερίδια του Δημοσίου και των Ελλήνων μετόχων εξαϋλώθηκαν στις συστημικές τράπεζες, τα funds έχουν τον πρώτο λόγο σε όλα και κυρίως στη διαχείριση των κόκκινων δανείων, μέσω των οποίων θα γίνει η μεγάλη αναδιάταξη του επιχειρηματικού χάρτη σε εθνική κλίμακα. Τα πρώτα δείγματα αφελληνισμού τα βλέπουμε ήδη στον τουριστικό κλάδο, θα ακολουθήσουν και άλλοι τομείς της αγοράς που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παραγωγική μας μηχανή.

Ο Σόιμπλε επί Τσίπρα κατάφερε επίσης να περάσει τη δημιουργία του υπερταμείου, που λειτουργεί με τους κανόνες του Πτωχευτικού Δικαίου. Εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, οι δανειστές έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ελέγχουν το υπερταμείο, στο οποίο έχει περάσει όλη η κρατική περιουσία επί 99 έτη και θα το λεηλατήσουν. Ο Σαμαράς δεν το συζητούσε, ο Τσίπρας το υπέγραψε.

Πού θα βρουν αλλού τέτοιον πελάτη οι «θεσμοί»; Ποια κυβέρνηση θα μπορούσε να νομοθετήσει την περαιτέρω μείωση των κύριων συντάξεων κατά 18% όταν οι «Γερμανοτσολιάδες» συζητούσαν μόνο την καθιέρωση ρήτρας μηδενικού ελλείμματος που θα οδηγούσε σε μία μικρή περικοπή των επικουρικών της τάξης του 4% με 5%;

Ποιος θα μπορούσε να περάσει το πετσόκομμα του αφορολόγητου ορίου όταν ο ίδιος υποσχόταν ότι θα το πήγαινε στις 12.000, ποιος θα προχωρούσε χωρίς μπλακ-άουτ την πώληση της ΔΕΗ ή των επιχειρήσεων ύδρευσης, των λιμανιών και των αεροδρομίων χωρίς να καεί το Σύνταγμα; Ποιος θα άλλαζε ανώδυνα το νόμο για τις απεργίες, παρά μόνο αυτοί που πρωτοστατούσαν σε κάθε κινητοποίηση;

Για όλους αυτούς τους λόγους οι δανειστές έριξαν την κυβέρνηση Σαμαρά και τα δίνουν όλα για να κρατήσουν στην εξουσία τον Τσίπρα, που υπογράφει χωρίς να διαβάζει τα κείμενα των Μνημονίων, ενδεχομένως επειδή του έρχονται πρώτα στην αγγλική.

Προσοχή όμως: Επειδή οι δανειστές δίνουν ιδιαίτερα σημασία στην εφαρμογή των μέτρων και όχι μόνο στη νομοθέτηση, δεν θα εγκαταλείψουν εύκολα τη σημερινή κυβέρνηση. Και μάλλον δεν θα επιτρέψουν στον Τσίπρα να αποδράσει εκλογικά τον Σεπτέμβριο του 2018 προκειμένου να αποφύγει τη μείωση των συντάξεων που θα ισχύσει από την Πρωτοχρονιά του 2019.

Ξέρουν καλά ότι εύκολα μπορεί ξανά η Αθήνα να μετατραπεί σε πεδίο μάχης όταν οι σημερινοί βολεμένοι μετακλητοί του ΣΥΡΙΖΑ ξαναγυρίσουν στους δρόμους και θυμηθούν τους ρόλους του επαναστάτη κατά των «νεοφιλελεύθερων» του Μητσοτάκη.

Ας το έχουν αυτό υπόψη τους στη Νέα Δημοκρατία και ας ετοιμάσουν και ένα εναλλακτικό σχέδιο για εκλογές στα μέσα του 2019. Οταν υπάρχει τέτοια σύνδεση συμφερόντων μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο χωρισμός δεν θα είναι εύκολος και προπαντός γρήγορος.

O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου