Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ναι, κάπως έτσι μοιάζουν τα πράγματα, αλλά το ερώτημα είναι αν θα παραμείνουν και στη συνέχεια. Ακόμα είναι πολύ νωρίς για να κρίνουμε αν ο νέος φορέας που θα δημιουργηθεί έχει μέλλον ή αν θα σβήσει πριν καν γεννηθεί. Το σίγουρο είναι ότι τάραξε τα κυβερνητικά νερά που βλέπει το κέντρο να επιστρέφει στο φυσικό του χώρο, έστω και με συντηρητικά βήματα.

ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ πως στις εσωκομματικές εκλογές της προηγούμενης Κυριακής το παλιό ΠΑΣΟΚ κέρδισε το νεότερο ΠΑΣΟΚ, ενώ το μήνυμα που έστειλαν όσοι πήγαν να ψηφίσουν είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει πρωτίστως η διεύρυνση αλλά η επιβίωση. Και αυτό θεωρούν πως θα γίνει με την ανασυγκρότηση του στρατηγείου της Χαριλάου Τρικούπη και την αναβίωση κάποιου ψήγματος από το ένδοξο παρελθόν του κινήματος. Ετσι, οδηγήθηκαν στην επιλογή ενός ιστορικού στελέχους που παραπέμπει άμεσα στον Ανδρέα Παπανδρέου και φυσικά στον Γιώργο Γεννηματά, ένα από τα πιο εμβληματικά και αποδεκτά πρόσωπα στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ.

ΑΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ από τον αριθμό των ψηφοφόρων που ψήφισαν την κ. Γεννηματά στον πρώτο και το δεύτερο γύρο, βλέπουμε πως δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Που σημαίνει ότι συγκράτησε το βασικό πυρήνα των ψηφοφόρων της, αλλά δεν έπεισε ιδιαίτερα τους υποστηρικτές των άλλων υποψηφίων. Θα συμβεί αυτό και στις επόμενες εκλογές; Αν είναι έτσι, τότε το κέρδος του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς θα είναι ελάχιστο.

ΠΟΛΛΟΙ ισχυρίζονται επίσης πως απλώς μέχρι τις κάλπες έφτασαν οι μεγαλύτερες ηλικίες, οι οποίες ψηφίζουν πιο συντηρητικά και δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία σε όλα αυτά τα «μοντέρνα» για ενιαίο πολιτικό κέντρο και συνένωση δυνάμεων των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας. Θέλουν με ένα απλό, σχεδόν μαγικό τρόπο να σπάσουν το ΠΑΣΟΚ σε good και bad bank, πετώντας το κομμάτι των σκανδάλων στον κάλαθο της ιστορίας και αναβαπτίζοντας ό,τι απομένει στην κολυμβήθρα του Νέου Φορέα. Ταυτόχρονα, δίνουν το «δαχτυλίδι της διαδοχής» σε ένα νέο άνθρωπο που είναι όμως και αυτός σαρξ εκ της σαρκός τους. Το ποσοστό που έλαβε ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι τόσο ισχυρό όσο χρειάζεται για να μη θεωρηθεί πως η Φώφη Γεννηματά θα προεδρεύει μόνη της.

ΑΡΑ, ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ γενέσθαι; Αυτό θα κριθεί από τον τρόπο που θα κινηθούν τόσο η ίδια, που πλέον είναι η αρχηγός, όσο και οι βασικοί συνιδρυτές. Κατ’ αρχάς εντός Κοινοβουλίου, κάτι που απαιτεί άριστη συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, που όμως είναι σαφές ότι έχουν διαφορετικές κουλτούρες και απόψεις, αλλά και εκτός αυτού, με κινήσεις που θα κάνουν γκελ στην κοινωνία.

Ο ΤΡΟΠΟΣ που θα ασκήσουν αντιπολίτευση από δω και πέρα είναι το μεγάλο στοίχημα. Τα προβλήματα του κόσμου είναι τόσο μεγάλα που δεν έχουν περιθώρια ούτε για εσωστρέφεια ούτε για κοκορομαχίες πάνω από το Καταστατικό και τις κομματικές οργανώσεις, από τις οποίες η μόνη που θα βγει κερδισμένη θα είναι η κυβέρνηση. Ταυτόχρονα πρέπει γρήγορα να εκπέμψουν ένα καθαρό ιδεολογικό στίγμα, το οποίο μέχρι στιγμής αναζητούν. Η επιλογή της Φώφης Γεννηματά να παίζει εκ του ασφαλούς στη μέση της τραμπάλας, ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, με το να επιλέγει την αποχή σε κρίσιμα νομοσχέδια ή τις αόριστες απαντήσεις και τον ξύλινο λόγο στις συνεντεύξεις της είναι συνταγή αποτυχίας.

ΙΣΩΣ ΠΑΛΙ να επιλέγει για την ώρα την ελβετική ουδετερότητα, διότι σε αυτόν το συνασπισμό κομμάτων, κινημάτων και προσώπων που βρίσκεται, υπάρχουν περισσότεροι πρόεδροι και επικεφαλής από όσους μπορεί να διαχειριστεί. Ανάμεσα σε αυτούς και ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που έχει αυξήσει τον τελευταίο καιρό τις παρεμβάσεις του. Μία από αυτές ήταν όταν ξεκαθάρισε πως έθεσε βέτο για να μην υπάρξει μετεκλογική συνεργασία με τη Ν.Δ. Τα όργανα άρχισαν και είναι βέβαιο πως μέχρι την ώρα του ιδρυτικού συνεδρίου ο Κώστας Λαλιώτης θα αναγκαστεί να καπνίσει αρκετά πούρα ακόμα…

Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής