Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Τα τραγούδια τους μάς έκαναν συντροφιά στα εφηβικά χρόνια, αλλά και όταν αρχίσαμε να μεγαλώνουμε. Η εμφάνισή τους στη Θεσσαλονίκη το 1997 αποτέλεσε το συναυλιακό γεγονός της δεκαετίας.

Ο ΜΠΟΝΟ μπορεί να ήταν πάντοτε «συστημικός» σταρ, αλλά για αρκετά χρόνια είχε χτίσει μια εικόνα υπέρμαχου της δικαιοσύνης μέσα από την πολιτική του δράση. Από τη στήριξη χωρών της Αφρικής έως το «fuck IMF» που είχε φωνάξει στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας τον Σεπτέμβριο του 2010.

ΚΑΙ ξαφνικά αποκαλύπτεται πως ο Μπόνο εμπλέκεται στα Paradise Papers ως κάτοχος off shore εταιρείας που έκανε επενδύσεις στη Λιθουανία. Ο ίδιος δήλωσε πως είναι υπέρ της αποκάλυψης των φοροφυγάδων και ότι είναι έτοιμος να επανορθώσει αν αποδειχθεί πως έχει παρανομήσει. Αρκεί αυτό για το προφίλ του; Οι μελωδίες και οι στίχοι των U2 θα ακούγονται το ίδιο στα αυτιά μας; Οι πολιτικές δηλώσεις του θα έχουν πλέον νόημα; Αυτό που έκανε είναι νόμιμο; Και αν είναι νόμιμο είναι και ηθικό;

ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ διεθνή μέσα ενημέρωσης περιγράφουν τα Paradise Papers ως «ένα εντελώς νόμιμο σκάνδαλο». Από τη βασίλισσα Ελισάβετ, υπουργούς του Τραμπ, τον πρωταθλητή της F1 Λιούις Χάμιλτον έως την Apple, τη Nike και πολλούς ακόμα επωνύμους που προφανώς θα αποκαλυφθούν τις επόμενες ημέρες όλοι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες που δίνουν οι ανά τον κόσμο φορολογικοί παράδεισοι.

ΕΙΝΑΙ δεδομένο πως από τη διαχείριση των φορολογικών έως την απάτη υπάρχει τεράστια απόσταση. Δεν σημαίνει πως υπάρχει κάτι επιλήψιμο νομικά για όλους όσους βρεθούν στα Paradise Papers ή βρέθηκαν στα Panama Papers. Πιθανότατα αυτές οι αποκαλύψεις να οδηγήσουν σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο ηλεκτρονικών διασταυρώσεων, ώστε σε λίγα χρόνια κανείς να μην μπορεί να ξεφύγει είτε με παράνομο είτε με νόμιμο τρόπο από τους φορολογικούς ελέγχους. Αυτός θα πρέπει να είναι και ο στόχος, ώστε πολίτες και εταιρείες να πληρώνουν ανάλογα με τα πραγματικά τους εισοδήματα.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ για τον Μπόνο και τους υπόλοιπους των Paradise Papers δεν θα είναι τόσο το νομικό όσο το πώς θα τους αντιμετωπίσουν οι θαυμαστές, οι πελάτες, οι ψηφοφόρoι τους. Σε εκείνους θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις, για ποιο λόγο τοποθέτησαν τα χρήματά τους… where the streets have no name, που λέει και το ομώνυμο τραγούδι των U2!