Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σταθερά, αφίσταται της αρχαίας ιδεολογίας του και αλλάζει συνεχώς χρώματα, ακολουθώντας τις συνεχείς μεταστάσεις του Αλέξη Τσίπρα. Οσοι οπαδοί -τα περισσότερα κομματικά στελέχη ως καλοβολεμένα στο γκουβέρνο αποκτούν, συν τω χρόνω, ελαστική ιδεολογική συνείδηση- παραμένουν πιστοί στις διακηρύξεις της τετραετίας 2011-2015, θα πρέπει να ψάξουν άλλη κομματική μαρκίζα, ώστε να νιώθουν ασφαλείς, τουλάχιστον, ιδεολογικά.

Για να κάνω την ορθή διάκριση, κομματικά στελέχη που δεν διορίστηκαν και ακόμη επιμένουν στον αρχαίο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελούν -και με το πέρασμα του χρόνου έτι μάλλον- πρόβλημα στους σχεδιασμούς του σαρανταδυάχρονου Τσίπρα. Θα είναι τα βαρίδια που θα επιχειρεί να απομειώνει από τις δυνάμεις του.

Θα γίνει το ανάλογο με τους ΠΑΣΟΚους του βαθέος ΠΑΣΟΚ -ήτοι τους τσοχατζοπουλικούς-, οι οποίοι έσπευσαν να απέλθουν ομαδικά από το κατισχυμένο ΠΑΣΟΚ επιλέγοντας να πυκνώσουν τις κοόρτεις του νεοφανούς «επαναστατικού» ΣΥΡΙΖΑ. Θυμηθείτε μου ότι αν η Φώφη Γεννηματά δεν επικρατήσει ολοσχερώς στην αναμέτρηση των εννέα, η διολίσθηση της Κεντροαριστεράς προς τον Τσίπρα -όχι προς τον αρχαίο ΣΥΡΙΖΑ- θα είναι ζήτημα χρόνου. Το αμάλγαμα που θα προκύψει είναι ήδη στοιχείο ισχυρό στα στρατηγικά σχέδια του προσωποπαγούς κόμματος Τσίπρα.

Το 2017, ο Τσίπρας προσκύνησε τον Ντόναλντ Τραμπ, πράγμα που δεν έκανε άλλος πρωθυπουργός του δυτικού κόσμου. Υπέγραψε στις ΗΠΑ την καταβολή 2,4 δισ. δολαρίων χωρίς να ενημερώσει τη Βουλή. Δήλωσε ότι το ΝΑΤΟ -το γνωστό παλιό… συνδικάτο- είναι το αμυντικό σχήμα στο οποίο οφείλει να ανήκει η Ελλάδα – καλύπτοντας με το 2% του ακαθάριστου προϊόντος της τις υποχρεώσεις της προς την ατλαντική συμμαχία, όπως απαιτεί η σύμβαση.

Προσεταιρίστηκε την Εκκλησία. Η όποια οξύτητα δημιουργείται από τις ανορθόδοξες κυβερνητικές πρωτοβουλίες εξαερώνεται μέσα στις επόμενες δεκαπέντε μέρες από τις χαρές και τις φωτογραφήσεις με την ηγεσία της Εκκλησίας. Δήλωσε υποταγή στην Ευρωπαϊκή Ενωση, προβάλλοντας τα σκληρά φορολογικά μέτρα που παίρνει εναντίον συνταξιούχων, ιδιωτικών υπαλλήλων και μικρομεσαίων ως δική της απαίτηση.

Αναρωτιέμαι: Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει σκεφθεί αν ο τελευταίος πρωθυπουργός της συντηρητικής παράταξης, ο Σαμαράς, τολμούσε να συμπεριφέρεται προς τις ΗΠΑ όπως ο Τσίπρας, χωρίς να καεί η πλατεία Συντάγματος; Να γίνει… δηλωσίας για τα μάτια του Τραμπ, χωρίς να τον εξευτελίζουν όλα τα ΜΜΕ; Να υπακούει στους θεσμούς, όπως ο Τσίπρας, ενώ είχε δηλώσει ότι δεν είναι αποδεκτοί στην Αθήνα; Να βάζει μετάνοια στην Εκκλησία και αμέσως μετά να την εξαπατά, όπως ο Τσίπρας; Να ψεύδεται προς το λαό, σε βαθμό κακουργήματος, όπως ο Τσίπρας; Ποια θα ήταν η αντίδραση των κομμάτων στο Κοινοβούλιο, αν διεθνώς το επώνυμο του Ελληνα πρωθυπουργού ήταν συνώνυμο της λέξης Kolotoumba; Και από πάνω να έχει το θράσος να εμφανίζεται στη Βουλή κουνώντας το δάχτυλό του μπροστά στη μύτη των αρχηγών σύμπασης της αντιπολίτευσης;

Ομως ακόμη σήμερα αντιπολίτευση και αξιωματική αντιπολίτευση πολιτεύονται λες και έχουν απέναντί τους τον Τσίπρα του 1991 που έκλεισε τα λύκεια από άκρου εις άκρον της χώρας. Οταν ακούω τους βουλευτές της Ν.Δ. να μιλούν απαξιωτικά για τον «καταληψία» θλίβομαι γιατί έμειναν να βλέπουν τη σκιά του δεκαπενταετούς Αλέξη, αλλά όχι τον πρωθυπουργό Τσίπρα του έτους 2017.

Ο πρωθυπουργός έχει υψώσει σημαία πειρατική και κάνει ρεσάλτο να διαγουμίσει το ιδεολογικό δημοκρατικό απόθεμα αρχίζοντας από Νέα Δημοκρατία ως και παρυφές ΚΚΕ. Και αντί να ξυπνήσουν και να τον πολεμούν κάνοντας διόρθωση της πορείας τους, μένουν να του ασκούν κριτική για το παρελθόν του.

Το μέλλον της Ελλάδας και πώς επιχειρεί να το αλώσει ΠΟΙΟΣ το σκέφτεται; Τι «είδους άλλη» είναι η αντιπολίτευση που ασκεί η Νέα Δημοκρατία, σύμφωνα με τη δήλωση Κωστή Χατζηδάκη; Ασκώ αντιπολίτευση ερήμην της απαίτησης των πολιτών και της διαγωγής κοσμείας της κυβέρνησης καταντά σαν χορός του Ζαλόγγου, αν με αντιλαμβάνεται ο φίλτατος.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής