Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Τελικά τα «καγκουρό» θα πάνε του χρόνου στη Ρωσία, οι Σύροι έμειναν με τον θαυμασμό και τη συμπάθεια όλου του κόσμου. Αρα όλοι έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα;

Οχι ακριβώς.

Η περίπτωση της Καταλονίας έδειξε ότι το ποδόσφαιρο μάλλον διχάζει παρά ενώνει. Το ίδιο συνέβη και με τη «Σταχτοπούτα» των προκριματικών του Μουντιάλ, αφού οι νίκες της πανηγυρίστηκαν… μόνο στα εδάφη που ελέγχει ο Ασαντ! «Αυτό δεν ήταν η Εθνική Συρίας αλλά η “Εθνική του Ασαντ”. Το καθεστώς έχει μετατρέψει τα γήπεδα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, Σκότωσε 39 ποδοσφαιριστές και φυλάκισε τουλάχιστον άλλους 30», κατήγγειλε στην Global News ο Ανάς Αμο, ένας από τους γνωστότερους αθλητικογράφους στο Χαλέπι. Η μαρτυρία του βέβαια ελέγχεται, καθώς ταυτόχρονα είναι παράγοντας της συριακής αντιπολίτευσης. Σήμερα ζει στην Τουρκία, μανατζάροντας Σύρους ποδοσφαιριστές, που δεν παίρνουν άδεια από την ομοσπονδία τους να παίξουν στο εξωτερικό.

Συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην Εθνική Συρίας και την αντιπολίτευση είναι ο κορυφαίος παίκτης της χώρας, Φιράτ αλ Χατίμπ, που αρχικά αποκλείστηκε για πολιτικούς λόγους. Στη συνέχεια όμως δέχθηκε την αμνήστευση που του πρόσφερε ο Ασαντ και τον ξαναδέχθηκαν στην Εθνική με ανοιχτές αγκάλες.

Κατά τον Ανάς Αμο, η μεγάλη ισοπαλία της Συρίας με το Ιράν που της άνοιξε την πόρτα του μπαράζ με την Αυστραλία, πανηγυρίστηκε μόνο στη Δαμασκό, τα παράλια και τα εδάφη της ενδοχώρας που ελέγχει ο στρατός – άντε και στη Βηρυτό.

Ακόμη κι έτσι η Εθνική Συρίας έγινε «επίσημη αγαπημένη» τουλάχιστον της μισής χώρας. «Δεν θα έχανα με τίποτα τον αγώνα

στην Αυστραλία. Πήγα με το αεροπλάνο και γύρισα», δήλωσε στο Global News ένας φοιτητής από την Ταρτούς. Δυσάρεστα, αλλά συμβαίνουν και στην Ευρώπη.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου