Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Eνα μέρος της βασιλικής οικογένειας του Ριάντ αποφάσισε πρόσφατα να βγάλει στο σφυρί το «πετράδι του στέμματος» για να καλύψει τα ελλείμματα που δημιούργησε η πτώση των τιμών του μαύρου χρυσού. Συγκεκριμένα, σε δημόσια προσφορά τέθηκε το 5% της Aramco και οι Κινέζοι προθυμοποιήθηκαν να το αποκτήσουν ολόκληρο έναντι 100 δισ. δολαρίων, πετυχαίνοντας με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Αφενός να λύσουν το ενεργειακό τους πρόβλημα (εκατομμύρια βαρέλια σαουδαραβικού πετρελαίου διυλίζονται ήδη σε κινεζικά διυλιστήρια) και αφετέρου να προσδέσουν στο άρμα τους έναν καίριο σύμμαχο των ΗΠΑ, που έτυχε τελευταία να μείνει πανί με πανί και να διψάει για ρευστότητα. (Αξίζει να σημειωθεί ότι για την απόκτηση μικρότερου ποσοστού της Aramco ενδιαφέρθηκαν επίσης Ρώσοι, Ιάπωνες και Νοτιοκορεάτες, πλην όμως η προσφορά τους δεν συγκρίνεται με εκείνη των Κινέζων σε «προστιθέμενη γεωπολιτική αξία»).

Εχοντας ήδη πατήσει γερά τις τελευταίες δεκαετίες στη Λατινική Αμερική και την Αφρική (μέσα από επενδύσεις και αναπτυξιακά προγράμματα σε διάφορους κλάδους, φθηνά δάνεια, εμπορικές και ενεργειακές συμφωνίες) οι Κινέζοι ξεδίπλωσαν εσχάτως το σχέδιό τους για… παγκόσμια οικονομική κυριαρχία μέσα από τον «νέο δρόμο του μεταξιού», που περιλαμβάνει έλεγχο κρίσιμων λιμανιών στον Ινδικό Ωκεανό, τη Μεσόγειο και τη Βόρεια Θάλασσα και σιδηροδρομική διασύνδεση σχεδόν ολόκληρης της Ευρασίας.

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι αυτές τις πρωτοβουλίες – οι Κινέζοι άλλωστε έπαψαν εδώ και καιρό να κρύβουν τις προθέσεις τους. Το ζήτημα είναι αν ο μπαρμπα-Σαμ και η διχασμένη γριά-Ευρώπη μπορούν ακόμη να αναχαιτίσουν τον Δράκο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου