Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ολοι; Είναι σίγουρη η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ; Διότι πρόσφατα, πολύ πρόσφατα ο πρόεδρος του κόμματος που εκπροσωπεί και πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας, είχε πει πως το κόμμα αυτό δεν υπάρχει πια…

ΦΑΙΝΕΤΑΙ πως ενόχλησε πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ η διαφοροποίηση της βουλευτού, όπως βέβαια και οι ενστάσεις και άλλων συντρόφων που δυσκολεύτηκαν να ξεπεράσουν τις αμφιβολίες τους ως προς τη χρήση του δικαιώματος αλλαγής ταυτότητας φύλου από τα 15 έτη. Εξ ου και χρειάστηκε να προηγηθεί «πολιτικό μασάζ» και ιδιαίτερη ενημέρωση για να πειστούν και να συμμορφωθούν στην απόφαση του κυρίαρχου κόμματος. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως «ένα είναι το κόμμα» που λένε στον Περισσό αλλά εκεί το εννοούν, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν ήταν κάτι ενιαίο και ομοιογενές. Οι συνιστώσες, οι τάσεις και οι ομάδες, από τους αριστερούς μέχρι τους πρώην ΠΑΣΟΚ, ήταν τα κομμάτια που δημιούργησαν τον Συνασπισμό και οι ακροβατικές συνεργασίες με τους συντηρητικούς των ΑΝ.ΕΛ. ήταν το τελικό κομμάτι του παζλ που τους ανέβασε στην εξουσία. Απλά τα πράγματα.

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μόνο ότι ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να διαλυθεί εύκολα εις τα εξ ων συνετέθη, είναι ότι μέχρι πρότινος αυτή ακριβώς η πολυμορφία του αποτελούσε σημείο περηφάνιας. Ο «πλουραλισμός», οι «δημιουργικές διαφωνίες», η «σύνθεση απόψεων» ήταν το απαύγασμα -έλεγαν- των δημοκρατικών διαδικασιών του κόμματος. Πώς, λοιπόν, μετατρέπεται όλο αυτό σε πρόβλημα; Πού είναι η ανεξαρτησία του βουλευτή, η κατά συνείδηση ψήφος, το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη; Εξαφανίστηκε μαζί με την πάλαι ποτέ σιγουριά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο εκνευρισμός των ηγετικών στελεχών της Κουμουνδούρου είναι εμφανής. Είχαν στα χέρια τους, έπειτα από πολύ καιρό, ένα νομοσχέδιο που θα τους έδινε την ευκαιρία να υποστηρίξουν το αριστερό τους πρόσημο και τόλμησαν να εμφανιστούν κάποιοι δικοί τους να τους χαλάσουν την εικόνα. Αν προσθέσουμε, μάλιστα, και το θρίλερ με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, που σύρθηκαν σε μια ονομαστική ψηφοφορία την οποία ήθελαν να αποφύγουν, το πολιτικό θερμόμετρο κόντεψε να σπάσει.

ΜΗΠΩΣ, ΛΟΙΠΟΝ, έπειτα από τόσα μνημονιακά νομοσχέδια που έχουν ψηφίσει, με περικοπές μισθών και συντάξεων, με υπερφορολόγηση, με παράταση χαρατσιών που δήθεν θα καταργούσαν, αλλά και μετά την πολιτική μετάλλαξη του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ σε -δήθεν- φιλοεπενδυτικό κόμμα που δεν έχει πρόβλημα με τις ιδιωτικοποιήσεις, θα έπρεπε το δίλημμα που έθεσε η κ. Σβίγκου να αλλάξει; Θα μπορούσε να τεθεί κάπως έτσι: Αραγε, γνωρίζουν όλοι ποια κυβέρνηση υπηρετούν; Ειδικότερα για την ίδια, γνωρίζει ποιο ακριβώς κόμμα εκπροσωπεί; Το συγκρουσιακό που υπήρχε το 2014 με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ή αυτό που συγκυβερνά σήμερα με τους Ανεξάρτητους Ελληνες εφαρμόζοντας πιστά τα Μνημόνια της ανοιχτόμυαλης Μέρκελ;

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟΥΣ μήνες η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ σε άρθρο της («ΤΑ ΝΕΑ», 29/7) έγραφε για τη διπλή αντιφατική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας που προσωποποιείται η μία από τον Κωστή Χατζηδάκη και η άλλη από τον Αδωνι Γεωργιάδη. Αν κάποιος προσπαθούσε να προσωποποιήσει την πολλαπλή ταυτότητα της κυβέρνησης, θα έπρεπε να φτιάξει μια μεγάλη κορνίζα, ώστε να χωρέσουν μέσα ο Νίκος Φίλης και ο Παύλος Πολάκης, ο Πάνος Σκουρλέτης με τη Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής με τον Νίκο Ξυδάκη, ο Πάνος Καμμένος με τον Νίκο Βούτση, η Τασία Χριστοδουλοπούλου με τον Κώστα Κατσίκη. Τις διαφωνίες τους θα τις δούμε ξανά σύντομα, είτε στο νομοσχέδιο για την ιατρική χρήση της κάνναβης είτε για το intersex, μπορεί και για αυτά που θα προκύψουν από το ταξίδι στην Αμερική.

ΤΕΛΙΚΑ, ΙΣΩΣ να φταίει το πολιτικό βέρτιγκο που κάνει την κυβέρνηση να στροβιλίζεται ανάμεσα στη Μέρκελ και τον Μαδούρο, με τόση δύναμη που όταν καταφέρνει τελικά να πατήσει στη γη, ακόμα ζαλίζεται.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής