Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Εξετάζοντας ψύχραιμα τα δεδομένα, θα διαπιστώσουμε πως η Καταλωνία δεν έχει πίσω της καμία μεγάλη δύναμη ή μπλοκ δυνάμεων, που να εύχονται την ανεξαρτησία της προς εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων. Η ανεξαρτησία των Κούρδων του Ιράκ έχει σπόνσορες τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, δύο γεωπολιτικούς «γίγαντες», που θέλουν να ανακόψουν την επιρροή Ιράν, Τουρκίας και του «σιιτικού» Ιράκ.

Επίσης το ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο έχει δύο πατεράδες: Από τη μια τις ΗΠΑ με τη βάση-γίγα Bondsteel (στα σύνορα Κοσσυφοπεδίου-ΠΔΓΜ) να επιτηρούν εκ του σύνεγγυς τη Ρωσία και τον φιλικό της βαλκανικό περίγυρο (βλέπε Σερβία) ελέγχοντας παράλληλα τον διάδρομο Κεντρικής Ευρώπης – Αιγαίου. Από την άλλη τους Γερμανούς, που επίσης έχουν οικονομικά συμφέροντα στα Βαλκάνια και επιθυμούσαν το «κόντυμα» του ιστορικού γεωπολιτικού τους ανταγωνιστή, της Σερβίας.

Στην Καταλωνία καμία ξένη δύναμη δεν επενδύει κάτι, ούτε έχει να επωφεληθεί εξ αντανακλάσεως από την αποδυνάμωση της Ισπανίας. Ο Τραμπ στήριξε άνευ όρων τον Ραχόι, επειδή δεν αποτελεί απλώς πιστό σύμμαχο του ΝΑΤΟ, αλλά και πολύτιμο εργαλείο της αμερικανικής πολιτικής στη Λατινική Αμερική. Ομοίως η «γερμανική Ευρώπη» δεν επιδιώκει δα να διαλυθεί πριν της ώρας της, μετατρεπόμενη σε μια αμφίβολης βιωσιμότητας «ΕΕ των περιφερειών», με Φλάνδρες, Καταλωνίες, Σκωτίες, Παδανίες και Κύριος οίδε τι άλλο…

* (Paisos Catalans: Η ονομασία της Καταλωνίας στην τοπική γλώσσα).

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου