Αφού ευχηθούμε καλή επιτυχία σε όλες και σε όλους τους υποψηφίους, ας ευχηθούμε και καλό κουράγιο στις… τάσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ, αφού προμηνύεται μάχη εσωτερικών χαρακωμάτων. Ομως αυτά αφορούν το κόμμα. Τους πολίτες αφορά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, που είναι η νέα ηγεσία. Ομως, αρκεί η αλλαγή προσώπου σε ένα κόμμα που ηττήθηκε πολλαπλά για να αναγεννηθεί; Ναι και όχι, με τις δύο απαντήσεις να συναντώνται στην ίδια προϋπόθεση: Την πολιτική που θα ακολουθήσει.

Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν το 50% της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει εποχή. Το άλλο 50% βρίσκεται στο πρόγραμμά του, στις θέσεις του απέναντι στα καυτά προβλήματα της κοινωνίας και στην αντιπολιτευτική του στάση. Αν όλα αυτά δεν αλλάξουν, τότε δεν θα έχει καμία σημασία ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση. Διότι, όπως λέει και η γνωστή ρήση, παράνοια είναι να κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα περιμένοντας κάθε φορά διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτό ας το γράψει κάπου για να το επαναλαμβάνει κάθε πρωί όποιος ή όποια εκλεγεί νέος πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας το πούμε απλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε ως κυβέρνηση και απέτυχε διπλά ως αντιπολίτευση. Και αν στην πρώτη περίπτωση είχε ως δικαιολογία τα Μνημόνια, στη δεύτερη δεν είχε καμία. Ο Αλέξης Τσίπρας και τα πρωτοκλασάτα στελέχη που έδιναν τη γραμμή στο κόμμα, είχαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια στη διάθεσή τους για να ωριμάσουν. Για να καταλάβουν πως η διακυβέρνηση μιας χώρας δεν γίνεται με τσιτάτα και συμπεριφορές σχολιαρόπαιδων, ούτε με ατελείωτες συζητήσεις συντρόφων επί της διαδικασίας. Και το κυριότερο; Επρεπε να έχουν καταλάβει πως ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι να λέει όχι σε όλα, αλλά να επιλέγει με αίσθημα ευθύνης τις συναινέσεις που προσφέρει και τις μάχες που δίνει. Μέχρι στιγμής, αν κρίνουμε από τη στάση στο θέμα της ψήφου των ομογενών, κάνει μία από τα ίδια. Αντίδραση χωρίς δράση.

Η Εφη Αχτσιόγλου είναι από τα πλέον αξιόλογα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Με καλές σπουδές, με θητεία σε ένα δύσκολο υπουργείο σε μια από τις πιο δύσκολες εποχές, με μετριοπαθή δημόσια παρουσία και με τη σοφία να μην μπλέκεται σε τοξικές καταστάσεις. Ωστόσο προέρχεται από τη λεγόμενη αριστερή πτέρυγα του κόμματος, στην πλευρά εκείνη όπου θεωρείται ότι η «κανονικότητα δεν αποτελεί ευκαιρία για την Αριστερά». Το θέμα είναι ποιος θα αναθεωρήσει πρώτος, αφού η κανονικότητα ταιριάζει στην κοινωνία.