Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Οτι ο «Νέστορας» της Αριστεράς Γιάννης Δραγασάκης είχε έτοιμο το πλάνο εθνικοποίησης των τραπεζών, προφανώς με τη χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, εκτός εάν αντί για χρήματα, οι συναλλαγές θα γίνονταν με φιστίκια.

ΟΤΙ Ο ΠΙΣΤΟΣ σύντροφος του πρωθυπουργού Νίκος Παππάς θα ξεροστάλιαζε επί δύο ημέρες στη Μόσχα για να οργανώσει συνάντηση με τον Μαδούρο με σκοπό η Βενεζουέλα να προμηθεύει με φθηνό πετρέλαιο την Ελλάδα στην περίπτωση εξόδου από το ευρώ.

Και ότι, εντέλει, όλοι αυτοί μαζί θα έδιναν παροχές στο λαό 14 δισ., καταργώντας τον ΕΝΦΙΑ, αυξάνοντας τις συντάξεις και τον κατώτατο μισθό γιατί είχαν ετοιμάσει ένα πρόγραμμα το οποίο δεν θα μπορούσε να απορρίψει η Μέρκελ.

ΑΣΤΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, που όμως είχαν άσχημη κατάληξη για όλους και ιδίως τους οικονομικά ασθενέστερους. Οι παροχές έγιναν επώδυνα μέτρα, αντί να σκίσουν το Μνημόνιο υπέγραψαν άλλα δύο, αντί να βαρούν τα νταούλια και να χορεύουν οι αγορές έκλεισαν τις τράπεζες και τα capital controls ακόμη βρίσκονται ακόμη σε ισχύ.
Η περήφανη διαπραγμάτευση έγινε άτακτη υποχώρηση, ο Βαρουφάκης από «asset» έγινε γραφικός, η Μέρκελ από ανεπιθύμητο πρόσωπο στρατηγικός σύμμαχος.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ έχουν ένα μεγάλο κόστος για τη χώρα και την οικονομία. Δεν είναι μόνο ότι χάσαμε τρία χρόνια ανάπτυξης, όταν από το 2015 θα μπορούσαμε να είχαμε δρομολογήσει την έξοδό μας από τα Μνημόνια, αλλά και ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη υπονομεύσει την πορεία της οικονομίας για τα επόμενα χρόνια. Σκληρά μέτρα, όπως η μείωση των συντάξεων και η περικοπή του αφορολογήτου, θα ισχύσουν από το 2019 πιέζοντας ξανά το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών και αναζωπυρώνοντας τις δυνάμεις της ύφεσης. Ο Τσίπρας, που δεν θα δεχόταν πλεονάσματα που θα έπνιγαν τη χώρα, έχει δεσμεύσει τον τόπο για 3,5% μέχρι και το 2022 δυσχεραίνοντας την προσπάθεια ανάκαμψης.

ΟΜΩΣ, Η ΖΗΜΙΑ είναι μεγάλη σε όλους τους τομείς διακυβέρνησης. Στη Δικαιοσύνη οι προσπάθειες χειραγώγησης από το Μέγαρο Μαξίμου έχουν μετατραπεί σε ευθείες επιθέσεις κατά των δικαστών που εκδίδουν μη αρεστές αποφάσεις. Το κράτος κομματικοποιείται με ρυθμούς δεκαετίας του ’80, η Παιδεία επέστρεψε με το νόμο Γαβρόγλου στο 1982, η προστασία του πολίτη έχει γίνει ζητούμενο στα γκέτο της Αττικής.

ΟΣΟ ΔΙΑΡΚΟΥΣΕ η διαπραγμάτευση οι περισσότεροι υπουργοί κρύβονταν πίσω από την τρόικα και δεν φαινόταν το «έργο τους». Τώρα που δεν υπάρχει το άλλοθι των διαπραγματεύσεων είναι ευκρινής η ανεπάρκεια των περισσότερων υπουργών, που αυτοσχεδιάζουν χωρίς σοβαρό πρόγραμμα και μοναδικό μέλημα να βολεύουν τον κομματικό τους στρατό. Σε αυτό τον τομέα η κυβέρνηση αποδεικνύεται ιδιαίτερα δυνατή και η εμμονή της στο πρότυπο της Βενεζουέλας πρέπει να προϊδεάζει την αντιπολίτευση για τη στάση που θα τηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όσο πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών. Με καθεστωτικές πρακτικές θα προσπαθήσουν να κρατήσουν την καρέκλα τους. Μόνο που πλέον ο κόσμος τούς έχει καταλάβει και τους περιμένει στη γωνία…

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής