Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Από τη μια τους καταδίκασαν σε πείνα κι από την άλλη ρίχνουν μαύρο δάκρυ γιατί η δική τους κυβέρνηση εφαρμόζει αυτά που οι ίδιοι ψήφισαν.

Πείστηκαν όταν τους είπε ο Τσίπρας ότι τα δικά του μνημόνια ήταν δροσιά και τα προηγούμενα καύσωνας; Ψήφισαν πρόθυμα χειρότερα μνημόνια από εκείνα τα οποία οι ίδιοι, πριν από λίγο, κατήγγειλαν ως δουλεία του ελληνικού λαού. Ηρθαν στη Βουλή χαρίεις και ψήφισαν το πρὠτο μνημόνιο που πήρε στον Βαρουφάκη επτά μήνες να το διαπραγματεύεται, δεκαεπτά ώρες στον Τσίπρα και σ’ εμάς καμιά πενηνταριά χρόνια για να πληρώσουμε τα εκατό δισεκατομμύρια ζημία που προξένησαν οι δυο τους στην ελληνική οικονομία.

Και τον Αύγουστο 2015 ενώ είχαν τη μεγάλη ευκαιρία να δημιουργήσουν έντιμη και ειλικρινή συνεργασία με την αντιπολίτευση για να βγούμε από τη δίνη, προκήρυξαν και δεύτερες εκλογές με σύνθημα: «Ή εμείς ή αυτοί». Και άρχισε νέα πολύμηνη διελκυστίνδα αξιολόγησης που κατέληξε στο δεύτερο μνημόνιο Τσίπρα. Και πάλι έκαναν συνεδριάσεις και πάλι τους έπεισε ο πρόεδρός τους να ψηφίσουν τα νέα μέτρα γιατί δεν θα είχαν, έλεγε, καμία επίπτωση, αφού εκείνος, ο μάγος, θα έφερνε αντίμετρα που θα ισοστάθμιζαν… Και ξαναψήφισαν «με τα δυο τους χέρια», ως μωραί παρθέναι, εξαπατηθείσες δις…

Χτες εμφανίστηκαν καμιά τριανταριά βουλευτές από τους δήθεν εξαπατηθέντες και απαιτούν από τη διάδοχο Αχτσιόγλου να μην κοπούν οι συντάξεις -γιατί περί αυτού ουσιαστικά πρόκειται- να μη γίνονται κατασχέσεις των συντάξεων και άλλα συναφή.

Αλλά οι ίδιοι δυο φορές ψήφισαν να κοπούν οι συντάξεις και να γίνουν μικρό βοήθημα που φτάνει – δεν φτάνει για την πρώτη εβδομάδα του μήνα. Και αυτοί οι ίδιοι είναι που έβγαιναν στα χωριά και χτυπούσαν τις κυρτές πλάτες των γερόντων και τους υπόσχονταν και δέκατη τρίτη σύνταξη, εν γνώσει τους ότι τους εξαπατούσαν.

Και τώρα, οι ευαίσθητοι, ζητούν αυτά που ψήφισαν να μην ισχύσουν. Και όπως δήλωσε η Εύη Χριστοφιλοπούλου οι θύτες κλαίνε τώρα για το θύμα τους! Ιχνος φιλότιμου δεν έχουν. Εξευτελίζονται για να εισπράττουν τον παχυλό μισθό τους , καταδικάζοντας τα γεροντάκια στην πείνα. Η αναισχυντία δεν έχει όριο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου