Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς
Μέσα από το facebook και το twitter γίνεται πλέον η ανταλλαγή των απόψεων, που όμως όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο unfair γίνεται. Όποια άποψη και αν εκφραστεί δεν θα αποτελέσει εφαλτήριο για συζήτηση, αλλά αιτία για ιντερνετικό πόλεμο.
Θέλετε παράδειγμα; Στην εποχή της ακραίας ισοπέδωσης που ζούμε, αν κάποιος μιλήσει με συμπόνια για τους πρόσφυγες-μετανάστες, που φεύγουν από την πατρίδα τους για να μην πεθάνουν, θα τον πουν προδότη. Αν κάποιος άλλος εκφράσει τις επιφυλάξεις του και την αντίθεσή του για την κατάληψη των ελληνικών νησιών από αυτούς τους ανθρώπους θα τον πουν ρατσιστή.
Και όμως ούτε ο ένας είναι προδότης, ούτε ο άλλος ρατσιστής! Θα μπορούσε κάλλιστα και οι δύο απόψεις να εκφράζονται από έναν άνθρωπο, που υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε να έχει κάποια ταμπέλα κολλημένη πάνω του.
Η συμπόνια για το δράμα των προσφύγων, δεν θα έπρεπε να αναιρεί την ανησυχία για την κατάσταση της Ελλάδας, που καλείται χωρίς την παραμικρή υποδομή να εξυπηρετήσει τις ανάγκες δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που μπήκαν στην χώρα μας.
Και όμως αυτό δεν συμβαίνει!. Πλέον, τα σύγχρονα καφενεία, που δεν είναι άλλα από τις ιντερνετικές πλατφόρμες, στενάζουν κάτω από τους αφορισμούς και τις λεκτικές επιθέσεις για καθετί που δεν ανταποκρίνεται στην δική μας άποψη. Δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση για διάλογο και το «εγώ θα σου πω» κυριαρχεί.
Και για να είμαστε ειλικρινείς, έχει χαθεί προ πολλού κάθε έννοια πραγματικού διαλόγου. Και είναι φυσικό, όταν επικοινωνούμε σχεδόν αποκλειστικά μέσω ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. Όταν γράφουμε κάτι έχοντας στην άκρη του μυαλού μας το πότε θα πληκτρολογήσουμε την… έξυπνη ατάκα για να πάρουμε το like και να… κατατροπώσουμε τον αντίπαλο.
Έχουμε ξεχάσει να ακούμε και στην συνέχεια να μιλάμε. Να διαφωνούμε αντιπαρατάσσοντας τα δικά μας επιχειρήματα και όχι χαρακτηρίζοντας ή βρίζοντας. Να προβληματιζόμαστε στην διαφορετική άποψη χωρίς να την ξορκίζουμε.
Δυστυχώς, έχουμε ξεχάσει να κοιτάζουμε λίγα εκατοστά πιο πάνω από την οθόνη του υπολογιστή μας για να δούμε πως ο πραγματικός κόσμος δεν είναι αυτός που εκφράζεται με likes και σκίτσα…
Έχουμε θέσει την ζωή μας στις υπηρεσίες του Ίντερνετ και όχι το Ίντερνετ στις δικές μας υπηρεσίες. Και έτσι γινόμαστε ρατσιστές ή προδότες ή οτιδήποτε άλλο μας προσάψει ο διαδικτυακός φασισμός…