Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Το 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές, είχε όλα τα περιθώρια να κάνει μια σοβαρή διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους και να πετύχει καλύτερη συμφωνία από αυτή που επεδίωκε η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν,Δ.

Ομως, αντί να θέσει ρεαλιστικούς στόχους στις συζητήσεις με τους δανειστές, τοποθέτησε στο υπουργείο Οικονομικών τον Βαρουφάκη, που είχε πάντα στο μυαλό του το σενάριο της ρήξης, έβαλε την Κωνσταντοπούλου να βγάλει το μισό χρέος επαχθές και επονείδιστο και ενώ βρισκόταν ένα βήμα πριν από την οριστική συμφωνία προκήρυξε δημοψήφισμα με αποτέλεσμα να κλείσει τις τράπεζες και να επιβάλει τα capital controls, που ισχύουν μέχρι σήμερα.

Η διαπραγμάτευση για την τελευταία αξιολόγηση του δεύτερου Μνημονίου με βάση το mail Χαρδούβελη κατέληξε στο τρίτο Μνημόνιο με νέο δάνειο ύψους 86 δισεκατομμυρίων και τις τράπεζες να έχουν περάσει στα χέρια των funds σε εξευτελιστικές τιμές.

Και ενώ όλοι περίμεναν ότι ο Τσίπρας θα είχε μάθει από το πάθημα του 2015, ο πρωθυπουργός τούς διέψευδε ακολουθώντας πιστά τους νόμους του Μέρφι: Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Η διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου μετατράπηκε σε ένα ακόμη κυβερνητικό Βατερλώ.

Οι 153 βουλευτές της συμπολίτευσης ψήφισαν το τέταρτο Μνημόνιο με αντάλλαγμα, υποτίθεται, τη ρύθμιση του χρέους και ετοιμάζονται αυτές τις ημέρες να ξαναψηφίσουν ένα ακόμη μνημονιακό νομοσχέδιο έχοντας χάσει στο μεταξύ τα μεσοπρόθεσμα μέτρα και την ποσοτική χαλάρωση. Οσο για το ΔΝΤ, δεν θα συμμετάσχει χρηματοδοτικά αλλά θα ελέγχει την τήρηση του προγράμματος και θα έχει τον πρώτο λόγο στο εάν η μείωση του αφορολόγητου ορίου θα γίνει το 2020 ή ένα χρόνο νωρίτερα

Η λύση αυτή είχε προταθεί από τον Σόιμπλε στο Eurogroup της 22^ας Μαΐου αλλά απορρίφθηκε από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο επειδή, όπως είπε ο Ελληνας υπουργός, θα είναι η χειρότερη για την Ελλάδα γιατί θα παραταθεί η αβεβαιότητα μέχρι το καλοκαίρι του 2018.

Τελικώς η «λύση Σόιμπλε» αποτελεί πλέον ζητούμενο για την ελληνική πλευρά εν όψει του Eurogroup της 15^ης Ιουνίου. Εάν δεν μεσολαβήσει τίποτε έκτακτο και οι δανειστές δεν ζητήσουν από την κυβέρνηση να ψηφίσει και άλλο νομοσχέδιο, τότε την επόμενη εβδομάδα ο Τσακαλώτος θα πάρει τη δόση των 7 δισεκατομμυρίων και θα ξεχάσει το χρέος για φέτος.

Το ερώτημα που τίθεται είναι για ποιο λόγο ο Τσίπρας επιμένει να οδηγεί την κυβέρνηση σε ξέρες, οι οποίες μάλιστα είναι ορατές από μακριά.

Απάντηση δίνει και πάλι ο νόμος του Μέρφι, ο οποίος σε μια άλλη «διάταξη»
προβλέπει τα εξής: «Είναι αδύνατο να προφυλάξεις κάτι από τη βλακεία διότι οι βλάκες είναι ικανότατοι».

Η Μέι και το Βrexit

Η Τερέζα Μέι προκήρυξε τις εκλογές έχοντας ένα μεγάλο προβάδισμα της τάξης των 18 μονάδων έναντι των Εργατικών με σκοπό να έχει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία εν όψει των διαπραγματεύσεων για το Brexit. Από το αποτέλεσμα της χθεσινής κάλπης θα φανεί εάν έπραξε ορθώς ή τελικώς βγαίνει αποδυναμωμένη. Το βέβαιο είναι ότι μέχρι τον Μάρτιο του 2019 η Βρετανία θα πρέπει να έχει αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση και οι κλυδωνισμοί μέχρι τότε θα είναι ισχυροί και στο Λονδίνο, αλλά και στις Βρυξέλλες.

Κανείς δεν παραιτείται;

Με το χθεσινό πολυνομοσχέδιο ξηλώνονται οι διατάξεις για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις μέχρι το τέλος του οικονομικού προγράμματος. Και όμως, κανένας από το υπουργείο Εργασίας δεν αισθάνεται την ανάγκη να παραιτηθεί για αυτό το φιάσκο. Οι καρέκλες και οι υπουργικές αμοιβές είναι υπεράνω της πολιτικής αξιοπρέπειάς τους. Ο ευτελισμός τους συνεχίζεται…

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου