Γράφει η *Δέσποινα Κονταράκη

Τι κι αν στην Ελλάδα της κρίσης οι αυτοκτονίες ετησίως είναι περισσότερες από 500, αυξημένες δηλαδή από τις λιγότερες από 500 που σημειώνονταν προ κρίσης. Αν η αλήθεια δεν μας βολεύει, τότε δεν είναι η σωστή αλήθεια. Αν περιδιαβείτε στις δαιδαλώδεις στοές του Ιντερνετ, θα δείτε τα ελληνικά hoaxes να βάζουν στο ίδιο τσουβάλι των καταγγελιών και 80.000 (!) αμβλώσεις, απότοκες και αυτές των Μνημονίων. Και των τραπεζιτών. Και των φιλελέδων. Και του Σόιμπλε. Και του Τόμσεν. Και του Παπαδήμου και του Στουρνάρα. Το λαϊκό δικαστήριο συνεδρίασε, κήρυξε τους ενόχους διά βοής και διελύθη ησύχως…

Ο ΛΟΥΚΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ πριν πέσει θύμα τρομοκρατικής υπόθεσης, που ευτυχώς δεν στοίχισε τη ζωή του, είχε πέσει πρωτύτερα θύμα «δολοφονίας χαρακτήρα». Κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί όταν δεχόταν το 2011 την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης έπειτα από συνεννόηση τριών πολιτικών αρχηγών και την αποδοχή 255 βουλευτών εκλεγμένων από τον ελληνικό λαό. Ο Παπαδήμος δεν διορίσθηκε σε κάποια ΔΕΚΟ για να βολευτεί ούτε αυτοπροσκαλέστηκε ούτε είχε ανάγκη κάποιας αναγνώρισης στην Ελλάδα. Αποδέχθηκε γιατί πίστεψε πως θα μπορούσε να βοηθήσει τη χώρα με τον τρόπο και τις διασυνδέσεις που είχε. Ούτε τότε ούτε τώρα έχουμε καταλάβει τι εστί Παπαδήμος. Δεν είναι άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας ούτε παλιός ΕΑΜίτης ούτε διοργανωτής συσσιτίων ή αλληλέγγυος.

Ο ΛΟΥΚΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ εκπροσωπούσε εκείνη την ώρα αυτό που χρειαζόταν το πολιτικό σύστημα: ήταν ένας οικονομολόγος και τραπεζίτης διεθνούς κύρους, με υψηλές γνωριμίες, με ανάλογη εμπειρία, αφού είχε διατελέσει διοικητής της ΤτΕ και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αλλά, αν κάτι μπορεί να κάνει με επιτυχία αυτή η χώρα, είναι να απορρίπτει επιστήμονες που αποφοίτησαν από το ΜΙΤ και δίδαξαν στο Columbia και το Harvard ως «συστημικούς» και να ηρωοποιεί αιώνιους φοιτητές-πολιτικούς της πλατείας ως λαϊκούς αγωνιστές. Αν, ωστόσο, τέτοιες «προτιμήσεις» είναι γελοίες ιδεοληψίες, η στοχοποίηση συγκεκριμένων προσώπων και ο εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου είναι ηθικά καταδικαστέα πράξη.

ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΝΑ τα φανταστεί όλα αυτά όταν μιλώντας έξω από το Προεδρικό Μέγαρο έλεγε τα αυτονόητα: «Δεν είμαι πολιτικός, αλλά έχω αφιερώσει το μεγαλύτερο τμήμα της επαγγελματικής μου ζωής στην άσκηση οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη». «Τα προβλήματα θα επιλυθούν με μικρότερο κόστος, αν υπάρχουν ενότητα, συνεννόηση και σύνεση. Αν όλοι συνδράμουμε».

ΔΕΝ ΕΙΠΕ ότι θα σκίσει τα Μνημόνια, ότι θα δώσει αυξήσεις ούτε κατέβηκε στην πλατεία να πουλήσει 13η σύνταξη. Ο Παπαδήμος δεν είπε ψέματα, είπε πως θα είναι ζόρικα, αλλά τουλάχιστον να συνεργαστούμε. Δεν έγινε ποτέ. Ούτε τότε που η Αριστερά φώναζε για «πουλημένη» κυβέρνηση ούτε όταν έγινε εκείνη κυβέρνηση και συνέχισε να μιλά για πουλημένους και προδότες. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι του «ηθικού πλεονεκτήματος» έξυσαν τον πάτο του βαρελιού. Γκεσταπίτες, γερμανοτσολιάδες, προδότες, σκυλιά του πολέμου, δήμιοι, όργανα της διαπλοκής ήταν μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που επεφύλασσαν όχι για κάποιους εχθρούς του έθνους, αλλά για τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Εβαλαν την χώρα στη δίνη ενός κοινωνικού εμφύλιου, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αντίστοιχου επιπέδου σχόλια και από τους απέναντι.

ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ θαυμάσια ο καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Νικόλας Σεβαστάκης, σε άρθρο του στη «Lifo»: «Αν γράφεις με εντερικό μίσος, αποκλείεται να εννοούσες κάτι πιο απόκρυφο και μεταφορικό. Αν είσαι ριγμένος στην επιθυμία σου για βόμβες και μπουνιές, δεν μπορεί απλώς να ασκούσες έντονη ιδεολογική κριτική. Αν οι λέξεις σου ψάχνουν να κινητοποιήσουν τα πιο ταπεινά ένστικτα του κοινού σου, δεν μπορεί να διεκδικούν, εκ των υστέρων, την ωραία ιδέα της ελευθερίας. Γιατί ελευθερία δεν σημαίνει απουσία κανόνων ούτε απόλυτη απελευθέρωση της θανατολαγνείας μας, έστω με το πρόσχημα της ριζοσπαστικής επίθεσης στο σύστημα».

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ παρεξηγηθούμε: Αυτοκτονίες, λόγω οικονομικής κρίσης και Μνημονίων, έγιναν. Οικογένειες και επιχειρήσεις καταστράφηκαν. Νέοι άνθρωποι έφυγαν στο εξωτερικό και δεν θα ξαναγυρίσουν. Λάθη έκαναν και οι Ελληνες και οι δανειστές. Και οι πολίτες που πριμοδότησαν μια φουρνιά ανάξιων πολιτικών που τους υποσχέθηκε επιστροφή στο ’80.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής