Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο έντυπο L’ Anthropologie, από τον Juan-Luis Arsuaga, που υπήρξε ο αρχαιολόγος που ηγήθηκε της ανασκαφής στο σπήλαιο, και τον Αντώνη Μπαρτσιώκα, καθηγητή ανθρωπολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης.

Οι δύο επιστήμονες ισχυρίζονται ότι τα απολιθώματα υποδεικνύουν εποχιακές αλλαγές στην δομή των οστών του προϊστορικού ανθρώπου, αλλαγές που θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από την πολύμηνη παραμονή του στην καταστολή εξαιτίας της χειμέριας νάρκης.

Τα οστά, εκτός του ότι φαίνεται πως είχαν διακοπτόμενο ρυθμό ανάπτυξης, έφεραν αμυχές σε ορισμένα σημεία, αντίστοιχες με αυτές σε ζώα που επίσης πέφτουν σε χειμέρια νάρκη, όπως οι αρκούδες.

«Μπορεί να ακούγεται σαν επιστημονική φαντασία, αλλά ακόμα και σήμερα πρωτεύοντα θηλαστικά όπως οι λεμούριοι πέφτουν σε χειμέρια νάρκη προκειμένου να ανταποκριθούν στις αντίξοες καιρικές συνθήκες του χειμώνα», επισήμαναν οι ερευνητές.

«Αυτό υποδεικνύει ότι η γενετική βάση που απαιτείται ώστε ένα σώμα να εισέλθει σε κατάσταση υπομεταβολισμού θα μπορούσε να ενυπάρχει και σε θηλαστικά όπως ο άνθρωπος», προσέθεσαν.

Όσον αφορά το γεγονός ότι σύγχρονοι λαοί που ζουν σε ακραίες καιρικές συνθήκες, όπως οι Ινουίτες της Αλάσκα, δεν πέφτουν σε χειμέρια νάρκη, οι μελετητές σχολίασαν:

«Οι λαοί αυτοί έχουν πρόσβαση σε τροφή πλούσια σε λιπαρά, όπως το κρέας τάρανδου και διάφορα ψάρια. Στην Ιβηρική χερσόνησο εκείνη την εποχή, η εξασφάλιση τροφής ήταν πολύ πιο δύσκολη, και σε συνδυασμό με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν θα μπορούσε να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μια τέτοια κατάσταση».

Παρόλο που το πόρισμα της έρευνας δεν είναι καταληκτικό, η υπόθεση που διατύπωσαν οι δύο επιστήμονες παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και ανοίγει δρόμο για μια νέα προσέγγιση της γενετικής εξέλιξης του ανθρώπινου είδους.

ΠΗΓΗ: The Guardian