Ο Νταρουίς, με την ιδιαίτερη φωνή του, καταφέρνει να συγχωνεύσει την ατομική εμπειρία με το συλλογικό πεπρωμένο ενός ολόκληρου λαού, προσφέροντας ποιήματα που δεν είναι απλώς εκφράσεις ενός πολιτικού ζητήματος, αλλά βαθιές ανθρωπιστικές καταθέσεις που αγγίζουν την καρδιά κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως καταγωγής.

Η ποίηση του Νταρουίς δεν περιορίζεται μόνο στη γεωγραφία της Παλαιστίνης, αλλά επεκτείνεται σε καθολικά ζητήματα του ανθρώπινου πόνου και της ύπαρξης. Η φωνή του ποιητή είναι, ταυτόχρονα, φωνή ενός λαού, αλλά και ενός ατόμου που αναζητά την ελευθερία μέσα από την απώλεια και τον θρήνο. Στα ποιήματα του, η Παλαιστίνη ανασυντίθεται και αναδημιουργείται όχι μόνο μέσω της πολιτικής και κοινωνικής της διάστασης, αλλά κυρίως μέσα από το ψυχικό τοπίο, όπου η ζωή και ο θάνατος συγκρούονται, η μνήμη και η ελπίδα συμβιώνουν.

Ο Νταρουίς αναγνωρίζει την κεντρική σημασία του τόπου στην ποίησή του, όμως συνάμα αποδεικνύει ότι η πραγματική του πατρίδα είναι η γλώσσα και οι λέξεις. Η πατρίδα, η προσφυγιά, η εξορία είναι έννοιες που αποκτούν πολυδιάστατο χαρακτήρα στην ποίησή του. Ο ποιητής δεν αναφέρεται στην Παλαιστίνη μόνο ως γεωγραφική περιοχή, αλλά και ως πνευματικό και ψυχικό πεδίο, με το οποίο είναι συνδεδεμένος αναπόσπαστα. Η επαναλαμβανόμενη αναφορά στην «απουσία», στην «εξορία» και την «ελευθερία» προσδιορίζει τον κόσμο του Νταρουίς ως ένα ανοιχτό πεδίο αναζήτησης και πάλης, όπου η ταυτότητα δεν είναι κάτι δεδομένο, αλλά κάτι που διαμορφώνεται συνεχώς και αναδιπλώνεται.

Η ποιητική του φωνή είναι γεμάτη με μια διαρκή ένταση, που αντλεί τη δύναμή της από την αντίθεση μεταξύ της ανθρώπινης κατωτερότητας και της υπερβατικής ομορφιάς της φύσης. Τα ποιήματα του Νταρουίς εκφράζουν μια αίσθηση του πεπερασμένου και του απείρου ταυτόχρονα. Η ζωή του ατόμου, οι φόβοι του, οι αγωνίες του ενσωματώνονται μέσα στη μακρά ιστορία ενός λαού που δεν έχει αποδεχτεί την ήττα, παρά τις επανειλημμένες απώλειες.

Αυτό που ξεχωρίζει στην ποίηση του Νταρουίς είναι η ενσωμάτωση της αντίφασης. Παρά την έντονη πολιτική διάσταση του έργου του, ο ποιητής αποφεύγει την απλοϊκή πολιτικοποίηση, προτείνοντας μια ποίηση που αναγνωρίζει τον άνθρωπο σε όλο του το μεγαλείο και την τραγικότητα. Η φύση, η αγάπη, η μνήμη, η θυσία και ο θάνατος είναι πανταχού παρόντα, αναδεικνύοντας τις πνευματικές και συναισθηματικές διαστάσεις των ποιημάτων του. Η θλίψη και η οδύνη συνυπάρχουν με την ανάγκη για ελευθερία και την επιθυμία για δικαιοσύνη, σε μια αδιάκοπη πορεία εσωτερικής και εξωτερικής επανάστασης.

Συγκλονιστική καταγραφή του ανθρώπινου βίου

Η ανθολογία «Δεν μου ανήκω» δεν είναι απλώς μια συλλογή ποιημάτων, αλλά μια συγκλονιστική καταγραφή του ανθρώπινου βίου στο σύνολό του. Καθώς ο Νταρουίς αναζητά την «αυθεντική ελευθερία», καθιστά σαφές πως η ποίηση είναι ένα από τα πιο ισχυρά όπλα για την κατανόηση των βαθύτερων πτυχών της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι μια αναπόδραστη πορεία που ξεκινά από τη μνήμη και την απώλεια, για να καταλήξει στην ανάγκη της αγάπης και της συμφιλίωσης.

Η ποίηση του Μαχμούντ Νταρουίς είναι μια απολύτως αναγκαία ανάγνωση για όσους αναζητούν τη δύναμη της Τέχνης ως τρόπο αντίστασης και κατανόησης του κόσμου. Δεν πρόκειται απλά για μια πολιτική δήλωση, αλλά για μια ανθρωπιστική εμπειρία, όπου οι λέξεις καθίστανται το τελευταίο καταφύγιο του ανθρώπου απέναντι στην αδικία και τον πόνο.