Κάποια στιγμή η Μωντ λέει στον Πήτερ, σχετικά με τα εγκλήματα που κάνει ο «Παιχνιδοποιός», πως «το πραγματικό έγκλημα είναι ότι το συνηθίζουμε». Βλέπουμε ότι στις μέρες μας γίνονται πάρα πολές γυναικοκτονίες και δυστυχώς ως κοινωνία τείνουμε να συνηθίσουμε στο άκουσμά τους.

Ραφίκα: Πιστεύω ότι γυναικοκτονίες πάντα συνέβαιναν, απλά δεν ακουγόντουσαν. Τώρα όμως βγαίνει επιτέλους η αλήθεια προς τα έξω.

Γιώργης: Ακριβώς επειδή είναι πολλές, εκεί έγκειται ο κίνδυνος στο να το συνηθίσουμε. Όταν ακούς κάτι συνέχεια ο εγκέγαλός σπυ παθαίνει ένα μούδιασμα και πλέον αυτό που ακούς δεν σου κάνει εντύπωση.

Ο Πήτερ λέει στη Μωντ πως «Όλα είναι προδιαγεγραμμένα». Εσείς πιστεύετε ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα;

Ραφίκα: Εγώ πιστεύω ότι το καπιταλιστικό σύστημα και γένικα το σύστημα των κοινωνιών που ζούμε είναι σαν να είσαι σε ένα τρένο με συγκεκριμένη ράγα, που το τρένο πηγαίνει προς μία συγκεκριμένη πορεία. Μόνο αν ανατινάξεις το τρένο μπορείς να αλλάξεις πορεία. Οπότε υπό αυτή την έννοια πιστεύω ότι λίγο πολύ η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη, ωστόσο οι επιλογές πάντα είναι ατομικές και εκεί θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά διαφορετικά πράγματα. Αυτό έγκειται στην επιλογή μας, στην προσωπική μας βούληση, στον τρόπο θεώρησης των πραγμάτων, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει κοινότητα. Ίσως να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ανατινάξουμε και το τρένο.

Γιώργης: Ο Πήτερ αυτό το σχόλιο το κάνει ειρωνικά. Σαν μία συνθήκη στο μυαλό των γυναικών. Ότι οι γυναίκες έχουν την τάση να πιστεύουν ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα. Είναι ένα σεξιστικό σχόλιο που συνδέεται ίσως και με τη λοβοτομή που ήταν μία επέμβαση που είχε ξεκινήσει για την υστερία που μπορεί να είχαν οι γυναίκες τότε. Οι περισσότεροι άνθρωποι που είχαν υποβληθεί σε λοβοτομή τότε ήταν γυναίκες. Εγώ δεν πιστεύω ότι τα πράγματα στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένα. Πιστεύω ότι είναι ένας συνδυασμός. Ωστόσο, οι επιλογές που κάνουμε κάθε μερα είναι πολύ σημαντικές για την πορεία που κάνει ο καθένας.

Ο Πήτερ και η Μωντ είχαν μία σχέση μίσους και πάθους;

Ραφίκα: Ήταν μία σχέση ιδιαίτερη, διότι αυτή ως νευροψυχίατρος από τη μία προσπαθεί να πίάσει αυτόν τον άνιθρωπο. Γι΄ αυτήν έχει γίνει ζήτημα ζωής και θανάτου να μπορέσει να τον βρει, είναι εμμονή της. Αυτός είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αφήνει ανάπηρες γυναίκες, ουσιαστικά τις δολοφονεί, αλλά δυστυχώς υπάρχει νομικό κενό το οποίο επειδή δεν τους αφαιρεί τη ζωή και απλά τις λοβοτομεί η ποινή είναι 6 χρόνια. Αυτή δεν το δέχεται αυτό, τρελαίνεται, εμπλέκεται συναισθηματικά και έχει βάλει στόχο της ζωής της να μπορέσει να πιάσει αυτόν τον άνθρωπο.

Γιώργης: Εγώ πιστεύω ότι είναι μία σχέση μίσους. Το πάθος ξυπνάει από τον φόβο του θανάτου. Ερωτεύεται ο ένας τον άλον. Το αημείο στο οποίο υπάρχει χώρος για να ερωτευτούν είναι στο γεγονός οτι φτάνει ο ένας να είναι ίδιος με τον άλλον. Να αντικατοπτρίζεται ο ένας στο πρόσωπο του άλλου και να βλέπει τον εαυτό του. Η Μωντ (αν τελικά κρατήσουμε την εκδοχή πως σκότωσε τον Πήτερ) έφτασε να σκοτώσει έναν άνθρωπο ενώ έλεγε ότι ποτέ δεν θα το έκανε. Εξισώνει τον εαυτό της με αυτό που κυνηγάει.

Τι απόσταση πιστεύετε ότι υπάρχει από τη φράση «θα σε σκοτώσω» που λέμε καμιά φορά, μέχρι την ίδια την πράξη;

Ραφίκα: Δεν ξέρει κανείς αν τον έχει σκοτώσει. Μπορεί να φανταστεί ο καθένας ό,τι θέλει.

Όταν κάποιος μπαίνει στο σπίτι σου με σκοπό να σε εκμαυλίσει, να σε βιάσει ή να σε σκοτώσει αλλάζουν όλα. Αλλάζει όλη η δυναμική και εκεί δημιουργείται ένα σασπένς, ένα παιχνίδι το οποίο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Γιώργης: Η απόσταση είναι μεγάλη, γιατί η συνθήκη που βλέπουμε στο έργο είναι πολύ ακραία και σπάνια. Είναι λες και ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες και έρχεται ο άνθρωπος που μισεί και κυνηγάει σε όλη της τη ζωή και μπαίνει σπίτι της.

Φαινομενικά η Μωντ πίστεψε ό,τι της είπε Πήτερ. Θεωρείτε πως πιστεύουμε αυτά που μας βολεύουν να πιστέψουμε; Την αλήθεια δηλαδή που μας ταιριάζει τη στιγή που την ακούμε;

Ραφίκα: Δεν ξέρω αν το πίστεψε ή αν έκανε ότι τον πίστεψε. Πάντως είναι σίγουρο ότι αυτή είναι μία πάρα πολύ έξυπνη γυναίκα και αυτό είναι και το ωραίο σε αυτό το έργο, ότι μιλάμε για την πάλη δύο πολύ έξυπνων ανθρώπων σε μία συνθήκη ζωής και θανάτου. Παίζεται ποιος θα επιβιώσει. Πιστεύω πως η Μωντ κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να επιιβιώσει.

Γιώργης: Σε τέτοιες συνθήκες που τα ένστικτα είναι τόσο ζωώδη και ο θάνατος τόσο κοντά τείνεις να πιστεύεις αυτό που θέλεις για να πιστέψεις ότι θα επιβιώσεις.

«Παιχνιδοποιός»: Λίγα λόγια για το έργο

Η αστυνομική νευροψυχολόγος Μωντ Κρίστοφερ ζει μόνη της, απομονωμένη στους λόφους του Λος Άντζελες. Τον τελευταίο καιρό την απασχολεί, σε βαθμό εμμονής, μια πρωτοφανής, ανεξιχνίαστη υπόθεση που έχει αναλάβει.

Ένας παρανοϊκός άντρας, αγνώστων στοιχείων, πραγματοποιεί κατά συρροή επιθέσεις στις ανυποψίαστες γυναίκες της πόλης, με έναν τρόπο τρομακτικά παράδοξο. Δεν τις δολοφονεί. Δεν τις βιάζει. Σαγηνεύει τα θύματά του, τα οδηγεί οικειοθελώς στο κρεβάτι και στο τέλος τα ακινητοποιεί με λοβοτομή. Μετατρέποντας τις σε άβουλα παντοτινά του παιχνίδια.

Η Μωντ έρχεται αντιμέτωπη με την αγριότητα αυτών των εγκλημάτων σχεδόν καθημερινά. Είναι εκείνη που έχει αναλάβει τη φροντίδα των θυμάτων του.

Ένα ήσυχο –κατά τα άλλα– βράδυ, ένας συμπαθής νεαρός τής χτυπά την πόρτα, ζητώντας λίγη βοήθεια, καθώς ξέμεινε στα μέρη της επειδή χάλασε το ποδήλατό του.

Το διάσημο ψυχολογικό θρίλερ «Παιχνιδοποιός», γραμμένο το 1984 από τον  χολιγουντιανό αστέρα Γκάρντνερ ΜακΚέυ πρώτα με τη μορφή best seller νουβέλας και μετά ως δημοφιλές θεατρικό έργο, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν και με πρωταγωνιστές τη Ραφίκα Σαουίς και τον Γιώργη Παρταλίδη.

Ένα δραματουργικό κομψοτέχνημα υψηλής έντασης, που έχει αγαπηθεί και υμνηθεί ιδιαίτερα από κοινό και κριτικούς σε όλες τις πόλεις του κόσμου που έχει παρασταθεί. Πρόκειται για το έργο που γοήτευσε έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς σκηνοθέτες των τελευταίων δεκαετιών, τον Μπράιαν Ντε Πάλμα, και τα τελευταία χρόνια συζητιέται η κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φερθ.

«Παιχνιδοποιός»: Σημείωμα συγγραφέα

Αν αυτό το έργο έχει να κάνει με κάτι, αυτό είναι η τεράστια ικανότητά μας να χειριζόμαστε ο ένας τον άλλον. Το έργο μιλά για το θαυμάσιο δώρο μας να λέμε ψέμα. Μιλά για την απαίσια δύναμη αυτού του χαρίσματος που μας δόθηκε. Μιλά για  την ικανότητά μας να πιστεύουμε οποιαδήποτε αλήθεια, αρκεί να μας ταιριάζει. Το έργο μιλά για την τρομερή δύναμή μας να συγχωρούμε και την ανάγκη μας να προχωρήσουμε. Μιλά για τον συμβιβασμό που είμαστε έτοιμοι να κάνουμε, για την απίστευτη προθυμία μας να κοιμηθούμε με τον δήμιό μας. Πρόκειται κατά βάση για την ηθική μας ανομία: ένα έγκλημα είναι έγκλημα μόνο αν δεν συμβεί σε εμάς. Αν συμβαίνει σε κάποιον άλλο, εμείς απλά γυρνάμε τη σελίδα.

Σκηνοθεσία

Αλέξανδρος Κοέν

Πρωταγωνιστούν

Ραφίκα Σαουίς & Γιώργης Παρταλίδης

Σάββατο 21.15 & Κυριακή 20.15

Ειδήσεις σήμερα

Συντάξεις: Ποιους συμφέρει η έξοδος το 2022 και ποιους το 2023 [πίνακες και παραδείγματα]

«Κλείδωσε» το φθηνό καλάθι του νοικοκυριού – Πρεμιέρα από αύριο [πίνακας]

Παλαιό Φάληρο: Στα χέρια της ΕΛ.ΑΣ. ο «βιαστής με το τατουάζ» – Τι ανακοίνωσε ο Θεοδωρικάκος