Μια δουλειά με διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια του Γκάχαν, όπως το «Not dark yet» του Μπομπ Ντίλαν, το «Metal Heart» της Chan Marshall, το «The desperate kingdom of love» της PJ Harvey και το «A man needs a maid» του Νιλ Γιανγκ.

«Τραγούδια που με έφεραν έως εδώ και που δεν θα μπορούσα να τα ερμηνεύσω στα 18 μου χρόνια», όπως ο ίδιος λέει σε συνέντευξή του στον «Guardian». Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στην προ-Covid περίοδο, τον Νοέμβριο του 2019, στο Μαλιμπού της Καλιφόρνια. «Ημουν πραγματικά εξαντλημένος μετά την τελευταία περιοδεία των Depeche Mode μέχρι που συναντηθήκαμε με τους Soulsavers και αρχίσαμε να συζητάμε για τραγούδια και καλλιτέχνες που μας έχουν επηρεάσει. Πριν το καταλάβουμε, βρεθήκαμε να ηχογραφούμε αυτά τα τραγούδια αλλά με διαφορετικό τρόπο, σαν να ήταν δικά μας», λέει ο Γκάχαν για την τελευταία στούντιο εμπειρία του.

Εκπληξη, ίσως, αποτελεί το γεγονός ότι στο άλμπουμ δεν θα βρείτε διασκευές σε τραγούδια καλλιτεχνών που προφανώς επηρέασαν τον Γκάχαν, όπως του Ντέιβιντ Μπόουι ή του Μπράιαν Φέρι. Τα έχει τραγουδήσει στο παρελθόν, βέβαια, αλλά τώρα «ήθελα να συνδυάσω τον Ελβις («Always on my mind») και τον Νιλ Γιανγκ με νεότερους καλλιτέχνες, όπως ο Μαρκ Λάνεγκαν («Strange Religion»), η Cat Power και ο Rowland S. Howard. Ηθελα να αποτίσω φόρο τιμής στην ποστ-πανκ σκηνή που μας επηρέασε στους Depeche Mode τόσο πολύ, ιδίως στο ξεκίνημά μας. Αυτό το… Do It Yourself πνεύμα που ήταν τόσο σημαντικό. Το πανκ μάς έδειξε ότι, αν έχεις ιδέες, υπάρχουν τρόποι να τις υλοποιήσεις», διαβεβαιώνει. Απόντες από το άλμπουμ είναι και οι Rolling Stones με τη μουσική των οποίων ο Γκάχαν φαίνεται να πέρασε αρκετό καιρό το τελευταίο διάστημα.

«Ακουσα πολύ το “Exile on Mainstreet” και έπαιζα κιθάρα ακούγοντάς το. Δεν το έκανα και πολύ καλά μάλλον, αλλά, όποτε τα κατάφερνα, ένιωθα σαν να γινόμουν μέλος τους εκείνη τη στιγμή», λέει και παραδέχεται ότι στα εφηβικά του χρόνια ο Μικ Τζάγκερ ήταν μεγάλη επιρροή και για εκείνον. Οπως, επίσης, και ο Τζέιμς Μπράουν, ο Ελβις και ο Prince. «Οταν ξεκίνησα να τραγουδάω στη σκηνή, ένιωθα πολύ αγχωμένος και στεκόμουν ακίνητος, πιασμένος από το μικρόφωνο. Ομως, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι, αν κουνιόμουν λιγάκι, το άγχος έφευγε. Σταδιακά, με τις κινήσεις που αντέγραφα από όλους αυτούς βρήκα τελικά το δικό μου στιλ», θυμάται.

«Θα ήμουν κλέφτης…»

Αν, πάντως, δεν είχε καταφέρει να κάνει καριέρα μουσικού, ο Γκάχαν δεν κρύβει ότι θα μπορούσε να βρισκόταν σε λάθος δρόμο, αυτόν της παρανομίας. «Θα ήμουν κλέφτης. Στα 16 μου χρόνια παρασυρόμουν εύκολα και τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά για μένα. Ομως, μου άρεσε η ζωγραφική. Και στα 17 μου πήγα για σπουδές στην ίδια Σχολή Καλών Τεχνών με την Αλισον Μουαγιέ και τους Talk Talk. Μέσα σε αυτήν την ομάδα, μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ με τη μουσική και να βρω έναν λόγο ύπαρξης. Αυτοί οι περίεργοι τύποι ήταν οι δικοί μου άνθρωποι και ακόμα με περίεργους τύπους κυκλοφορώ», λέει.

Οσον αφορά στους καλλιτέχνες με τους οποίους θα ήθελε να συνεργαστεί μελλοντικά στο στούντιο, ο Ντέιβ Γκάχαν επιλέγει τον Ντάνιελ Λανουά, τον Μπράιαν Ινο και τον Flood. «Νομίζω ότι οι αιθέριοι ήχοι του Λανουά θα ταίριαζαν με τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς του Μάρτιν Γκορ. Με τον Μπράιαν Ινο θα δουλεύαμε κάποια στιγμή μαζί, αλλά πήγε και συνεργάστηκε με τους Coldplay, οπότε αυτό ακυρώθηκε οριστικά. Με τον Flood κάναμε κάποιους σπουδαίους δίσκους και θα ήθελα να δουλέψουμε ξανά μαζί», αποκαλύπτει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr