«ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ» Ακούγεται σαν απειλή κι όμως δεν είναι! Είναι από τα μυθιστορήματα που γκρεμίζει σταδιακά τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων και φέρνει στην κυριολεξία τούμπα τα πάντα: σκέψεις, αντιλήψεις, συμπεριφορές και αισθήματα! Τα πιόνια αλλάζουν στρατόπεδα, οι πραγματικές ταυτότητες αποκαλύπτονται και αρχίζει ένα ανελέητο κυνηγητό για την αλήθεια που κρύβεται! Ειδικά από τη στιγμή που οι ρόλοι ανατρέπονται, που οι πρωταγωνιστές κρατούν τα ηνία για εντελώς διαφορετικούς λόγους απ’ ό,τι άφησε η συγγραφέας να φανεί και που το παρελθόν στοιχειώνει αρκετούς από αυτούς. Η πλοκή απογειώνεται χωρίς πιθανότητες για εύκολες λύσεις. Πρόσωπα που έχουν ο καθένας μια σκοτεινή ή κρυφή πλευρά, που εμφανίζεται μόνο όταν είναι η σειρά της να κουμπώσει στο καλοσχεδιασμένο παζλ της πλοκής, κάνοντάς την όχι πιο περίπλοκη αλλά πιο σύνθετη και συναρπαστική, μιας και το κάθε βήμα σε κάνει να ανυπομονείς για το επόμενο που θα σε φέρει πιο κοντά στο τέλος. Η Σόνια Σαουλίδου μιλά στον «Ε.Τ.» για το βιβλίο της.

Τι θα διαβάσει ο αναγνώστης στο βιβλίο σας «MH ME ΞΕΧΑΣΕΙΣ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις BELL;

Θα διαβάσει ένα καθαρόαιμο ψυχολογικό θρίλερ με ανατροπές, που θα τον κάνουν με απόλυτη βεβαιότητα να παίρνει μία θέση και μετά ν’ αλλάζει γνώμη και πάλι με βεβαιότητα. Αυτό θα επαναλαμβάνεται μέχρι το τέλος.

Στο βιβλίο επικρατεί η καχυποψία και η ανασφάλεια της ηρωίδας, που αναγκάζεται να ζήσει χωρίς αναμνήσεις. Πώς επεξεργαστήκατε αυτή την τρομακτική κατάσταση ενός ανθρώπου χωρίς παρελθόν; Πιάσατε ποτέ τον εαυτό σας να αισθάνεται φόβο, για όλα αυτά που υπάρχουν στο μυαλό των χαρακτήρων σας;

Επεξεργάστηκα αυτή την τρομακτική κατάσταση ενός ανθρώπου χωρίς παρελθόν, φέρνοντας τον εαυτό μου στη θέση της. Αυτό άλλωστε είναι που πρέπει να κάνει πάντα ο συγγραφέας για να είναι οι χαρακτήρες του πειστικοί. Δεν έχω πιάσει τον εαυτό μου να αισθάνεται φόβο για όλα αυτά που υπάρχουν στο μυαλό των χαρακτήρων μου, διότι οι φόβοι προϋπάρχουν των χαρακτήρων.

Πού οφείλεται η αγάπη σας για το μεταφυσικό στοιχείο;

Είναι μία φυσική έλξη. Με μαγνητίζει η ατμοσφαιρικότητα που έχει το άγνωστο αλλά και η δυναμική του μυστικού κόσμου. Το πνεύμα μας είναι πολλά επίπεδα πάνω από τον εαυτό μας ως ρόλος στην καθημερινότητα. Χάνουμε την ουσία μέσα σ’ αυτή την αγωνιώδη κούρσα του βιοπορισμού, ενώ το μεγάλο παιχνίδι δεν βρίσκεται στο πώς θ’ ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις του σύγχρονου τύπου ζωής μόνον, αλλά και στο πολύ μετά -αν υπάρχει πολύ μετά. Φυσικά με προβληματίζει και το αιώνιο θέμα του θανάτου. Εκεί άλλωστε δεν πατάνε και όλες οι θρησκείες προσφέροντας την αιωνιότητα; Είναι τρομακτικό να ζούμε με την αγωνία ότι μπορεί να χάσουμε κάποιον που αγαπάμε ή να χαθούμε εμείς οι ίδιοι για πάντα. Μέσα από τις ιστορίες μου λοιπόν, υπάρχουμε και δεν χανόμαστε ποτέ. Δεν είναι αυτό αισιόδοξο; Δεν τοποθετούμαι όμως έτσι για να σκορπάνε χαρά τα βιβλία μου. Πιστεύω στη συνέχισή μας, μόνο που δεν ξέρω βέβαια πώς ακριβώς είναι.

Τείνετε να δίνετε στις ηρωίδες σας τα χαρακτηριστικά γυναικών που ήδη γνωρίζετε; Υπάρχει κάποιο μήνυμα για τη γυναικεία φύση που στέλνετε μέσω αυτών;

Αρχικά δεν είναι συγκεκριμένες γνωστές μου, αλλά μπορεί κάποια στοιχεία τους να φέρουν αργότερα στο μυαλό μου πρόσωπα γνώριμα ή και εμένα βέβαια. Ναι υπάρχουν μηνύματα για τη γυναικεία φύση. Πολλές από τις ηρωίδες μου έχουν τη γυναικεία ανθεκτικότητα κι «επιτάχυνση»  -velocity. Είμαστε αποφασιστικές και πιο γρήγορες από τους άντρες, έχουμε διαίσθηση, πολύ έντονα συναισθήματα και είμαστε απρόβλεπτες. Οι γυναίκες είμαστε σαν εκείνα τα παιχνίδια τα transformers, που το αυτοκίνητο μεταμορφώνεται και σε έναν πελώριο και δυνατό δράκο, ενώ οι άντρες είναι ό,τι βλέπεις αυτό παίρνεις, αυτό θα ’χεις. Αν είναι αυτοκίνητο, αυτοκίνητο θα μείνει. Αν είναι δράκος, δεν θα χεις και αυτοκίνητο. Πιο απλoϊκό μοντέλο. Γι’ αυτό και λένε ότι δε μας καταλαβαίνουν… Επόμενη ερώτηση παρακαλώ.

Γιατί, άραγε, έλκονται σε τέτοιο βαθμό οι αναγνώστες από το θρίλερ; Πρόκειται απλά για ψυχαγωγική ανάγκη; Ή μήπως είναι η αίσθηση επίλυσης του φινάλε, το στοιχείο που συγκινεί;

Είναι κάπως περίεργο να θεωρούμε ψυχαγωγικό το έργο όπου ένας κατά συρροή δολοφόνος τσεκουρώνει ό,τι βρει μπροστά του. Για να είμαι ειλικρινής αυτά τα στόρι δεν είναι τ’ αγαπημένα μου. Θεωρούνται όμως «ψυχαγωγικά», έχετε απόλυτο δίκιο. Ούτε βέβαια είναι πιο νορμάλ να σε ψυχαγωγεί η ιστορία ενός «καλού» ανθρώπου που δεν σκοτώνει ό,τι κυκλοφορεί με τακούνι αλλά μονάχα τη γυναίκα του. Με έχει προβληματίσει στο παρελθόν αυτή η αγάπη μου προς τις σκοτεινές υποθέσεις. Νομίζω πως εμένα με σαγηνεύει το παιχνίδι του μυαλού, η ψυχολογία, η επίλυση του γρίφου. Το σημείο της δυστυχίας, της τραγωδίας ενός ανθρώπου, όχι δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό ούτε ως μυθοπλασία. Με στοιχειώνει και όσο μεγαλώνω τόσο πιο εύκολα επηρεάζομαι. Η επίλυση στο φινάλε σίγουρα είναι το στοιχείο που συγκινεί τους περισσότερους αναγνώστες, όχι όμως όλους. Κάποιοι χαίρονται περισσότερο με το κομμάτι του πόνου.

Τελικά τα τέρατα που προσπαθούμε να ξορκίσουμε μέσα από μυθιστορήματα θα μπορέσουμε ποτέ να τα απομακρύνουμε, να τα νικήσουμε ή οι τραγωδίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν στη ζωή μας, όσο δεν παίρνουμε δραστικά μέτρα;

Δεν μπορούμε να ξορκίσουμε την πραγματικότητα μέσα από τα μυθιστορήματα, αν και μερικά βιβλία λειτουργούν ως βάλσαμο στις πληγές μας. Χρειάζονται τα δραστικά μέτρα για να σπάσουμε δεσμά.

Ειδήσεις σήμερα

Αφιέρωμα στην Εϊμι Γουάινχαουζ – Στην Αθήνα η μπάντα της θρυλικής τραγουδίστριας

Σύγχρονη Κάρμεν με τα μάτια παιδιού