– ΚΑΝΖΕΙ σημαίνει Καθήκον…ο τίτλος του νέου σας βιβλίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bel! Ποια κοινή μοίρα συνδέει τις δύο ηρωίδες σας που βρίσκονται παγιδευμένες στο ίδιο Κανζέι;

Απ. Το τι συνδέει τις δύο ηρωίδες μου δεν είναι κάτι που μπορώ να αποκαλύψω, μπορώ όμως να σας πω ότι και οι δύο αντιμετωπίζουν το ίδιο τραγικό δίλημμα, έρωτας ή καθήκον; Έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στον απόλυτο έρωτα και στην ανάγκη να εκδικηθούν γιατί έχασαν ότι αγαπούσαν περισσότερο, την ‘’οικογένεια’’ τους, με διαφορετική έννοια για την κάθε μία..

-Σ αυτόν τον κόσμο που αλλάζει δραματικά υπάρχει ελπίδα για έρωτες με διαφορετικές οπτικές και κουλτούρες; Μπορεί να γεφυρώσει ακραίες διαφορές;

Απ. Αυτή ακριβώς ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα. Να γράψω μία ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που τους χωρίζει πρώτα απ’ όλα το μίσος. Εκείνος εχθρός, ανήκει στους ξένους που έχουν έρθει να καταστρέψουν ότι η Αΐκο γνώριζε και αγαπούσε. Εκείνη κόρη της παλαιάς τάξης πραγμάτων που ο Κρίστοφερ έχει έρθει να αλλάξει με οποιοδήποτε τίμημα. Πόσο μέσα στην ψυχολογία των ηρώων έπρεπε να μπω, πόσο με τις δικές τους προσλαμβάνουσες  να διεισδύσω στα γεγονότα για να δημιουργήσω μία δυνατή ιστορία αγάπης απόλυτα  δικαιολογημένης.

-Η θεματολογία του νέου σας βιβλίου είναι ένα άγνωστο τοπίο για μας, θέλετε να  μας διηγηθείτε την πηγή έμπνευσης σας; Δυσκολευτήκατε;

Απ. Πάντα ψάχνω θέματα διαφορετικά, πέρα από τα συνηθισμένα, ταξίδια σε άλλες εποχές, κουλτούρες, ‘’παντρεμένα’’ όμως με το σήμερα. Και ασφαλώς τον έρωτα. Η Ιαπωνία έχει μία μαγεία, ειδικά το παρελθόν της, που με γοήτευσε. Στο διάστημα του υποχρεωτικού μας εγκλεισμού λόγω της πανδημίας μου πρόσφερε την διαφυγή  που τόσο είχαμε όλοι ανάγκη. Ασφαλώς και ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Δεν έχουμε πολλές διαθέσιμες πληροφορίες, όχι τουλάχιστον συγκεντρωμένες. Π.χ. υπάρχουν πληροφορίες για την πριγκίπισσα Καζού υπό τον όρο ότι γνωρίζεις από πριν την ύπαρξη της. Εδώ χρειάστηκα την πολύτιμη βοήθεια που μου πρόσφεραν δύο  Ελληνο-αγγλίδες φίλες που μου έστειλαν άφθονο υλικό από βιβλία και ταξιδιωτικά ημερολόγια της εποχής. Φυσικά έπρεπε να συγκρίνω, να διασταυρώσω…γενικά ήταν δύσκολη και απαιτητική δουλειά.

-Θα μπορούσατε να μας δώσετε ένα πορτρέτο της Ιαπωνίας του 1865;

Απ. Η Ιαπωνία εκείνης της εποχής  που μόλις είχαν σταματήσει οι πολλοί πόλεμοι, δεν ήταν καν μία ενιαία χώρα, ήταν χωρισμένη σε κρατίδια υπό την εξουσία των πρώην πολέμαρχων των Νταΐμιο, που ήταν κάτι σαν μεσαιωνικοί φεουδάρχες με δικαίωμα ζωής και θανάτου στους υπηκόους τους. Όλοι αναγνώριζαν  τον αυτοκράτορα, όμως ήταν κυρίως  ένα ιερό πρόσωπο που μεσολαβούσε στους θεούς για την ευημερία τους και όχι κάποιος που διοικούσε. Και φυσικά υπήρχε ο σογκούν που ήταν και ο αληθινός ηγέτης σεβαστός απ’ όλους. Αυτόν ήθελαν να εξαφανίσουν ακόμα και σας θεσμό οι δυτικοί. Ο κόσμος τους χωριζόταν στους σαμουράι, που εθεωρούντο αριστοκράτες, και στον κοινό λαό. Οι παντός είδους επιθυμίες ήταν ντροπή. Μόνο μία έπρεπε να υπάρχει. Το Κανζέϊ, δηλαδή η επιθυμία να υπακούσουν πιστά στο καθήκον τους. Το να δείξουν το οποιοδήποτε συναίσθημα, πέρας της υπακοής,  εθεωρείτο ντροπή. Το πέρασμα από την ζωή στον θάνατο ήταν ασήμαντο. Ύψιστη τιμή να πεθάνουν για τον αφέντη τους. Σ αυτόν τον κόσμο γαλουχήθηκε η Αΐκο.

-Εμείς οι Έλληνες υμνούμε τον έρωτα τον κάναμε θεό! Για τους Ιάπωνες είναι απαγορευτικός! Ο δυτικός τρόπος ζωής έχει άραγε καταφέρει να τους επηρεάσει αναίμακτα;

Απ. Τώρα πλέον ναι. Το 1865 όμως ήταν αδιανόητο. Ακόμα και ο νεαρός σύζυγος αν απευθυνόταν  στην γυναίκα του δημόσια, εθεωρείτο προσβλητικό και ντροπιαστικό. Μεσολαβούσε η πεθερά. Ένας άνδρας δεν μπορούσε καν να σκεφτεί να κοιτάξει μία γυναίκα στα μάτια, οι γιαπωνέζες κοιτούσαν μονίμως το πάτωμα.

-Η πριγκίπισσα Καζού ο αυτοκράτορας Μουτσουχίτο ο νεαρός σογκούν Ιεμότσι και πολλοί άλλοι είναι αληθινά πρόσωπα που βρίσκονται σε απευθείας σύνδεση με την ιστορική μνήμη, είναι μία δική σας ανάγκη, κάτι που επιδιώξατε εξαρχής ή προέκυψε κατά την διαδικασία της συγγραφής και έμπνευσης;

Απ. Είναι κάτι που επιδιώκω μονίμως όταν ασχολούμαι με ιστορικά θέματα. Πρώτα συγκεντρώνω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ, ανεξαρτήτως του αν θα τις χρησιμοποιήσω όλες ή όχι, και ύστερα ξεκινάω την συγγραφή, γνωρίζοντας πως ότι χρειαστώ είναι ήδη γνωστό σε μένα. Θεωρώ πως αυτό είναι κάτι που κάθε υπεύθυνος συγγραφέας οφείλει να κάνει.

Και τέλος

-Πως αντιμετώπισε η Ίρις Καλβά  την πρόκληση να χαθεί στα βάθη της Ιαπωνικής Κουλτούρας εκείνης της εποχής και πως αντιμετώπισε την άβυσσο που ανοιγόταν μπροστά της συλλέγοντας πληροφορίες;

Απ. Όσο αφορά το πρώτο σκέλος της ερώτησης, ένιωσα υπέροχα, μοναδικά. Το να εξερευνάς και να χάνεσαι σε έναν διαφορετικό λαό και τρόπο ζωής είναι μαγευτικό, σε γεμίζει καινούργιες εικόνες, είναι  απόλυτα αναζωογονητικό. Όσο αφορά τώρα την διαχείριση τόσων πολλών πληροφοριών, απείρως περισσότερων απ’ ότι έφτασε στα χέρια σας, είχε κι αυτό την γοητεία του. Ήταν το εισιτήριο για να ταυτιστώ με τους ήρωες μου και τις συνθήκες ζωής τους.

-Τι κερδίσατε, τελικά, μέσα από την συγγραφή αυτού του βιβλίου;

Απ. Ένα υπέροχο μοναδικό γεμάτο περιπέτεια  ταξίδι σε μία γοητευτική χώρα,  μια χώρα που την γνώρισα καλύτερα και από το να την είχα επισκεφτεί, ένα μεγάλο, ξεχωριστό  έρωτα έξω από τα συνηθισμένα, και μία απόδραση από την σημερινή πεζή, ως επί το πλείστον, καθημερινότητα.

Ειδήσεις σήμερα

Συντάξεις σε δημόσιο-ΟΤΑ: Αναδρομικές αυξήσεις για βαρέα για 15 ειδικότητες!

Φορο-σοκ στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ – Ολα όσα προβλέπει

Εβρος-Συνοροφύλακες: Οι συνομιλίες του αρχηγού-«καουμπόυ»