Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα για να επιβεβαιωθεί το μήνυμα, καθώς μόνο με το «Disco 2000» που οι Βρετανοί ερμήνευσαν για δεύτερο τραγούδι της βραδιάς, έκαναν όλη την πλατεία Νερού να χορεύει και να τραγουδάει χωρίς αύριο. Απόλυτος άρχοντας επί σκηνής ο Τζάρβις Κόκερ, στα 60 του χρόνια, χοροπηδούσε, χόρευε με τις δικές του ιδιόμορφες κινήσεις, μας αφηγούνταν ιστορίες για τα τραγούδια, για τις περιπλανήσεις του στην αναζήτηση της φυλακής του Σωκράτη στην Αθήνα, για τη ζέστη της πρωτεύουσας, για τις παλαιότερες εμφανίσεις των Pulp στη χώρα μας.

Μιλώντας και λίγα ελληνικά, μας ζήτησε να χτυπήσουμε παλαμάκια ρυθμικά για να δώσουμε το έναυσμα για το «Disco 2000», να κοιτάξουμε το σχεδόν γεμάτο φεγγάρι πάνω από τα κεφάλια μας και όλα αυτά με τη φωνή του σε πολύ καλή κατάσταση να θυμίζει άλλες εποχές, τότε που οι Pulp πρωτοστατούσαν στη λεγόμενη brit pop σκηνή της δεκαετίας του ’90.

Με όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους όπως τα «This is hardcore», «Babies», «Underwear», «Something Changed», «FEELING Called Love», «Sorted for E’s & Wizz» και ασφαλώς το «Common people» που κρατήθηκε ως «κερασάκι στην τούρτα» στο τέλος του κανονικού σετ, οι Pulp υπέγραψαν αβίαστα ένα άριστο σετ ικανοποιώντας στο έπακρο τους πολυπληθείς θαυμαστές τους που κατέκλυσαν την πλατεία Νερού.

Ο δε Τζάρβις Κόκερ αφηγούνταν μικρές ιστορίες πριν από κάθε τραγούδι, σαν εισαγωγή σε αυτά είτε σαν μικρές παρατηρήσεις που μοιράζονταν με το κοινό. Μιλούσε διαρκώς για τη ζέστη που συνάντησε στην Αθήνα, αν και ποτέ δεν αποχωρίστηκε το μαύρο βελούδινο σακάκι του, μας ενημέρωσε ότι μόλις την προηγούμενη εβδομάδα παντρεύτηκε και μας έδειχνε τη βέρα του, αναφέρθηκε στη βόλτα που πρόλαβε να κάνει στην Αθήνα αναζητώντας τη φυλακή του Σωκράτη παραθέτοντας και το πιο δημοφιλές ρητό του και μας εκμυστηρεύτηκε ότι σε αυτή τη μίνι «περιπέτειά» του στην Αθήνα, χάθηκε.

Εκανε και μια μικρή αναδρομή στις προηγούμενες φορές που οι Pulp είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας στο παρελθόν, όπως εκείνη του 1998 στη Φρεαττύδα για το Rockwave Festival. «Ποιοι από εσάς ήσασταν τότε εκεί;», ρώτησε και μας διαβεβαίωσε ότι θυμόταν πολύ καλά τη σκόνη που σηκώθηκε όταν ερμήνευσαν το «Do you remember the first time?» για να το ερμηνεύσει για ακόμα μια φορά ξεσηκώνοντας εύκολα όλη την πλατεία Νερού.

Οι τίτλοι τέλους έπεσαν με τον «ποπ ύμνο της εργατικής τάξης», «Common people» αλλά εκεί που ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί, οι Pulp επέστρεψαν στη σκηνή για να μας χαρίσουν τρία ακόμα τραγούδια (Bad cover version, Razzmatazz, Glory days), κάτι που δεν το συνηθίζουν στις εμφανίσεις τους φέτος. «Είστε φανταστικό κοινό», έλεγε ο Τζάρβις Κόκερ αποχαιρετώντας μας και μάλλον δεν ήταν η συνηθισμένη φιλοφρόνηση που ακούγεται σταθερά σε αυτές τις περιπτώσεις.

Το επόμενο ραντεβού για το Release Athens Festival είναι στις 29 Ιουνίου για τη μεγάλη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στην πλατεία Νερού. Μαζί του ο σπουδαίος κιθαρίστας Gus G. και ο Ronnie Romero με ρεπερτόριο που φτάνει έως και τους Rainbow του Ρίτσι Μπλάκμορ.

ΤΟ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ ΤΩΝ SMILE

Νωρίτερα, είχαμε την τιμή να απολαύσουμε από κοντά τους The Smile του Τομ Γιορκ και του Τζόνι Γκρίνγουντ των Radiohead οι οποίοι περιορίστηκαν ασφαλώς στο ρεπερτόριο του παράλληλου σχήματός τους. Απέδωσαν με όρεξη και καλή διάθεση τα τραγούδια των δύο άλμπουμ τους, παίζοντας ο καθένας τους διάφορα όργανα, αλλά υπήρχαν στιγμές που ήταν εύκολο να διασπασθεί η προσοχή σου, καθώς το ρεπερτόριο των The Smile ταιριάζει καλύτερα σε προσωπικές ακροάσεις παρά σε συναυλίες ανοικτών χώρων. Είχαμε όμως μπροστά μας δύο θρύλους της σύγχρονης μουσικής που δεκαετίες μετά το ξεκίνημά τους δεν διστάζουν να δοκιμάζουν νέα πράγματα και να ανοίγουν διαρκώς τους ορίζοντές τους στη σύνθεση και την ερμηνεία. Γι’ αυτό και το ένθερμο χειροκρότημα που τους συνόδευσε έως το τέλος του σετ τους.