Πώς επιλέξατε το θέμα του βιβλίου σας;

Ηθελα να κάνω μία ενδοσκόπηση στον ρόλο του κακού ως έννοια στην κοινωνία μας, από πού πιθανότατα αυτό πηγάζει, ποια είναι η αφετηρία του και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Ηθελα να ψάξω πώς ο ανθρώπινος ψυχισμός αλλοιώνεται σταδιακά από τα παιδικά τραύματα που δημιουργούνται σε εκείνη την τρυφερή ηλικία και ποιες επιπτώσεις προκαλούνται στην προσωπικότητα του παιδιού αλλά και στις ζωές των γύρω του ή γενικότερα της κοινωνίας.

Οι ήρωές σας ζουν περιπέτειες που οδηγούν στα άκρα, τους δοκιμάζετε, ανεβάζοντας την ένταση στα ύψη. Το μυστήριο, η δράση, οι ανατροπές ή οι καλοδουλεμένοι χαρακτήρες θέτουν τα θεμέλια για την επιτυχία στην ιστορία σας;

Χωρίς το βάθος και την ειλικρίνεια των χαρακτήρων δεν υπάρχει ιστορία, αφού οι αναγνώστες, όλοι μας, συνδεόμαστε με τον άνθρωπο που του συμβαίνουν αυτά που του συμβαίνουν, συνδεόμαστε με τις ανάγκες, τα όνειρα και τους φόβους του. Η όλη μαγεία όμως είναι πώς θα συνδυαστούν οι πράξεις και οι αποφάσεις των ηρώων μέσα σε μία συναρπαστική πλοκή που θα ανατρέπει την κοσμοθεωρία τους και όλα μαζί θα ανεβάζουν την αδρεναλίνη, την ένταση και τη συναισθηματική κατάσταση στο αναγνωστικό κοινό.

Ποιες κρυφές γωνιές θέλετε να καταλάβει ο αναγνώστης, ώστε να ιχνηλατήσει τις σκοτεινές πλευρές των χαρακτήρων;

Κάθε χαρακτήρας του βιβλίου είναι ξεχωριστός, με διαφορετικά κίνητρα, οπότε και διαφορετικά «σκοτάδια» να τους ακολουθούν. Ισως η κρυφή γωνιά που θέλω να καταλάβουν είναι αυτή, ότι ανάλογα με το πώς μεγαλώνει ο καθένας, με τις συγκυρίες που θα συμβούν στη ζωή του, θα πράξει ανάλογα και θα επέλθουν οι αντίστοιχες συνέπειες. Τότε, ίσως αν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τους άλλους μπορεί να μάθουμε και κάτι για μας, για τα δικά μας σκοτάδια. Οταν βλέπουμε τους άλλους να πετάνε τη ζωή τους στον κάλαθο των αχρήστων, γίνεται μάθημα για μας, να μην ακολουθήσουμε αυτή τη γεμάτη φθορά πορεία τους.

Η πρόκληση για έναν συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας είναι να γράψει ένα έγκλημα που δεν έχει ξαναγραφτεί ποτέ ή να γράψει για ένα έγκλημα που έχουν γράψει και άλλοι, αλλά με τέτοιον τρόπο που ξαναγράφτηκε ποτέ;

Νομίζω ισχύουν και τα δύο. Βέβαια στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα αισθάνομαι πως η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο προς το πρώτο, αφού ξεκινάει ένα ταξίδι για να μάθουν οι πρωταγωνιστές πώς πέθανε η φίλη τους, αυτοκτονία ή δολοφονία; Και μάλιστα γίνεται όλο και πιο πολυσύνθετη η αναζήτηση της αλήθειας όσο προχωράει η πλοκή, ανατρέποντας τα πάντα, αφού στο τέλος η λύση του μυστηρίου μεταφέρεται από το ερώτημα αυτό στο «γιατί» συνέβησαν όσα συνέβησαν.

Το ένστικτο είναι ένα υπέροχο πράγμα. Δεν μπορεί ούτε να ερμηνευθεί ούτε να αγνοηθεί», συνήθιζε να λέει η Αγκαθα Κρίστι. Πόση αξία δίνετε στο ένστικτο;

Θαυμάζω απόλυτα την Αγκαθα Κρίστι και αντιλαμβάνομαι την έννοια του ενστίκτου. Ομως, βιώνουμε μία εποχή γεμάτη γνώση, έρευνες και επιστημοσύνη. Η μελέτη έχει, θεωρώ, αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό το ένστικτο και την τυχαιότητα. Προσωπικά, μελετώ εις βάθος τις προσωπικότητες των εκάστοτε χαρακτήρων, αναλύω μεθοδευμένα τα κίνητρά τους, την κοινωνικοοικονομική τους τάξη, το παρελθόν και τα βιώματά τους, σχεδιάζω τη δομή συνειδητά και πλάθω την ιστορία με συγκεκριμένο σκοπό και στόχο. Η σκέψη και η γραφή προσαρμόζονται, όπως όλα, τη δεδομένη χρονική στιγμή στη δεδομένη καταγραφή των κοινωνικών εξελίξεων γύρω μας.

Γράφετε: «Ολοι τέρατα είμαστε. Ολοι. Απλώς το κρύβουμε μέσα μας για να μη κριθούμε απ’ την κοινωνία. Αλλά μόλις βρούμε την ευκαιρία, αναδύεται η πραγματική μας ανάγκη που θέλει να καταστρέψει τα πάντα και τους πάντες. Να επιβληθούμε, να βασανίσουμε, να κατακτήσουμε». Είμαστε όλοι τέρατα τελικά;

Ισως να είμαστε όλοι, αν σκεφτεί κανείς ότι υπερισχύουν τα ένστικτά μας στην αρχή της ζωής μας και σταδιακά μαθαίνουμε να κοινωνικοποιούμαστε και να συνυπάρχουμε. Ομως, πάντα αυτά μένουν εκεί. Περιμένουν τη στιγμή τους και αν δεν ικανοποιήσουμε την ομαδική δίψα μας ή δεν μεγαλώσουμε σε ένα περιβάλλον γεμάτο θετικά συναισθήματα αποδοχής, αγάπης, αλλά και ορίων, τότε τα ένστικτά μας, για να μας προστατεύσουν, θα ξυπνήσουν και θα κατασπαράξουν τα πάντα για να μας δώσουν λίγη ατομική ικανοποίηση, ώστε να καλύψουν το χαμένο έδαφος της προσωπικότητας που σχηματίστηκε προβληματικά.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Είναι μια κατάβαση στην κόλαση του μυαλού; Τελικά, ποιος κερδίζει, το κακό ή το καλό; Θα γίνει η ανατροπή;

Και πάλι ο χρόνος είναι ο πρωταγωνιστής εδώ. Το κακό μπορεί να κερδίζει μόνο προσωρινά, καθώς η υγιής συλλογικότητα της ανθρωπότητας είναι ξεχωριστή, βιολογική, γονιδιακή, de facto κατάσταση. Αν κάποτε αυτό αλλάξει, τότε μιλάμε για το τέλος του είδους μας. Οπότε, το καλό θα κερδίζει μέχρι να χάσει. Και τότε δεν θα υπάρχουμε για να το αναλύσουμε, να το περιγράψουμε, να το αισθανθούμε.