Στον πρόλογό του ο πρίγκιπας Μιχαήλ της Ελλάδος δίνει το στίγμα του: «Το έργο αυτό θα κερδίσει όχι μόνο όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία της οικογένειάς μου, αλλά κάθε αναγνώστη, γιατί είναι ένα κείμενο μοναδικό. Ακόμη κι εκείνοι που δεν αγαπούν την Ιστορία δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν και είμαι βέβαιος ότι θα ανταμειφθούν».

Οχι, δεν είναι μυθιστόρημα, δηλώνει ο συγγραφέας: «Είναι η ζωή τους μυθιστορηματική και όταν την αφηγείσαι, όταν αφηγείσαι πραγματικά γεγονότα, μοιάζει με μυθιστόρημα!», τονίζει ο κ. Ν. Παπακωνσταντίνου και μας «συστήνει» τους ήρωες και τις ηρωίδες του βιβλίου του.

«Οπως εσείς κι εγώ»

«Είναι πρόσωπα όπως είμαστε εσείς κι εγώ, με αρετές και ελαττώματα, με αδυναμίες, με μεγάλα ιδανικά, με μεγαλύτερες ή μικρότερες ικανότητες. Είναι στενοί συγγενείς μεταξύ τους, αδέρφια, ξαδέρφια, θείοι και πολύ συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο, μεγάλωσαν παίζοντας όλοι μαζί στο Τατόι ή στον Βασιλικό Κήπο. Με τους γάμους των, με τις εξορίες, σκόρπισαν σχεδόν σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης. Είναι κοντά στην εξουσία ή ασκούν την εξουσία και προσπαθούν στα φοβερά χρόνια του Πολέμου να προφυλάξουν τη χώρα τους και να οδηγήσουν το καράβι σε ήσυχα λιμάνια. Οταν κερδίζουν είναι σεμνοί, δεν θριαμβολογούν, προσπαθούν να ενώσουν και όχι να διχάσουν. Και όταν χάνουν είναι αξιοπρεπείς, αποχωρούν με ένα χαμόγελο, πικρό ίσως, αλλά χαμόγελο. Είναι οι ήρωες του βιβλίου μου, αυτοί που με γοήτευσαν με τη ζωή τους και με έκαναν να θελήσω να τη διηγηθώ και σε σας.

«Αγώνας σε δύο μέτωπα»

Ο βασιλιάς Γεώργιος και ο αγώνας του να “κρατήσει” την Αθήνα ως την τελευταία στιγμή, να “κρατήσει” την Κρήτη ακόμα κι όταν Γερμανοί αλεξιπτωτιστές έπεφταν με εντολή να τον συλλάβουν οπωσδήποτε. Τον τιμούσαν σε Ευρώπη και Αμερική ως τον εκπρόσωπο ενός λαού που αγωνιζόταν και τον πολεμούσαν στη χώρα του! Στάσεις, κινήματα και διχασμός τον έφθειραν κάθε μέρα (βασιλεύς, πολύ νευρικός. Πέντε τσιγάρα σε 2 ώρες). Μόνη του απαντοχή η παρουσία της αινιγματικής Joyce στη ζωή του.

Ο διάδοχος Παύλος ήταν τόσο διαφορετικός από τον αδερφό του! Χαμογελαστός, προσιτός, έζησε για έξι μήνες στην Αγγλία, μετά στο Κάιρο, μακριά από τους δικούς του, μόνο τα τελευταία χρόνια συγκεντρώθηκε όλη η οικογένεια στην Αλεξάνδρεια. Και η πριγκίπισσα Φρειδερίκη με τα μικρά παιδιά τους! Αγωνίστηκε ως λέαινα για να τα προστατεύσει. Στην αγκαλιά της, τα έβγαλε την τελευταία στιγμή από το φλεγόμενο ξύλινο Κυβερνείο στο Κέιπ Τάουν. Στην Αλεξάνδρεια, στο κίνημα του ’44, κοιμόταν πάνω σε ένα στρώμα στην πόρτα του δωματίου τους, μ’ ένα πιστόλι στο χέρι, όποιος ήθελε να τους κάνει κακό θα έπρεπε να περάσει πάνω από το πτώμα της.

Η αδερφή τους η Ελένη στη Ρουμανία αγωνιζόταν να σώσει τους Εβραίους της χώρας, να μαζέψει και να στείλει τρόφιμα στην Αθήνα, όπου ο κόσμος πέθαινε από την πείνα. Πάντα δίπλα στον μοναχογιό της, τον βασιλιά Μιχαήλ, στήριγμά του. Είχαν να αντιμετωπίσουν τον δικτάτορα Αντωνέσκου και τους Γερμανούς, μετά τους Ρώσους και τον Στάλιν και, τέλος, τους Ρουμάνους κομμουνιστές. Ηταν απ’ αυτούς που όταν έχασαν έφυγαν με αξιοπρέπεια και με το πικρό χαμόγελο στα χείλη.

Η άλλη αδερφή τους, η Ειρήνη, παντρεμένη στην Ιταλία, έγινε βασίλισσα της Κροατίας, χωρίς να το καταλάβει και χωρίς να το θέλει! Γέννησε μόνη, σε περιορισμό στο σπίτι της, τον γιο της. Μαζί με τη μητέρα του, ο νεογέννητος πρίγκιπας πέρασε τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του φυλακισμένος από τους Γερμανούς.

Οι δύο θείες του βασιλιά, που πριν από χρόνια, νεαρές πριγκίπισσες, ήρθαν νύφες στην Αθήνα, δεν θέλησαν να φύγουν κατά τη γερμανική Κατοχή. Η Ελένη του Νικολάου και η Αλίκη του Ανδρέα υπέφεραν όπως όλοι και αγωνίστηκαν για τους συμπατριώτες τους. Το Ημερολόγιο που κρατούσε τα χρόνια εκείνα η πριγκίπισσα Ελένη είναι πολύτιμη καταγραφή των γεγονότων. Είναι ευτύχημα που, όπως μαθαίνω, πρόκειται να εκδοθεί και να γίνει κτήμα όλων μας. Η δράση της πριγκίπισσας Αλίκης είναι γνωστή, με τα συσσίτιά της κατά την Κατοχή έσωσε χιλιάδες παιδιά από τον θάνατο.

Είναι όμως και η Αικατερίνη, ακούραστη νοσοκόμα, και η Ασπασία με την κόρη της την Αλεξάνδρα, που με τον γάμο της με τον βασιλιά Πέτρο της Γιουγκοσλαβίας έγινε βασίλισσα της χώρας, χωρίς να μπορέσει ποτέ να την επισκεφθεί.

Είναι ο Γεώργιος με τη Μαρία, ο Πέτρος με την Ιρίνα, που δεν καταφέρνει να γίνει αποδεκτή ούτε από τα πεθερικά της ούτε από τον βασιλιά, η Ευγενία, που μοιράζεται τη ζωή της οικογένειας στη Νότιο Αφρική.

Είναι η Φραγκίσκη του Χριστοφόρου, που απελπισμένη χήρα τρέχει να γλιτώσει μαζί με τον γιο της, Μιχαήλ, από τα δεινά του Πολέμου. Θα βρει καταφύγιο κοντά στους γονείς της στο Λαράς του Μαρόκου.

Είναι η Ολγα, η Ελισάβετ και η Μαρίνα του Νικολάου, είναι η Μαργαρίτα, η Θεοδώρα και η Σοφία του Ανδρέα… πριγκίπισσες στη δίνη του Πολέμου! Και ένας πρίγκιπας, ο Φίλιππος, που τα χρόνια που περιγράφω θα ξεκινήσει το ειδύλλιό του με τη Λίλιμπετ, τη διάδοχο του βρετανικού θρόνου.

Ας μοιραστούμε, λοιπόν, μαζί τους τις ιστορίες τους».