Μπορεί να μένουν μέσα, αλλά δεν παροπλίζουν τα πινέλα τους και με τη δημιουργία τους ξορκίζουν την απαισιοδοξία των ημερών. Αλλοι ανέβαλαν τις εκθέσεις τους και έμειναν με πακεταρισμένα τα έργα τους στο εργαστήριό τους, αλλά φροντίζουν τα μελίσσια τους, ενώ άλλοι σκέφτονται την επόμενη ημέρα και αισθάνονται τυχεροί που οι ίδιοι και οι οικογένειές τους είναι υγιείς.

«ΕΛΠΙΔΑ»: Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, του οποίου η εξαιρετική έκθεση «Ποιητικά», όπου ο σημαντικός εικαστικός διερευνούσε τη σχέση ζωγραφικής και ποίησης, ολοκληρώθηκε στις 31 Ιανουαρίου, στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, εξακολουθεί να παραμένει μάχιμος και δημιουργικός. Από το εργαστήρι του μας στέλνει ένα γαρίφαλο που ζωγράφισε τις ημέρες της καραντίνας με τη σημείωση: «Σε ώρες περισυλλογής, οδύνης και πένθους για τους άδικους χαμούς, ένα γαρίφαλο ελπίδας».
«ΖΟΥΜΕ ΤΑΙΝΙΑ»: Ο Διαμαντής Αϊδίνης, επίσης από το ατελιέ του, περιγράφει την καθημερινότητά του με κινηματογραφικό τρόπο και στέλνει το δικό του αισιόδοξο μήνυμα: «Ανησυχία, φόβος και απορία, μόνο οι εξωγήινοι και οι transformers λείπουν από την ταινία που ζούμε κάθε μέρα. Το παλεύουμε από το σπίτι με δημιουργική ανασφάλεια, ουσιαστική επικοινωνία με φίλους από μακριά, αλλά ποτέ τόσο κοντά, και… εξονυχιστική απολύμανση. Οταν ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη που βιώνουμε, ίσως θα είμαστε όλοι καλύτεροι άνθρωποι».

«ΣΤΑ ΜΕΛΙΣΣΙΑ»: Ο Γιώργος Αυγέρος, από την Κρήτη όπου ζει, μας λέει ότι θα έκανε εγκαίνια της νέας του έκθεσης στις 28 Μαρτίου, αλλά δεν πρόλαβε: «Αυτή την ημερομηνία κανονικά θα είχα έκθεση και εγκαίνια στα Χανιά όπου μένω. Φρονίμως ποιών, πριν ακόμα εξαγγελθούν τα μέτρα, την είχα αναβάλει. Η ανακοίνωση των μέτρων με βρήκε σε μία στιγμή που είχα ολοκληρώσει έναν μικρό κύκλο νέων έργων και χωρίς ενοχές και “υποχρεώσεις” προς την τέχνη αποφάσισα να ασχοληθώ με την άνοιξη -που εδώ έχει προχωρήσει αρκετά- και τα μελίσσια μου, που τώρα έχουν ανάγκη από φροντίδα.

Τα έργα σκεπάστηκαν με νάιλον για να προφυλαχθούν από σκόνες και ένα μέρος του εργαστηρίου μετατράπηκε σε μελισσοεργαστήριο. Τ ο έντυπο κυκλοφορίας δεν καλύπτει την περίπτωσή μου όταν θέλω να πάω στα μελίσσια και είμαι λίγο παράνομος όταν πηγαίνω, αν και είναι εδώ κοντά. Και στο παρελθόν, όταν με έβλεπαν να κάνω μελισσοκομικές δουλειές, με ρωτούσαν αν είμαι μελισσοκόμος. Οταν τους έλεγα ότι το επάγγελμά μου είναι ζωγράφος και το χόμπι μου μελισσοκόμος με κοίταζαν περίεργα, γιατί πίστευαν ότι το αντίθετο συμβαίνει».

«ΤΥΧΕΡΟΣ»: Ο Στέφανος Ρόκος περιγράφει εύγλωττα τον νέο τρόπο ζωής που βιώνουμε και κάνει αναφορά στο πρόσφατο ταξίδι του στην Ιαπωνία, λέγοντας: «Μέσα σ’ αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές που ζει αιφνιδιαστικά και συντονισμένα όλη η ανθρωπότητα, αισθάνομαι ακόμα τυχερός κυρίως επειδή οι δικοί μου άνθρωποι κι εγώ είμαστε υγιείς. Κάθε μέρα έχω έντονες ψυχολογικές διακυμάνσεις, αλλά τα πράγματα που αγαπώ είναι εδώ και αυτά που λείπουν λογικά θα ξανάρθουν, εκτός από αυτά που δεν θα ξανάρθουν. Προς το παρόν παρακολουθώ με τρόμο τις εξελίξεις και επεξεργάζομαι την καινούργια καθημερινότητα και το θόρυβο που υπάρχει στο κεφάλι μου, ζωγραφίζοντας όλα όσα κέρδισα και έχασα από το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ιαπωνία».

«ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ»: Ο Μανώλης Χάρος, από την πλευρά του, μετρά τις ημέρες της καραντίνας επισημαίνοντας: «Αυτή είναι η 17η νύχτα στο εργαστήριο απ’ όταν κλειστήκαμε μέσα. Υλικά υπάρχουν, διάθεση καλή, καφέδες κ.λπ. όλα εντάξει. Πηγαίνω όταν ξημερώνει, όπως πάντα πήγαινα και κλείνω γύρω στις 8.00 με διάλειμμα το μεσημέρι, χωρίς να χτυπά τηλέφωνο και χωρίς να πρέπει να φεύγω. Εβαλα στόχο να τακτοποιήσω τις μεριές που μαζεύουν πράγματα, το τραπέζι και τα ράφια. Δύο ράφια έφτιαξα μόνο όλες τις μέρες και καταχάρηκα με αυτά που βρήκα. Κανονική αρχαιολογία! Τώρα που ακούω ότι παρατείνεται η καραντίνα μπορεί και να πετύχω το στόχο!».

«ΒΓΑΙΝΩ ΕΛΑΧΙΣΤΑ»: Ο Φίλιππος Θεοδωρίδης περιγράφει τη δική του καθημερινότητα, που έχει αλλάξει και προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα: «Εδώ και δύο εβδομάδες μένω στο σπίτι. Τις προάλλες προσπάθησα να πάω στο στούντιο, αλλά η Αιόλου ήταν έρημη και το κτίριο όπου στεγάζεται το στούντιό μου έμοιαζε κρύο και μουντό. Στο σπίτι έχω τα βιβλία μου, τη μουσική μου και την οικογένειά μου. Βγαίνω ελάχιστα καθημερινά για να τρέξω. Μαγειρεύουμε καθημερινά με τη γυναίκα μου και βλέπω την κόρη μου, που είναι 6 μηνών, να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Συνήθως πολύ πρωί και αργά το βράδυ σχεδιάζω. Στην αρχή έκανα κάποια τοπία και σήμερα άρχισα να σχεδιάζω πρόσωπα λίγο προβληματισμένα, περιορισμένα, απομονωμένα, ακίνητα, κάποια μέσα σε βάζα, χωρίς χέρια, για να μην αγγίζουν το πρόσωπό τους».

«ΑΝΗΣΥΧΙΑ»: Η Σοφία Παπακώστα καταθέτει τις δικές της σκέψεις: «Εξω επικρατεί ησυχία. Στο εργαστήρι-σπίτι ανησυχία, που κάνει τις εποχές να αλλάζουν. Αναρωτιέμαι, όταν βγούμε από δω, δεν θα φοβόμαστε ο ένας τον άλλο;».

Από την έντυπη έκδοση