Το γράφω αυτό καθ΄υπερβολήν, μιας και δεν μπορεί να γίνει κληρονομιά το έργο του Αριστοφάνη από κανέναν άλλον πέραν του Αριστοφάνη, αλλά δε γίνεται και να μην εξάρουμε την καλλιτεχνική σύλληψη της παράστασης που περιόδευσε φέτος το καλοκαίρι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Παντελής Μπουκάλας στο σενάριο και Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στη σκηνοθετική επίβλεψη, έφτιαξαν μια κωμωδία που έκαμψε όποιες ενστάσεις μπορεί να υπήρχαν για την αλλοίωση των αρχαίων έργων.

Είναι μια κουβέντα που έρχεται και φεύγει συνέχεια. Για το πόσο πρέπει να πειράζουμε τα αυθεντικά έργα του Σοφοκλή, του Αισχύλου, του Αριστοφάνη. Εσχάτως είναι πιο έντονη, επειδή ακριβώς πολλές απόπειρες δεν έπεισαν για το αν έπρεπε. Άδικα ή δίκαια, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εμείς μιλάμε εδώ για τις Θεσμοφοριάζουσες κι αυτές μπορούμε να τις κρίνουμε ως ένα πείραμα που πέτυχε πολύ παραπάνω απ΄αυτό που θα περίμεναν οι αμφισβητίες.

Η κωμωδία και δη η αρχαία, δεν είναι τυχαία το πιο δύσκολο είδος. Στο δράμα έχεις να καταπιαστείς με τη μάχη με τους Θεούς, με την κόντρα θεϊκού κι ανθρώπινου νόμου, με τη γυναικεία υπέρβαση, με γονείς που θάβουν τα παιδιά τους, με ήρωες που αναζητούν το έλεος, την κάθαρση, αλλά είναι εγκλωβισμένοι. Στην κωμωδία, ακόμα κι αν μπορείς να επεξεργαστείς τέτοια υλικά, καλείσαι να το κάνεις με αλλιώτικο τρόπο. Με μη φυσικό, με μη μηχανικό.

Οι Θεσμοφοριάζουσες που έριξαν αυλαία χθες βράδυ στο Ηρώδειο, είναι ένα από τα πιο εκλεπτυσμένα δείγματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο αρχαίας κωμωδίας. Ο σκηνοθέτης προώθησε τον αυτοσχεδιασμό του θιάσου, πάτησε πάνω στη γνωριμία τους, στη διασύνδεσή τους και στο όμορφο αποτέλεσμα που βγάζει αυτή  (το ντουέτο Παπαδημητρίου-Χρυσοστόμου είναι δύο χρόνια μαζί στο θέατρο) και επέτρεψε να γεννηθεί ένα αβίαστο χιούμορ.

Μια σάτιρα με τόση άνεση που υπήρχαν πεντάλεπτα και δεκάλεπτα που το κοινό δε μπορούσα να σταματήσει να γελάει. Ακόμα και στις στιγμές που έδειχνε να υπερβαίνει το μύθο και να γίνεται κάτι άλλο, έδειχνε ταιριαστό. Σε πολλά σημεία ήταν εμφανείς οι ιδέες που είχαν κατατεθεί και δουλευτεί από τους συντελεστές. Από τα σκηνικά στα κοστούμια κι από τα φώτα στους ηθοποιούς. Κι αυτές οι ιδέες ενώνονταν με τρόπο που ένιωθες ως θεατής ότι είναι ο ορθός κι ενδεδειγμένος.

Στοιχεία Παράστασης:

Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Ενδυματολόγος: Άγγελος Μέντης
Σκηνογράφος: Μαγδαληνή Αυγερινού
Χορογραφίες: Σεσίλ Μικρούτσικου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Παντελής Δεντάκης
Μουσική διδασκαλία – Μουσικός: Αναστάσης Σαρακατσάνος

Παίζουν:

Μάκης Παπαδημητρίου (Μνησίλοχος)
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Ευριπίδης)
Γιώργος Χρυσοστόμου (Αγάθονας, τοξότης)
Νάντια Κοντογιώργη (Μίκα)
Ελένη Ουζουνίδου (Κηρύκαινα)
Άνδρη Θεοδώτου (Κρίτυλλα)
Μαρία Κατσανδρή (Φιλίστη)
Γιώργος Παπαγεωργίου (Υπηρέτης του Αγάθονα, Κλεισθένης)

Χορός: Βαλέρια Δημητριάδου, Ειρήνη Μακρή, Κατερίνα Μαούτσου, Ίριδα Μάρα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Ελένη Μπούκλη, Ηλέκτρα Σαρρή, Νατάσα Σφενδυλάκη, Αντιγόνη Φρυδά

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]