Σε έναν κόσμο που καταρρέει και που ο δημοσιογράφος ήρωας του έργου «Χ» καταγράφει και μαζί του καταγράφεται και η δική του ζωή. Προσπαθώντας να κάνει τον Κόσμο ορατό, ελπίζει να κάνει ορατή και ουσιαστική και την δική του ζωή, να δώσει σε αυτή νόημα πέραν της ευθείας που συνεπάγεται ο ρόλος του απλού, δίχως συναισθήματα  καταγραφέα. Γύρω του, τα πρόσωπα λειτουργούν συχνά ως προσωπεία, κυκλώνοντάς τον ως χορός αλλά και ως φορείς μηνυμάτων του επερχόμενου, υιοθετώντας την δομή της αρχαίας τραγωδίας χωρίς να μιμείται το ύφος. Σουρεαλιστικές εικόνες, διαδέχονται σκηνές ποιητικού ρεαλισμού συνδυάζοντας το αφηγηματικό θέατρο άλλα και μια “ in your face” παραστατικότητα.Έτσι, το alter ego του δημοσιογράφου ήρωα, ο  «Ψ», γίνεται ταυτόχρονα οδηγός του και ακόλουθος, μια εκτός χρόνου σκιά.

Η γιαγιά, μια γυναίκα καθηλωμένη στον ψυχικό χρόνο, φορέας ζωής και αισθημάτων που ξεχάστηκαν και ζητάνε να δικαιωθούν, τραυματισμένη, εκπέμπει το ανάπηρο σήμα της ήττας της αγάπης, για να εγκαταστήσει εκ νέου την απολεσθείσα βασιλεία της.

Ο Αρχισυντάκτης, ένας μεφιστοφελικός εκπρόσωπος της κανονικότητας και της τάξης του Κόσμου, καθοδηγεί το χάος που ευαγγελίζεται αν και ταγμένος να το ελέγχει.

Η Μητέρα! Μια άνευ ηλικίας γυναίκα που εξισορροπεί τη ζωή τακτοποιώντας την. Προστάτις της κανονικότητας, αγωνιά για το απροστάτευτο γνωρίζοντας το έρεβος που το περιμένει αλλά και την καταγωγή της μοναξιάς του.

Η Δυστυχία,  μια γυναίκα. Αλλόκοτη. Θα μπορούσε να είναι φτηνό αστείο. Δεν είναι. Τη λένε: Δυστυχία. Δεσποινίς Δυστυχία. Εισβάλλει ξαφνικά. Στη ζωή. Ανατρέποντας τα πάντα.

Ο Νέος; Άντρας! Το 7ο και τελευταίο προσωπείο του έργου, ένας νεαρός άντρας, εκπρόσωπος του ρευστού κοινωνικού σώματος.

Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας στο σημείωμά του: «Κάθε τόσο ο κόσμος καταρρέει. Άλλοτε το καταλαβαίνουμε. Άλλοτε όχι. Και στις δυο περιπτώσεις το προσπερνάμε. Συνεχίζουμε να ζούμε. ¨Όμως όλες αυτές τις φορές, ποτέ δεν ξέρουμε, αν αυτό που κατέρρευσε είναι ο κόσμος μας, ή- ο Κόσμος …Το όρια είναι δυσδιάκριτα. Ίσως επειδή η ζωή, φθίνει από τη φύση της. Γέρνει.“Κοινωνία” και “Πολιτισμός” είναι ότι έφτιαξε ο άνθρωπος για να μην βλέπει, την χάσκουσα φύση του. Να αποφύγει τον ίλιγγο που προκαλεί η θέα του εγγενούς κενού του. Αυτό αφηγείται η Δεσποινίς Δυστυχία. Μέσω του σκοτεινά φωτεινού προσωπείου της Δυστυχίας. Που έρχεται να εμφανίσει την αμφισημία και το μετέωρο της ζωής. Με κυβιστικό τρόπο. Μια σαρκαστική Γκουέρνικα, της «εν ειρήνη» καθημερινότητας».

Δίχως να μπορώ να παρατηρήσω –ως θεατής-, σημεία υστέρησης σε κανέναν από τους συντελεστές, ήταν για εμένα μία πολύ ευχάριστη έκπληξη η διαπίστωση της πληθώρας εκφραστικών μέσων του κ. Μιχελή, γεγονός το οποίο παραπέμπει σε ηθοποιό πολύ υψηλού επιπέδου και η πολλά υποσχόμενη παρουσία του κ. Παπακώστα. Θεωρώ ατυχία για κάποιον να μην δει αυτή την παράσταση.

Συντελεστές

Κείμενο: Τσιμάρας Τζανάτος Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη Βοηθοί σκηνοθέτη: Σπύρος Μπέτσης, Κατερίνα Παρισσινού

Σκηνικά Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου Visual Art: COM.ODD.OR Μουσική: Μιχάλης Τσίχλης

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Παίζουν: Γεράσιμος Μιχελής (ο Χ), Λευτέρης Παπακώστας (o Ψ), Βάλια Παπαχρήστου (η Δεσποινίς Δυστυχία), Νάνα Παπαδάκη (η Μητέρα), Μαίρη Νάνου (η Γιαγιά), Νίκος Παντελίδης (ο Αρχισυντάκτης), Σπύρος Μπέτσης (Άνδρας)

Οργάνωση παραγωγής: Άρης Σομπότης Παραγωγή: Playroom, Dameblanche

Επικοινωνία – ΜΜΕ: Αγλαΐα Παγώνα           Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης

Πληροφορίες-κρατήσεις: 210 6460748    Προσφορά προπώλησης VIVA έως 24 Απριλίου: 10€

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]