Η μία πρόβα επάνω στην άλλη παράσταση και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος περπατάει σταθερά στη θεατρική σκηνή: «Αλκηστη», «Αμύντας», «Φάρος» και «7 χρόνια», αποδίδοντας τα μέγιστα. Το καλοκαίρι τον απολαύσαμε στην «Αλκηστη» της Κατερίνας Ευαγγελάτου, στο ρόλο του Αδμητου, που έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, και στο θρυλικό «Αμύντα» του Σπύρου Ευαγγελάτου, που ανέβηκε για δεύτερη φορά στη μνήμη του μεγάλου θεατρανθρώπου.

Πριν από λίγες ημέρες επανήλθε στη σκηνή του Θεάτρου Αθηνών με τη μαύρη κωμωδία μίας παρέας αντρών «Ο Φάρος» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, ενώ πρόσφατα ξεκίνησε την πρώτη σκηνοθετική του δουλειά «7 χρόνια», η οποία είναι βασισμένη στην ομώνυμη ισπανική ταινία των Jose Cabeza και Cristian Conti.

«Δεν έχω σκηνοθετική εμπειρία ούτε θεωρώ τον εαυτό μου σκηνοθέτη», ομολογεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, που έχει μεταμορφώσει το Θέατρο Αποθήκη σε γραφεία μιας πολυεθνικής. Τέσσερις φίλοι, συνεργάτες και ένας μεσολαβητής έρχονται αντιμέτωποι με την πιο σημαντική διαπραγμάτευση. Ενας από τους τέσσερις θα πρέπει να πάει φυλακή για… «7 χρόνια». Ο Παπασπηλιόπουλος, μοιράζοντας το χρόνο του επί και εκτός σκηνής, για να ανταμώνει συχνότερα με την Τέχνη του, συνθέτει τολμηρές ιδέες, βουτάει ακόμα πιο βαθιά στις ανθρώπινες σχέσεις και μας συστήνει τη δική του πραγματικότητα.

Τι σας ενέπνευσε για τα «7 χρόνια»;
Με ενδιέφερε πολύ, όπως πάντα, να παρατηρώ ιστορίες ανθρώπων που είναι σε οριακή στιγμή, αντιμέτωποι με τα όριά τους. Το έργο βασίζεται στην ομώνυμη ισπανική ταινία των Cabeza και Conti, την οποία μου πρότειναν η Ελένη Κούρκουλα και ο Διονύσης Παναγιωτάκης. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη πρόταση. Είναι ένα έργο που αποκαλύπτει κομμάτια του εαυτού των ηρώων που σε ήπιες καταστάσεις δεν θα φανερώνονταν. Τα πρόσωπα καλούνται να διαχειριστούν, από τη μία μεριά, ένα οικονομικό γεγονός στην εταιρία όπου εργάζονται και, από την άλλη, τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Βρήκατε κοινά με τους ήρωες της ιστορίας;
Ολοι μας θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε κάποια στιγμή της ζωής μας στην ίδια θέση. Βρήκα πολλά κοινά. Το έργο δεν επενδύει στο οικονομικό κομμάτι ούτε στο τι είδους στελέχη είναι. Το έργο φωτίζει ανθρώπινες σχέσεις σε κρίση. Οι χαρακτήρες του έργου είμαστε… εμείς.

Λίγα βήματα μετά το φουαγέ του Θεάτρου Αποθήκη, όλα μοιάζουν ότι βρίσκεσαι στα γραφεία μιας εταιρίας: υπολογιστές, γραφική ύλη, φωτοτυπικά και πάγκοι ανάμεσα για το κοινό.
Η παράσταση έχει στρωτή αφήγηση, αλλά δεν υπάρχουν όρια μεταξύ θεατή και ηθοποιού. Δεν υπάρχει σκηνή. Αυτή είναι η σκηνοθετική επιλογή. Οι θεατές βρίσκονται στον ίδιο χώρο με τους πρωταγωνιστές. Παρακολουθούν την εξέλιξη δίπλα τους, όχι απέναντί τους. Ο θεατής δεν έχει την πολυτέλεια να αράξει στις θέσεις του. Γίνεται κομμάτι του σκηνικού.

Σας αρέσει να παίρνετε ρίσκο στη δουλειά σας;
Σε όλα υπάρχει ρίσκο. Σε τίποτα δεν υπάρχει ασφάλεια. Σε όλα τα εγχειρήματα υπάρχουν ιδιαιτερότητες και δυσκολίες που σε κάνουν να πάρεις ρίσκο. Το ότι επέλεξα μια τέτοια σκηνοθετική γραμμή δεν αυξάνει το ρίσκο, απλώς το μετακινεί και σε άλλα πεδία.

«Αλκηστη», «Φάρος» και «7 χρόνια». Τρία έργα που μιλούν για θεμελιώδη ζητήματα των σχέσεων και της ανθρώπινης ύπαρξης. Τυχαία ή συνειδητή επιλογή;
Κάνω ό,τι μου κάνει κέφι. Αυτό, βέβαια, έχει να κάνει με το έργο, τις συνεργασίες, τη χρονική και την ψυχική μου στιγμή. Εχουμε να κάνουμε με έργα που μιλούν για πολύ δύσκολες στιγμές των ανθρώπων, που βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού με ακραίες πλευρές και στιγμές. Το πηγάδι του θεάτρου έχει πολύ συγκεκριμένη πηγή απ’ όπου βγαίνει νερό. Η παλέτα των διαφορετικών χειρισμών δημιουργεί την ποικιλία. Τα μεγάλα έργα μιλούν για ανθρώπους, για το θάνατο, τη ζωή και για την απελπισία της ύπαρξης.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θέλετε να ενσαρκώσετε;
Δεν έχω τέτοιες φιλοδοξίες.

Πώς κρίνετε την εικόνα της θεατρικής σκηνής, καθώς τόσο η περσινή όσο και η θερινή σεζόν που πέρασε έδειξε πως το κοινό είναι μουδιασμένο στις επιλογές του;
Είναι λογική αυτή η συμπεριφορά του κοινού. Ο κόσμος δυσκολεύεται. Το θέαμα δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης, είναι είδος πολυτελείας. Παράλληλα το κοινό δεν μοιράζεται στις παραστάσεις, πηγαίνει συνήθως εκεί όπου ακούει καλά λόγια. Υπάρχει και ένα μέρος του θεατρόφιλου κοινού που επιλέγει να παρακολουθήσει μικρότερες σκηνές.

Πώς τα πάτε με την πολιτική;
Δεν ασχολούμαι με τους πολιτικούς και τα κόμματα. Είμαι όμως πολιτικό ον, σκέφτομαι, κρίνω και έχω στάση ζωής, έχω πολιτική ευθύνη και θέση ευθύνης. Επίσης όλα τα έργα είναι πολιτικά. Οχι στρατευμένα, διότι ότι στρατευμένο δεν είναι για την Τέχνη. Η Τέχνη έχει ευρύτητα. Θεωρώ βαρετά και αντιπαθητικά τα λόγια, τις απόψεις που εκτοξεύουν οι πολιτικοί. Θεωρώ ότι είναι χαμένη ενέργεια.

Ανήκετε στους αισιόδοξους;
Δεν νιώθω ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος. Διατηρώ τη σχέση μου με την πραγματικότητα. Προσπαθώ να μην κάνω προβολή της πραγματικότητας πάνω μου. Παρατηρώ την καθημερινότητα σε κάθε έκφανσή της, όπως παρατηρώ και τον εαυτό μου.

Ιnfo
«7 ΧΡΟΝΙΑ»
Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Παίζουν: Αλέξανδρος Λογοθέτης, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Ορφέας Αυγουστίδης, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιώργος Χριστοδούλου
Πού: Θέατρο Αποθήκη (Σαρρή 40, Ψυρρή)
Τηλ.: 210 3253153

«Ο ΦΑΡΟΣ»
του Κόνορ Μακ Φέρσον
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Παίζουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Αιμίλιος Χειλάκης, Νίκος Ψαρράς, Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Πού: Θέατρο Αθηνών (Βουκουρεστίου 10)
Τηλ.: 210 33312343

ΞΕΝΙΑ ΣΤΟΥΚΑ
[email protected]
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής