Μετά τις θεατρικές δονήσεις που προκάλεσε το «1984» του Τζορτζ Οργουελ κατά τη χειμερινή σεζόν, το καλοκαίρι βρίσκει την Κατερίνα Ευαγγελάτου να αναμετρά τις δυνάμεις της με την «Αλκηστη» του Ευριπίδη στο αρχαίο αργολικό θέατρο για πρώτη φορά. «Πρόκειται για ένα έργο στο οποίο συνυπάρχουν τραγικά και κωμικά στοιχεία. Αυτά καθιστούν την Αλκηστη μοναδική και δυσκολεύουν την κατάταξή της σε κάποιο είδος». Μετά τη θερινή περιοδεία της «Αλκηστης», η Κατερίνα Ευαγγελάτου θα βουτήξει στα νερά της όπερας. Από τον Μάρτιο θα ανέβει το έργο «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Πώς αισθάνεστε που σκηνοθετείτε στην Επίδαυρο για πρώτη φορά;

Νιώθω πολύ όμορφα. Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου το αγαπώ πολύ, καθώς μεγάλωσα τα καλοκαίρια κοντά του. Και ως ηθοποιός αλλά και ως βοηθός σκηνοθέτη του Λευτέρη Βογιατζή στην παράσταση «Αντιγόνη» το 2006. Ηρθε η στιγμή για εμένα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε ένα θέατρο που έχει τη δική του δύναμη. Η Επίδαυρος σου δίνει την ευκαιρία να φτιάξεις μια παράσταση για το χώρο, τη φύση και το σύγχρονο άνθρωπο.

Γιατί επιλέξατε την «Αλκηστη» του Ευριπίδη;

Οταν το διάβασα πρώτη φορά, είπα «αυτό είναι, το θέλω». Σπάνια μου συμβαίνει αυτό το συναίσθημα. Η «Αλκηστη» είναι ένα εξαιρετικά μοντέρνο έργο. Παράλληλα, όλοι οι φιλόλογοι δυσκολεύονται να το κατατάξουν σε ένα είδος. Αυτή η ειδολογική δυσκολία προσφέρει στο σκηνοθέτη τη δυνατότητα να πλέξει ένα σύμπαν μοναδικό. Γιατί οι συνθήκες είναι διαρκώς μεταβαλλόμενες, είμαι μια «κινούμενη άμμος» γέλιου και δακρύου.

Σας φοβίζει αυτή η «κινούμενη άμμος»;

Οχι. Δεν με φοβίζει. Με προκαλεί. Το ενδιαφέρον είναι να στοχαστούμε πάνω στην πράξη της «Αλκηστης», στη γενναιοδωρία της ηρωίδας. Δεν υπάρχει όμοια αντίδραση. Παράλληλα όμως στεκόμαστε μπροστά στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που οδήγησε την Αλκηστη σε αυτή την απόφαση. Σε μια αμιγώς ανδροκρατούμενη κοινωνία, αν δεν έπαιρνε αυτή την απόφαση, θα δολοφονούσαν κι εκείνη και τα παιδιά της. Ετσι, ας μην ξεχνάμε και το πλαίσιο που ήταν αναγκασμένη η Αλκηστη να δράσει.

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε σε εποχή κρίσιμη για την αθηναϊκή Δημοκρατία, λίγο πριν από το ξέσπασμα του Πελοποννησιακού Πολέμου. Πώς προσεγγίσατε τη συνθήκη του χρόνου στην παράσταση;

Η παράσταση τοποθετεί το έργο σε μια ανδροκρατούμενη στρατιωτική κοινωνία της νεότερης Ελλάδας, όπου οι πολίτες δεν τολμούν να αντιταχθούν στις εντολές του αρχηγού τους. Η παράσταση διαδραματίζεται στις αρχές τη δεκαετίας του ’70. Ο Αδμητος είναι μια αινιγματική προσωπικότητα, είναι η πιο ανθρώπινη μορφή στο αρχαία δράμα. Βρισκόμαστε σε μια κλειστή κοινωνία που έχει επικεφαλής τον Αδμητο.

Το έργο διακρίνεται για ένα αινιγματικό τέλος…

Το βουβό αίνιγμα του τέλους είναι πολύ ενδιαφέρον. Η σιωπή της Αλκηστης δημιουργεί ένα τεράστιο αίνιγμα. Η ηρωίδα παραμένει απολύτως βουβή. Η παράσταση μας δίνει τη δική της ερμηνεία.

Ο φετινός χρόνος, επαγγελματικά, σας έφερε κοντά με το εμβληματικό βιβλίο του Τζορτζ Οργουελ «1984», ένα έργο που προκάλεσε δονήσεις. Τι γεύση σάς άφησε αυτό το εγχείρημα;

Ηταν πολύ σημαντική στιγμή. Το «1984», όπως κι ο «Φάουστ» κατάφεραν να συγκινήσουν το κοινό. Νιώθουμε ότι ο κόπος μας πιάνει τόπο.

Τα έργα τα επιλέγετε με βάση την επιθυμία ή την ανάγκη που αφουγκράζεστε ότι έχει το κοινό την εκάστοτε περίοδο;

Η επιλογή των έργων είναι απολύτως προσωπική. Καθορίζεται από τη στιγμή και το χώρο που θα επιλέξω να το ανεβάσω. Παράλληλα όμως είμαι κομμάτι από το ψηφιδωτό της κοινωνίας.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη φετινή χρονιά στο θέατρο;

Ηταν μια άνιση χρονιά για τη θεατρική κίνηση. Κάποιες παραστάσεις πήγανε καλά και κάποιες άλλες μέτρια. Η στενεμένη περίοδος οικονομικά οδήγησε το κοινό σε λιγότερες παραστάσεις. Είναι πολύ δύσκολο να επενδύσει κανείς χρόνο και χρήμα σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης και ανασφάλειας. Γι’ αυτό όσοι εργαζόμαστε στο θέατρο αισθανόμαστε βαθιά τιμή σε ένα θέατρο γεμάτο. Είναι μεγάλο ψέμα, όταν λέμε ότι δεν μας νοιάζει να παίζουμε σε άδειες θέσεις. Η λαχτάρα μας είναι να μοιραστούμε τον κόπο μας με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.

Ο πατέρας μου προσέφερε στην ιστορία του θεάτρου

Λίγους μήνες μετά την απώλεια του πατέρα σας, Σπύρου Ευαγγελάτου, ανεβαίνει ξανά ο «Αμύντας» στις 26 Σεπτεμβρίου, που ο ίδιος πέρυσι επέλεξε να παρουσιάσει στο Ηρώδειο.

Νιώθω συγκινημένη, νιώθω τεράστια ευθύνη. Ο πατέρας μου προσπαθούσε χρόνια να ανεβάσει αυτό το έργο. Δεν θα επέμβω, απλά θα βοηθήσω τους συντελεστές να μπουν στον κόσμο του πατέρα μου μέσα από τη βιντεοσκόπηση. Ο «Αμύντας» είναι μια σπαρταριστή κωμωδία γεμάτη αυθορμητισμό και έρωτα. Ο Σπύρος Ευαγγελάτος προσέφερε στην ιστορία του θεάτρου. Από την αρχή της πορείας του προσπάθησε να φέρει στο φως άγνωστα έργα και να διασώσει την αξία τους. Νιώθω τεράστια ευθύνη και δέος.

Τα επόμενα σχέδιά σας;

Θα ανεβάσω όπερα, το έργο «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού, στην Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Τη μουσική διεύθυνση υπογράφει ο Μηνάς Μπορμπουδάκης και το λιμπρέτο ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης. Αγαπώ πολύ να κινούμαι σε διαφορετικά είδη. Η όπερα είναι μεγάλη αγάπη. Κι ελπίζω να μου δοθούν κι άλλες ευκαιρίες να κάνω όπερα.

Info
«ΑΛΚΗΣΤΗ»
του Ευριπίδη
Σκηνοθεσία-επεξεργασία μετάφρασης: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Παίζουν: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κίττυ Παϊταζόγλου, Γιάννης Φέρτης, Δημήτρης Παπανικολάου, Ερρίκος Μηλιάρης, Σωτήρης Τσακομίδης
Ημέρες παραστάσεων: 28, 29/7
Πού: Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

ΞΕΝΙΑ ΣΤΟΥΚΑ
[email protected]
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής